EP:1 บุญคุณต้องทดแทน
1363 คำ
บ้านถาวรไพศาล
“นี่เป็นเงินเดือนที่โมนาจะจ่ายให้ทุกคนนะคะในซองนี้จะมีเงินเดือนของเดือนนี้กับเงินเดือนย้อนหลัง3เดือนส่วนอีกซองเป็นเงินที่โมนาให้ทุกคนไว้ไปตั้งตัวนะขอบคุณทุกๆคนนะคะที่ช่วยดูแลบ้านหลังนี้และคุณแม่จนถึงวินาทีสุดท้ายขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ”
ฉันกำลังยื่นซองเงินให้กับคนงานในบ้านที่ตอนนี้มานั่งรวมตัวกันที่ห้องโถ่งรับแขกทุกคนมีกระเป๋าของใช้ของตัวเองคนละใบสองใบมันเป็นภาพที่น่าหดหู่ใจเหลือเกิน
ที่สถานการณ์เป็นแบบนี้เพราะบ้านของฉันกำลังจะถูกยึดค่ะแล้วฉันก็ไม่มีปัญญาจ้างพวกเขาต่อแล้วเนื่องจากว่าครอบครัวฉันถูกฟ้องล้มละลายด้วยหนี้สินที่คุณพ่อก่อไว้ก่อนตายแล้วก็หนี้สินที่กู้มารักษาคุณแม่แต่สุดท้ายก็ยื้อชีวิตคุณแม่ไว้ไม่ได้แต่โชคดีที่ฉันเรียนจบจากญี่ปุ่นพอดีเลยตัดสินใจกลับมาจัดการธุระพวกนี้ให้จบเพราะฉันเป็นทายาทเพียงคนเดียวที่จะต้องรับผิดชอบ
“โธ่!! คุณโมนาคุณหนูของป้าอิ่มแล้วคุณหนูจะไปอยู่ที่ไหนคะในเมื่อบ้านถูกยึดไปแล้ว”
“ใช่ครับคุณหนูให้ลุงกับไอ้พวกนี้อยู่ช่วยเหลือคุณหนูเถอะครับตัวคนเดียวคุณหนูจะอยู่ได้ยังไง”
ป้าอิ่มกับลุงชมคู่สามีภรรยาที่เป็นคนเก่าคนแก่ของครอบครัวฉันพูดขึ้นมาอย่างเห็นอกเห็นใจคุณหนูตกอับอย่างฉันที่ตอนนี้แทบจะไม่เหลืออะไรเลย
“ไม่ต้องห่วงโมนาหรอกค่ะป้าอิ่มลุงชมโมนาจะไปหาเช่าห้องอยู่เงินเก็บที่เหลือจากที่ใช้หนี้ที่คุณพ่อติดไว้ก็พอประทังไปได้บ้างเดี๋ยวโมนาไปหางานทำก็อยู่ได้ค่ะ”
ฉันตอบกลับพวกเขาไปเพื่อให้พวกเขาสบายใจและไม่ต้องมาพะวงเป็นห่วงฉันจนไม่ยอมไปไหน
“งั้นพวกเราขอรับแค่ซองเงินเดือนก็พอค่ะส่วนเงินตั้งตัวพวกเราไม่เอาให้คุณหนูเก็บไว้ใช้นะคะ”
พี่แจ่มสาวใช้วัยกลางคนพูดขึ้นมาอย่างเห็นอกเห็นใจฉันอีกคน
“ไม่ได้หรอกพี่แจ่มทุกคนรับไว้เถอะถ้าไม่รับโมนาจะไม่สบายใจนะโมนาไม่อยากให้ทุกคนมาลำบากนะคะรับไว้เถอะโมนาขอนะ”
“โธ่!คุณหนู”
“ทุกคนไปเถอะค่ะเดี๋ยวธนาคารเขาจะมาปิดบ้านแล้วโมนาก็ต้องรีบย้ายออกเหมือนกันถ้าโมนาโชคดีตั้งตัวได้เร็วโมนาจะตามทุกคนกลับมาอยู่กับโมนานะ”
ฉันรีบพูดตัดบทเพื่อให้พวกเขารีบไปเพราะหากนั่งอยู่นานฉันจะทำใจไม่ได้ที่ต้องจากกันกับพวกเขาแต่สุดท้ายฉันก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่จนเผลอสะอื้นออกมาให้พวกเขาได้ยินจนป้าอิ่มต้องรีบขยับเข้ามาใกล้ๆ จับมือแล้วพูดปลอบฉันเอาไว้
“คุณหนูของป้าอิ่มไม่เอาค่ะไม่ร้องคุณหนูร้องแบบนี้พวกป้าจะไปอย่างสบายใจได้ยังไง”
“จะไม่มีใครไปไหนทั้งนั้นทุกคนอยู่บ้านหลังนี้ได้เหมือนเดิมรวมทั้งหลานด้วย โมนา”
พวกเราทุกคนหันไปตามเสียงทุ้มของผู้ชายวัยกลางคนที่ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งที่ถึงแม้จะมีอายุแล้วแต่ความหล่อความสวยยังไม่เคยจางลุงคินกับป้าริกะเพื่อนสนิทของพ่อกับแม่ฉันเอง
“คุณลุง คุณป้า”
ฉันลุกขึ้นแล้วเรียกท่านทั้งสองอย่างตกใจที่อยู่ๆ ท่านโผล่เข้ามาในบ้านเพราะการที่ฉันกลับมาถึงบ้านวันนี้ไม่มีใครรู้แล้วพวกท่านมาได้ยังไงแล้วที่บอกว่าพวกฉันยังอยู่บ้านนี้ได้มันหมายความว่ายังไงกัน
"คุณลุงคุณป้ามาได้ไงคะ"
"ป้าอิ่ม ลุงชม พาคนงานกลับไปทำงานตามหน้าที่ของตัวเองเหมือนเดิมเถอะฉันกับริกะมีเรื่องต้องคุยกับโมนานิดหน่อย"
ลุงคินไม่ตอบคำถามฉันแต่ท่านหันไปบอกลุงชมกับป้าอิ่มให้พาคนงานออกไปก่อน
"คุณลุง คุณป้ามีเรื่องอะไรจะคุยกับโมนาเหรอคะโมนามีเวลาไม่มากนะคะเพราะต้องรีบย้ายออกจากบ้านวันนี้"
"โธ่!! เด็กน้อยเอ้ย โมนาลูกหนูไม่ต้องย้ายออกไปไหนแล้วค่ะ"
คุณป้าริกะพูดขึ้นพลางเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ แต่ฉันก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณป้าพูดอยู่ดีว่าทำไมฉันถึงไม่ต้องออกจากที่นี่
"ทำไมคะ ทำไมโมนายังอยู่ต่อที่นี่ได้ในเมื่อบ้านของโมนาถูกยึดไปแล้ว"
ฉันถามผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างไม่เข้าใจ
"ฟังลุงนะโมนาบ้านของหนูยังเป็นของหนูเหมือนเดิมทรัพย์สินทุกอย่างยังอยู่ครบเหมือนเดิม"
"หมายความว่ายังไงคะโมนาไม่เข้าใจ"
"ก็หมายความว่าลุงกับป้าจัดการเคลียร์หนี้สินทุกอย่างที่พ่อหนูสร้างไว้ให้หมดแล้วยังไงล่ะ"
เคลียร์หนี้ของพ่อฉันหมดแล้วอย่างงั้นเหรอฉันตกใจมากจริงๆนะคะที่ได้ยินลุงคินพูดแบบนี้ หนี้ไม่ใช่น้อยๆทำไมเขาถึงได้ชดใช้ให้หมดแบบนี้กันล่ะ ฉันรู้ว่าพวกท่ารักและเอ็นดูฉันมากแล้วท่านทั้งสองก็เป็นเพื่อนรักของคุณพ่อคุณแม่ฉันด้วยแต่ว่าการช่วยเหลือของท่านครั้งนี้มันมากเกินไปจริงๆ
"ทำไมคะทำไมคุณลุงกับคุณป้าถึงช่วยโมนา"
"โมนาหนูรู้ใช่ไหมว่าป้ากับคุณลุงรักและเอ็นดูหนูมากแค่ไหน"
"เรื่องนี้หนูทราบดีค่ะ"
ฉันตอบป้าริกะออกไปตามความจริงเพราะตั้งแต่เกิดมาอย่างที่รู้ๆกันว่าใครๆ ต่างรักและให้ความเอาใจใส่พี่โมนิพี่สาวของฉันมากกว่าฉันด้วยเหตุผลที่ว่าพี่โมนิไม่ค่อยแข็งแรงและอ่อนแอทุกครั้งเวลาฉันรู้สึกน้อยใจแอบร้องไห้ก็จะมีแต่ป้าริกะกับลุงคินที่ตอนนั้นบ้านของท่านอยู่ติดๆ กับบ้านหลังนี้ของฉันคอยมาโอ๋ มาปลอบ มาให้ความอบอุ่นฉันเสมอ
"โมนาลุงขอถามอะไรหลานสักอย่างได้ไหมลูก"
"ได้ค่ะคุณลุงจะถามอะไรโมนาถามมาได้เลยค่ะ"
"โมนาโกรธและเกลียดพี่เคนไหมที่พี่เขาทำไม่ดีกับหนู ที่พี่เขาโกรธแค้นไม่ยอมรับฟังเหตุผลหนูในเรื่องเหตุการณ์วันนั้น"
ไม่รู้ทำไมอยู่ๆ ลุงคินถึงได้ถามคำถามนี้ขึ้นมาทั้งๆ ที่เรื่องนี้มันผ่านมานานมากแล้ว
"โมนาไม่เคยโกรธเกลียดเพื่อนเคนจิเลยค่ะโมนาแค่...น้อยใจ"
ฉันตอบลุงคินไปตามความรู้สึกของฉันจริงๆ ฉันไม่เคยโกรธเกลียดเขาเลยถึงแม้ว่าเขาจะพูดจาไม่ดีทำตัวไม่ดีใส่ฉันแต่ประโยคสุดท้ายที่ฉันพูดเบาๆ นั้นก็เป็นความรู้สึกของฉันจริงๆเหมือนกันฉันแค่น้อยใจพี่เขาเท่านั้นเอง
"โธ่! โมนา คงน้อยใจพี่มากใช่ไหมลูก แล้วถ้าป้ากับคุณลุงมีเรื่องจะขอให้โมนาช่วยโมนาจะช่วยป้ากับคุณลุงได้ไหม"
"ได้ค่ะ! คุณลุงคุณป้าจะให้โมนาช่วยอะไรบอกมาได้เลยโมนาทำให้ได้ทุกอย่างเพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณที่คุณลุงคุณป้าช่วยเหลือ โมนาและทุกคนในบ้านเอาไว้โมนาเต็มใจทำค่ะ"
ฉันรีบรับป้าป้าริกะกับลุงคินทันทีที่ได้ยินท่านเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากฉันทั้งๆ ที่ไม่รู้เลยว่าเรื่องที่ขอคืออะไรแต่สำหรับฉันตอนนี้ฉันทำให้ท่านทั้งสองได้หมดทุกอย่างเลยจริงๆ
"ป้ากับคุณลุงจะมาขอให้โมนามาเป็น ลูกสะไภ้ ของเราสองคนจะได้ไหม"
- ผู้เขียน
