ตอนที่ 07 ผู้ชายร้ายลึก
1248 คำ
Episode [07] ผู้ชายร้ายลึก
ภีรวัฒคิดในใจก่อนจะกระตุกยิ้มในหัวสมองมีแต่ภาพของเด็กสาวที่ร้องครวญครางอยู่ใต้ร่างเขา ฉายาที่ได้รับมันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขาไม่รู้ว่าเพื่อนรักอย่างคาวิลกำลังคิดอะไรของมันถึงได้ไว้ใจเขาขนาดนั้นผู้ชายกับผู้หญิงอยู่ด้วยกันสองคนเปอร์เซ็นต์ที่จะทำเรื่องอย่างว่ามันก็มีมากกว่าอยู่แล้ว..
เมื่อหยิบเสื้อตัวที่ต้องการได้แล้วร่างสมบูรณ์แบบก็เดินออกมาจากห้องตัวเองมุ่งหน้าไปยังห้องของแพรวาก่อนจะหยุดชะงักแล้วยกมือขึ้นเคาะประตู..
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ภีรวัฒยกมือขึ้นเคาะประตูห้องของเด็กสาวก่อนจะยืนนิ่งเพื่อรอคนในห้องมาเปิดประตู ไม่นานประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ แง้มออกมาพร้อมกับใบหน้าจิ้มลิ้มที่ไม่ยอมสบตากับเขา
"หลีก"
"อาภามจะเข้ามาทำไมคะ" มือเล็กที่กำผ้าห่มผืนนวมพันตัวสั่นระริกๆ เหมือนกำลังกลัวคนตรงหน้าจะเข้ามารังแก ก่อนที่ท่อนแขนแข็งแรงของคนตัวโตจะคว้าไปที่เอวคอดแล้วตวัดร่างเธอให้หลีกทาง..
"อ้ะ!?" แพรวาพยายามพยุงตัวเองไม่ให้ล้มก่อนที่เรื่องน่าอายจะเกิดขึ่นอีกครั้ง สภาพผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกพันไปด้วยผ้าห่มผืนใหญ่ยิ่งทำให้ชายหนุ่มละสายตาจากภาพน่าเอ็นดูตรงหน้าไม่ได้..
"มานี้"
"..."
เธอมองคนตัวโตที่ควักมือเรียกเธอไปที่เตียงด้วยแววตาตื่นตระหนก ก่อนจะค่อยๆ เดินเข้าไปหาภีรวัฒด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ
"หนูขอเสื้อใส่หน่อยนะคะ.." เด็กสาวนั่งพับขาลงบนพื้นส่งสายตาขอร้องอ้อนวอน แต่คนที่นั่งอยู่บนเตียงกลับโฟกัสที่ร่องอกของเธอที่ตอนนี้ผ้าห่มเริ่มลดตํ่าลงเรื่อยๆ เพราะอาการลืมตัวของเธอ..
"ลุกขึ้น…จะใส่ให้" แค่เห็นภาพเพียงนิดหน่อยก็สามารถเกิดอาการอยากกระแทกคนตรงหน้า ภีรวัฒเบือนสายตามองไปทางอื่นเพื่อรอเด็กสาวลุกขึ้นด้วยความยากลำบากก่อนจะยื่นมือทั้งสองข้างสอดเข้าใต้รักแร้เนียนใสของเธอแล้วยกร่างเล็กขึ้น
กลิ่นแป้งเด็กหอมหวานลอยมาแตะจมูกเมื่อร่างของเธออยู่ใกล้กันเพียงน้อยนิด ภายในใจของคนตัวโตเต้นระสํ่าระส่ายไม่เป็นจังหวะในใจอยากจะดึงร่างนุ่มนิ่มมาดมให้ทั่วร่างอย่างหนำใจ..
"อาภาม!"
"แค่กอดเฉยๆ ทำไมต้องตกใจ?" ดวงตากลมโตบนใบหน้าที่แดงระเรื่อด้วยความเขินปนโมโหมองผู้เป็นอาที่อยู่ก็ดึงเธอเข้ามากอดอย่างถือวิสาสะจนทำให้เธอตกใจ..
"แต่หนู..โป๊"
"ถ้าโป๊จริงๆ มันไม่ใช่แบบนี้สักหน่อย.." ฝ่ามือใหญ่ของคนที่แอบสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาวแอบล้วงเข้าไปลูบแผ่นหลังเรียบเนียนของคนตัวเล็กสายตาคมกริบไล่มองเรือนร่างของแพรวาอย่างทะลุปรุโปร่ง..
"อาภามลวนลามหนูหรอ"
"เปล่า..อากอดหลานมันผิดตรงไหนหรือว่าอยากให้แต่ผู้ชายคนอื่นกอดรึไง?"
"มันไม่ผิดหรอกค่ะ..แต่ในสถานการณ์แบบนี้มันไม่เหมาะสม.." ใบหน้าหวานก้มหลบสายตาผู้เป็นอาที่ผ่านมาอาของเธอคนนี้ไม่เคยแม้แต่จะแตะตัวเธอเลยสักนิด แต่ทำไมตอนนี้เอะอะหาแต่เรื่องจับเนื้อจับตัวเธอตลอด
"หรืออาต้องอยู่ในสภาพเหมือนเราละครับ..ถึงจะเหมาะสม" สถาพที่บนร่างกายมีเพียงผ้าเพียงชิ้นเดียวที่ปกปิดยิ่งคำพูดส่อไปทางลามกของคนที่กำลังลวนลามเธออยู่ยิ่งทำให้ในสมอของเด็กสาวคิดไปทางไม่หนีจนต้องดิ้นผุดๆ เพื่อให้หลุดจากอ้อมกอด..
"อ..อาภามปล่อยหนูได้แล้วหนูง่วง"
"โอเคครับ" ภีรวัฒยอมปล่อยกอดร่างเล็กที่สั่นเทากลัวเขาเหมือนลูกนกตกนํ้าด้วยความสงสารก่อนจะจับร่างเธอพลิกแล้วค่อยๆ หยิบเสื้อเชิ้ตเนื้อนิ่มบางเบาขึ้นมาสวมให้เธอจากด้านหลัง..
"เดี๋ยวอาติดกระดุมให้นะครับ" ร่างของคนตัวโตลุกขึ้นจากปลายเตียงเต็มความสูงก่อนจะก้มใบหน้าชวนใจละลายกระซิบที่ข้างใบหูเล็กขาวสะอาดแล้วสูดดมกลิ่นกายเธอเข้าเต็มปอดยิ่งสูดดมกลิ่นตัวเธอไปนานเท่าไหร่ ก็เริ่มอยากจะสูดดมมันบ่อยๆ อยากสูดดมตลอดเวลาเหมือนกำลังเสพติดกลิ่นนี้เข้าไปเต็มๆ ..
"ใส่แล้ว..ร..รีบกลับห้องนะคะ"
"ไม่อยากให้อาเฝ้านอนหรอครับ" ท่อนแขนยาวทั้งสองข้างสอดเข้าไปใต้เรียวเเขนเล็กก่อนจะใช้เท้าเหยียบถูผ้าห่มผืนใหญ่ให้หลุดจากเรือนร่างอรชรก่อนจะเตะผ้าห่มผืนนั้นให้พ้นทางจนเผยให้เห็นเรียวขาเล็กที่น่าสอดขาเข้าไปเกี่ยวพัน..
"หนูโตแล้วนะคะ..นอนคนเดียวได้" มือหนาของคนที่ยืนช้อนหลังเธอเริ่มติดกระดุมตั้งแต่เม็ดตํ่าสุดที่อยู่เหนือพ้นเข่าเธอขึ้นมาแล้วติดขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงกระดุมเม็ดที่สามที่อยู่บริเวณจุดลับของเด็กสาว ร่างกายของแพรวาเกิดอาการร้อนวูบวาบไปหมดมือที่ติดกระดุมให้เธอเลื่อนผ่านไรขนอ่อนๆ ตรงจุดลับแค่แวบเดียวจนแต่ทำให้เธอสะดุ้ง..
"ถ้าโตจริงๆ ให้อาพิสูจน์สิจะได้เชื่อ" เสียงเเหบพร่าปนเซ็กซี่เอ่ยขึ้นเบาๆ ตรงช่วงไหล่กลมกลึงของเธอ แพรวากลืนนํ้าลายเหนียวๆ ลงคอก่อนจะยกมือขึ้นมาจับมือหนาออกก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"หนูติดเองก็ได้ค่ะ..อาภามไปพักผ่อนเถอะ" มือเล็กรีบติดกระดุมที่เหลืออยู่อีกไม่กี่เมตรแล้วหันกลับไปมองหน้าผู้ที่ได้รับฉายาสามีแห่งชาติ เธอเคยคลั่งไคล้เขาเหมือนเด็กสาวทั่วๆ ไปแต่ไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นเพื่อนสนิทของอาเธอที่เปลี่ยนไปกันอย่างคนละคน..
ผู้ชายที่ไม่มีอะไรดีจนเธอนึกรังเกียจตามประสาเด็กแต่กลับมาเป็นผู้ชายที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างจนสาวๆ อยากได้มาครอบครอง แต่หารู้ไม่เขามีอะไรที่ทุกคนยังคิดไม่ถึงผู้ชาย 'ร้ายลึก' ที่อยู่ในคราบหนุ่มแสนดี..
"งั้นก็ได้..ฝันดีนะครับ" ภีรวัฒไล่มองใบหน้าของเธอไปทุกระเบียบนิ้วตั้งแต่คางเล็กรับกับโครงหน้าริมฝีปากจิ้มลิ้มแดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติจมูกโด่งพอดีดวงตากลมโตที่มาพร้อมกับแววตาขี้อ้อนที่ชายหนุ่มมองทีไร ก็ไม่อยากละสายตาไปจากแววตาคู่นั้น..
"ฝันดีเหมือนกันนะคะ..แล้วก็ขอบคุณสำหรับเสื้อเดี๋ยวหนูซักมาคืน" รอยยิ้มสดใสเริ่มปรากฏบนใบหน้าเธออีกครั้งด้วยความโล่งอกเมื่อผู้เป็นอาจะยอมออกไปจากห้อง
"เก็บไว้ใช้เถอะ"
"แต่.."
"รึเรายังรังเกียจอาอยู่?"
"ก็ได้ค่ะ" พอได้คำตอบที่พอใจภีรวัฒก็เริ่มเดินผ่านตัวเธอมุ่งหน้าไปยังประตูอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย ก่อนที่ร่างสูงจะหยุดเดินเพราะเกิดอาการปั่นป่วนขึ้นมาในใจและเกิดคำถามอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาอย่างฉับพลัน
"น้องแพรมีแฟนยัง?"
.
.
.
เก็บอาการไม่ค่อยจะอยู่?
- ผู้เขียน
