เช้าตรู่ของวันต่อมา…
เป็นอีกวันที่เจ้าของเรือนร่างกำยำยังคงเดินไปเดินมาหน้าประตูห้องนั่งเล่น ดวงตาคมกริบของเจ้าที่แกร่งจ้องมองไปยังประตูรั้วบ้านราวกับว่ากำลังรอใครบางคนอยู่ แว็บหนึ่งที่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมีอาการวูบไหวคล้ายตกจากที่สูงเมื่อนึกถึงประโยคขับไล่ที่ตนพูดกับใครบาง
“เฮ้อ!” เสียงถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าตั้งแต่กลางดึกเมื่อคืนจนถึงเช้าวันใหม่ยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าอารมณ์ที่แปรปรวนของตัวเองนั้นกำลังสร้างปัญหาให้กับบริวารที่นั่งทำสมาธิเพิ่มความแข็งแกร่งให้ดวงวิญญาณอยู่
“เฮ้อ!” เจ้าของร่างใหญ่ถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะหายวับออกมาปรากฏตัวที่ประตูรั้วทางเข้าหน้าบ้าน
ดวงตาดุดันนั้นมองไปยังท้องถนนที่เตียนโล่งก่อนจะหันไปมองบ้านหลังข้าง ๆ แล้วหันกลับมา ในใจนึกอยากจะเพ่งจิตเข้าไปสอดส่องดู เพราะจำได้ว่าบ้านหลังข้างกันนั้นเป็นบ้านเพื่อนของคนที่ตนกำลังรอคอยอยู่ แต่ก
