ริวจิ เพื่อน กอหญ้า
1351 คำ
เวลา 5 ทุ่ม
กอหญ้าย่องเดินเบาๆ ลงมาชั้นล่างตอนที่มั่นใจว่าอามิวและอาตงหลับไปแล้ว เพราะอยากจะมาค้นตู้ยาดูว่าพอมีอะไรที่จะเอาไปทำแผลได้บ้าง
“พลาสเตอร์ ยาเหลือง แค่นี้ก็น่าจะพอมั้ง”
“ทำอะไร..?”
“พี่โมส..”
กอหญ้าสะดุ้งตกใจที่เห็นพี่โมสมายืนอยู่ข้างหลัง คิดว่าพี่เขาหลับไปแล้วซะอีก
“คือ กอหญ้าลงมาหาอุปกรณ์ทำแผลนะคะ”
“อ่อ.!”
พี่โมสพูดแค่นั้นก็เดินผ่านหน้ากอหญ้าไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมากิน
“วันหลังก็อย่าซุ่มซ่ามมากนัก หัดระวังตัวเองบ้างนี่ดีนะที่แม่ฉันยังไม่รู้ เพราะถ้าแม่ฉันรู้ว่าเธอมีแผลกลับมาบ้านแบบนี้ แม่เล่นงานฉันแน่..”
“กอหญ้าจะไม่ทำให้พี่โมสต้องเดือดร้อนค่ะ กอหญ้าจะระวังตัวให้มากๆ แล้วก็จะไม่ทำตัวให้อามิวต้องบ่นพี่โมสค่ะ..”
“อืม..”
พี่โมสพูดจบก็เดินขึ้นข้างบนไป กอหญ้าจึงเอาอุปกรณ์ทำแผลออกมาทำเองจนเสร็จเรียบร้อย และก็ไม่ลืมที่จะกินยาแก้อักเสบด้วย
...
1 อาทิตย์ผ่านไป
วันแรกของการไปเรียนในรั้วมหาลัยเดียวกันกับพี่โมส ตื่นเต้นจังเลยจะได้ไปเรียนแล้วก็ได้เจอเพื่อนใหม่อีกด้วย
“สวัสดีจ่ะ นักศึกษาสาวสวยคนใหม่..”
“ตื่นเต้นไหมกอหญ้าที่จะได้ไปเรียนที่ใหม่ แล้วก็จะได้ไปรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ อีก..?”
“ตื่นเต้นที่สุดเลยค่ะอาตง..”
“อยู่บ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วเบื่อมากเลยใช่ไหม..อาเข้าใจเลยขนาดอาอยู่บ้านแค่วันเดียวอายังเบื่อเลย..”
“ตาโมสลงมาแล้วค่ะ..รีบมากินข้าวเร็วลูกจะได้รีบไปเรียน.”
พี่โมสเดินลงมาจากชั้นบนแล้วก็มานั่งลงข้างกอหญ้าเหมือนปกติทุกวัน ในที่ประจำของตัวเองเพื่อรับประทานอาหารพร้อมกันทุกเช้า
“ทำไมช่วงนี้แกกลับบ้านดึกบ่อยจัง..?”
“ผมมีทำรายงานกับเพื่อนนะครับพ่อ..”
“แต่วันนี้แม่ขอนะอย่ากลับดึกมาก กอหญ้าไปเรียนวันแรกพากอหญ้ากลับมาบ้านด้วยกันนะ.”
“แต่ว่าผม..”
“นี่พ่อแทบจะจำหน้าแกไม่ได้ละนะ เจอหน้ากันวันละนิดละหน่อย..เลิกเรียนกลับมาบ้านก็หนีขึ้นห้อง วันหยุดก็อยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนหมกตัวเล่นแต่เกมส์ทั้งวัน..”
“พ่อเขาน้อยใจแล้วเห็นไหม วันนี้ห้ามกลับดึกเข้าใจไหม..?”
“ครับ..”
...
มหาวิทยามอชออินเตอร์
มหาวิทยาลัยเอกชนที่ใหญ่ที่สุดในเชียงใหม่ ที่กอหญ้าได้มีโอกาสเข้ามาเรียนที่นี่ก็เพราะอาตงกับอามิวอยากให้กอหญ้าได้เรียนที่เดียวกับพี่โมส ไม่คิดเลยว่าเราจะได้มาเรียนในที่เดียวกับคนที่เราแอบชอบมาตลอดอีกครั้ง
“ถ้าเธอเลิกเรียนแล้วไปรอฉันที่ตึกวิศวะนะ.”
“ค่ะ..แต่ว่าตึก..”
กอหญ้ายังพูดไม่ทันจบเลยพี่โมสก็เดินไปแล้ว
“แล้วตึกวิศวะอยู่ตรงไหนละ กอหญ้าจะรู้ได้ยังไง..”
กอหญ้ามองตามพี่โมสไปอย่างเซ็งๆ แล้วก็เดินเข้ามาที่ตึกตัวเองแต่ก็ยังงงๆ อยู่ว่าวิชาแรกที่ต้องเข้าเรียนอยู่ห้องไหนก็ไม่รู้
“ว๊าย.!”
“ยืนขวางทำไมเนี่ย คนกำลังรีบๆ อยู่”
กอหญ้าล้มไปกองที่พื้นอย่างจังเพราะมีใครก็ไม่รู้จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาชน
“ขอโทษค่ะ..”
“นี่เธอ..”
ผู้ชายคนนี้อีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมมหาลัยนี้ถึงได้แคบกว่าที่กอหญ้าคิดอีกนะ เจอผู้ชายคนนี้ทีไรเจ็บตัวทุกที
“เธออีกแล้วหรอเนี่ย..”
“กอหญ้าขอโทษค่ะ..”
“เห่ย.! ไม่เป็นไร ฉันวิ่งมาไม่ดูตาม้าตาเรือเองเธอไม่ผิดหรอก..”
“...”
แปลกจังทำไมวันนี้มาโหมดใจดีจัง
“เธอเป็นอะไรไหม..เจ็บตรงไหนหรือเปล่า..?”
“ไม่เป็นไรค่ะ..”
“แล้วนี่เธอมายืนทำอะไรที่ตึกนี้หรอ..หรือว่าเธอเรียนอยู่คณะนี้..?”
ตอนนี้ที่เรา2คนยืนอยู่คือตึกของคณะศิลปกรรมนะคะ
“ใช่ค่ะ..”
“สาขาอะไร..?”
“มัณฑนศิลป์ค่ะ..”
“เห่ย.! สาขาเดียวกันเลยอะ แต่ทำไมฉันไม่เห็นคุ้นหน้าเธอเลย..?”
“กอหญ้ามาจากรุงเทพฯนะคะ เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่วันแรก..”
“แล้วนี่เธอเรียนอยู่ปีอะไร ปี 1 ใช่ปะ..?”
“ใช่ค่ะ..”
“ปีเดียวกัน..งั้นนี่ก็แปลว่าเธอจะไปเรียนวิชาออกแบบศิลป์ที่ห้อง A123 ด้วยใช่ไหม.?”
“ค่ะ..”
“งั้นไป..ไปพร้อมฉันเลย..”
เขาพูดจบก็ยื่นมือเข้ามาจับมือกอหญ้าไปอย่างไวจนกอหญ้าตกใจ แต่ก็ไม่ทันที่จะปฏิเสธเขาก็จูงมือกอหญ้าลากไปด้วยกันกับเขาเลย
“ถึงห้องแล้ว..”
“...”
กอหญ้ามองมือเขาที่จับมอของกอหญ้าอยู่ตอนนี้ด้วยความกังวล ตั้งใจจะดึงมือกลับแต่เขาก็ลากกอหญ้าเข้าไปในห้องอย่างไว
“เธอนั่งตรงนี้นะ..”
“เอ่อ..!”
กอหญ้ามองมือที่เขาจับมือกอหญ้าอยู่ จนเขาหันไปมองตาม
“อ่อ.!”
เขารีบปล่อยมือออกจากมือของกอหญ้าทันที แล้วตัวเขาก็เดินไปนั่งที่ข้างหลังของกอหญ้าอีกแถวหนึ่ง
กอหญ้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่เขาบอกให้นั่ง แล้วก็มองไปรอบๆ ห้อง ดูว่าพอจะมีใครที่พอจะให้กอหญ้าดูหนังสือเรียนด้วยได้บ้างไหม
“อะนี่..เอาหนังสือเรียนฉันไปดูก่อนก็ได้”
“แล้วคุณละคะ..?”
“ฉันดูกับเพื่อนได้ เธอยังไม่รู้จักใครนี่เอาของฉันไปก่อนแล้วถ้าเธอหาซื้อหนังสือได้แล้ว ค่อยเอามาคืนฉันก็ได้..”
“ขอบคุณค่ะ..”
ไม่คิดเลยว่าเขาจะใจดีแบบนี้ จนเมื่อถึงเวลาอาจารย์เข้ามาสอนได้สักพัก ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งขออนุญาตเข้ามาในห้องเรียนอีกคน
“มินนา..”
“กอหญ้า..”
มินนาเดินย่องช้าๆ เข้ามาหากอหญ้าแล้วก็นั่งลงข้างๆ ด้วยความดีใจ
“ทำไมมินนามาสายจัง..?”
“ก็ตื่นสายนะซิเกือบมาไม่ทันละ..ดีนะที่อาจารย์ยังสอนไม่จบ..”
“ดีใจจังที่มีมินนามาเรียนด้วย กอหญ้าจะได้มีเพื่อนไม่เหงาแล้ว..”
“อื้ม..เอ๊ะ.! กอหญ้ามีหนังสือเรียนแล้วหรอมาเรียนวันแรก..?”
“ไม่ใช่ของกอหญ้าหรอก..”
“อ้าว.! แล้วของใครละ.?”
“ของฉัน..”
ผู้ชายคนนั้นพูดแทรกเข้ามาตรงกลางระหว่างเรา 2 คน จนมินนาต้องหันไปมอง
“นี่นาย..”
“นี่เธอ..ฉันให้เธอดูหนังสือได้แค่คนเดียวนะ คนอื่นฉันไม่ให้มาแตะหนังสือฉันเด็ดขาด ถ้าเธอให้ยัยนี่ดูฉันเอาหนังสือฉันคืนนะ..”
เขาหันมาพูดกับกอหญ้าว่าไม่ให้มินนาดูหนังสือหรือว่าแตะหนังสือเขาเด็ดขาด โดยที่ไม่ได้สนจที่จะหันไปคุยกับมินนาเลย
“ฉันก็ไม่ได้ขอร้องย่ะ ฉันไม่มีหนังสือฉันก็เรียนรู้เรื่องได้..”
มินนาพูดจบก็หันกลับมาแล้วก็หยิบสมุดโน้ตออกมาจดตามที่อาจารย์สอนด้วยสีหน้าหงุดหงิด โดยที่ไม่ได้หันมามองหนังสือที่โต๊ะฉันเลยแม้แต่นิดเดียว
...
“ขอบคุณมากนะคะสำหรับหนังสือเรียนวิชานี้..”
“เธอจะเก็บไว้เลยก็ได้นะฉันให้..”
“ไม่ได้ค่ะ หนังสือนี้มันเป็นของคุณกอหญ้าเอาของคุณไปไม่ได้หรอกค่ะ..”
“ตามใจเธอ..”
เขารับหนังสือจากมือกอหญ้าไปแล้ว กอหญ้ากำลังจะเดินไป
“กอหญ้า..”
“...”
กอหญ้าหันกลับมาหาเขาตามเสียงเรียก แล้วก็มองเขาด้วยความแปลกใจ
“ฉันชื่อริวจินะ..”
“ค่ะ..”
....
- ผู้เขียน
