กลางดึก...
เรือนร่างกำยำของเจ้าที่แกร่งอายุเกือบสองพันปี ทว่าใบหน้าและผิวพรรณนั้นกลับคล้ายชายหนุ่มในโลกคนเป็นในวัยสามสิบต้น ๆ เขากำลังเดินไปเดินมาอยู่ริมรั้วของบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งเป็นอาณาเขตที่เขาปกครองอยู่ด้วยความรู้สึกไม่สู้ดีนัก
“อีนัท มึงว่าท่านปู่เป็นอะไร ทำไมถึงเอาแต่เดินไปเดินมาแบบนั้น” น้ำเสียงเย็นยะเยือกของวรพลที่นั่งอยู่บนหลังคาบ้านเอ่ยถามเพื่อนรักซึ่งนั่งอยู่ข้างกัน
“ฉันจะรู้ไหมล่ะ ก็เพิ่งออกจากสมาธิพร้อมกันกับแก บางทีท่านปู่อาจกำลังบำเพ็ญเพียรรูปแบบใหม่อยู่ก็ได้นะ แบบว่าเปลี่ยนเวอร์ชันให้ทันสมัยขึ้นเหมือนทำบุญออนไลน์ไรงี้” ณัชชาตอบเพื่อนรักก่อนจะแหงนหน้ามองท้องฟ้าในยามค่ำคืนไปด้วย
“บำเพ็ญเพียรรูปแบบใหม่บ้านทวดมึงน่ะสิ เดินจงกรมจนพื้นหญ้าหน้าบ้านยุบหมดแล้วน่ะ” วรพลหันไปตวัดสายตาอย่างไม่พอใจใส่เพื่อนรัก ก่อนจะหันกลับไปมองผู้อาวุโสที่ตนเคารพรักต่อ ในใจก็นึกถึงเรื่องที่ทำให้ท่าน
