2 อาทิตย์ผ่านไป
ตั้งแต่ที่ผมรู้ความจริงเรื่องของกอหญ้าจากแม่ทุกอย่างผมก็รู้สึกผิดกับเธอมาก ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่เธอต้องย้ายมาอยู่ที่บ้านของผมเพราะพ่อเธอเสียชีวิตจากเหตุการณ์แก๊ซระเบิด เธอจึงไม่เหลืออะไรเลยแม้กระทั่งบ้านและสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ เพราะถูกไฟเผาไปจนหมด ความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับครอบครัวก็สูญสลายไปจนหมดกับกองเพลิง เหลือเพียงแค่รูปถ่ายในมือถือเครื่องเดียวที่เธอใช้อยู่ ที่เหลือความทรงจำเกี่ยวกับพ่อกับแม่เอาไว้ให้เธอ มันเลยยิ่งทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดกับเธอมากขึ้นจนไม่กล้าสู้หน้าเธอได้สักเท่าไหร่
“วันนี้กอหญ้าจะขอพาเพื่อนมาทานข้าวเย็นที่บ้านด้วยนะคะทุกคน..?”
แม่เดินมาบอกกับพวกเราทุกคนที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นในช่วงวันหยุดเสาร์ อาทิตย์
“กอหญ้าบอกว่าอยากพามาแนะนำให้ทุกคนรู้จัก เพราะหลังจากนี้เขาอาจจะมาบ่อยขึ้นและก็คงแวะมาทานข้าวกับเราบ้างเป็นครั้งคราว..”
“เอ๊ะ.! นี่เพ
