อวดหนอน

1861 คำ

"บอกแล้วไหมว่าฉันไม่เคลิ้ม ถอยดิ ปล่อยหลานไว้คนเดียวไม่ใช่เรื่องดี" ไอติมปัดท่อนแขนแกร่งออกห่างก่อนจะเดินนวยนาดผ่านหน้าหนุ่มหล่อไปทันที "เขินอ่ะดิ" ภูพิงค์ระบายรอยยิ้มออกมาอย่างชอบใจ กลิ่นหอมๆ บนตัวเธอ ไหนจะรสจูบหวานๆ นั่นยังคงติดตรึง คิดถึงว่ะ รู้สึกว่าคิดถึงเธอฉิบหาย งงเหมือนกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง คนอย่างภูพิงค์ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย! ในเวลาหกโมงพอดิบพอดีที่ภูพิงค์พาหลานกลับมาส่งที่บ้าน ครั้งนี้เขาไม่คิดที่จะปล่อยให้ไอติมรอในรถแบบตอนแรก น่าแปลกที่เขาอยากให้เธอลงไปด้วย และเขาก็ตั้งใจจะทำให้สำเร็จแบบที่หวังจริงๆ "อุ้มหลานช่วยหน่อย เดี๋ยวฉันถือกระเป๋า" "อ้าว ทำไมตอนแรกทั้งอุ้มหลานและถือกระเป๋าได้ล่ะ" "ฉันยอมรับว่าเธอสวยก็ได้นะ แต่คนสวยไม่ควรใจดำนะ" ไอติมกัดปากตัวเองเบาๆ รอยยิ้มเล็กๆ บนมุมปากของเขามันทำให้เธอคิดว่าเขากำลังมีแผน แผนอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าน่าจะมีแน่ๆ "อ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม