บทที่ 4 จำใจ
678 คำ
@ หนึ่งเดือนต่อมา
กริ่ง~ กริ่ง~
เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าของมาคลินดังขึ้นภายในห้องทำงาน ทำให้นักธุรกิจหนุ่มร่างสูงวางปากกาลงเลิกตาคมมองตามสัญชาตญาณ
"ฮัลโหลครับ" มือหนาเอื้อมกดรับสายทันที เพราะเบอร์ที่โทรมาคือครอบครัวของรินเซ่ แม้ตอนนี้ต่างคนต่างมุ่งมั่นในการทำงาน จนปล่อยเรื่องคืนวันนั้นละเลือนไป ฝ่ายเอเดนเองหายเงียบอย่างกับไร้ตัวตน
~คลินลูก...แม่ติดต่อรินไม่ได้เลย คลินได้เจอกับรินบ้างไหมลูก~ ปลายสายมีน้ำเสียงร้อนใจ ท่านคือมารดารินเซ่พักอาศัยอยู่ต่างประเทศเนื่องจากสามีเป็นคนอังกฤษ
"ไม่ได้คุยเลยครับ เดี๋ยวผมลองโทรให้นะครับ" ยอมรับว่าใจแกร่งเกิดความรู้สึกเอนไหว ปิดแฟ้มเอกสารลงอย่างไร้ความหมาย หลังพยามทำตัวให้ยุ่งกับงานเพื่อแกล้งลืมคืนวันนั้นเช่นกัน
~ตั้งแต่รินเลิกกับเอเดนไป แม่รู้นะว่ารินเสียใจขนาดไหน รินไม่ค่อยกลับคอนโดแถมผู้จัดการยังบอกว่าเธอเก็บตัวด้วย แม่เป็นห่วงรินเหลือเกินมาคลิน~ น้ำเสียงโทนอบอุ่นยังพูดอย่างกังวล
"เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ เดี๋ยวเลิกงานผมแวะไปหารินที่คอนโดแล้วผมจะโทรหาคุณอานะครับ" เขายกข้อมือขึ้นดูเวลาจากนาฬิกาเรือนหรู คาดคะเนความสำคัญระหว่างงานที่เหลือ
~แม่ฝากคลินด้วยนะลูก แม่ก็ไม่กล้าโทรไปหาเอเดนเหมือนกัน~
"ครับ" พอจบบทสนทนาร่างสูงสง่าในชุดทำงานเนียบเอนพิงกาย ถอนลมหายใจเหนื่อยหน่าย ใครจะรู้กันเล่าว่าสุดท้ายแล้วเขาคงหนีความรู้สึกตัวเองไม่พ้น
@ คอนโดรินเซ่
นับว่าช่างบังเอิญจริงๆ เมื่อมาคลินขับรถยนต์ส่วนตัวมาเพียงคนเดียว ซึ่งเห็นนางแบบสาวกำลังจะก้าวย่างเข้าคอนโด ทั้งที่เขาไม่ได้โทรมานัดก่อนอย่างใด
"ริน!" เขารีบลงจากรถตามไปร่างบางในทันที ใบหน้าสวยยังงดงามดูเปล่งประกายมากกว่าเดิม มีเพียงดวงตากลมเท่านั้นที่ยังซ่อนความรู้สึกในใจอยู่
"คลินมาที่นี่ได้ไงหรือมีธุระเลยแวะมาหาเรา" รินเซ่แสดงอาการตกใจนิดเดียว พอเห็นหน้าเขาทำให้นึกพลันเรื่องคืนวันนั้น สองมือบางรวบเอกสารขึ้นแนบอกอวบ เก็บอารมณ์พลั่งพลูดิ่งลึกในใจดวงน้อย
"อืม คุณอาเป็นห่วงอ่ะให้เราแวะมาดู"
"ขอโทษทีนะสงสัยโทรศัพท์มีปัญหา แต่เราสบายดีคลินกลับไปเถอะอย่าห่วงเลย" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอก ราวเกรงใจ เธอไม่อยากให้คนอื่นต้องลำบากเรื่องของเธออีกแล้ว ส่วนเอเดนเองต่อให้เขาจะหายไปไม่ยอมฟังคำอธิบายก็คงต้องทำใจ
"ใครว่าเราห่วง เราหิวต่างหากเลยมาหาเพื่อนกินข้าว" คนตัวสูงเปลี่ยนบทสนทนาทันที เขาสังเกตุออกว่าหญิงสาวกำลังปิดบังและแสดงออกว่าหวงเอกสารในอกขนาดไหน
"คลินก็รู้ว่ารินต้องรักษาหุ่นอย่าชวนให้ยากเลย" เธอไม่มีเวลาให้ใครหรอก เหลือเพียงไม่กี่ชั่วโมงดีเธอจะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ทิ้งความทรงจำไว้กับอดีตอันน่าเศร้าก็พอ
"เสียใจด้วยนะ รอบนี้เราบังคับถ้ายุ่งงั้นสั่งไปกินข้างบนไหม เดี๋ยวให้ลูกน้องเอามาส่ง" เขาเสนอความคิด ตอนเรียนมหาลัยยังเคยขึ้นไปบนที่พักหญิงสาว ช่วงใกล้สอบต้องอ่านหนังสือหนัก แม้คราวนั้นยังมีเอเดนอยู่ด้วย
"แต่..." เธอละล่ำละลักบอกคล้ายอึดอัดใจ
"นำไปสิ อย่าชักช้าถ้าเราเป็นลมได้แบกยาวเลยนะ" มาคลินพูดท่าทีเล่นสลับเอาจริง ร่างบางดูซูบผอมกว่าเดิมถึงใบหน้าจะสวยขนาดไหน ท่อนแขนแกร่งเหยียดยื่นมือผายออก บังคับอีกฝ่ายให้จำใจยอมเดินนำไปสแกนรหัสเข้าอาคาร
................................
พ่อสุภาพบุรุษในตอนแรก 555
**อย่าลืมกดถูกใจให้กันทุกวันที่เข้าอ่านนะครับ=กำลังใจนักเขียน**
- ผู้เขียน
