"อย่ามาพูดจาหวานๆ ฉันไม่หลงคารมของนาย"
"เหอะ..." ภูพิงค์ถึงกับเค้นเสียงหัวเราะ พอพูดอะไรที่เหมือนจะเข้าท่าหน่อยก็ทำทีเป็นไม่สนใจ
แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะทำสาวๆ คนอื่นหวั่นไหวได้ สุดท้ายก็ไม่ใช่กับผู้หญิงที่ชื่อว่าไอติม!
ภูพิงค์ขับรถเข้ามาในคอนโดมิเนียมหรูในเวลาที่ช้ากว่าปกติเล็กน้อย ดีหน่อยที่องศาชื่นชอบเวลาที่แด๊ดดี้กับหม่ามี๊พานั่งรถไปที่บริษัทด้วย เด็กที่ชอบนั่งรถและมองสิ่งอื่นที่แปลกตาด้วยความสนใจ ซ้ำยังคุ้นหน้าคุ้นตาเพราะผู้เป็นอากลับไปเล่นกับหลานที่บ้านทุกวัน จึงไม่แปลกที่องศาจะอยู่กับอาภูได้โดยไม่งอแง
"จะอุ้มเองหรือจะให้ฉันอุ้ม"
"ฉันอุ้ม" แขนเรียวเกี่ยวร่างน้อยๆ ตัวหอมๆ เข้ามาแนบอกแสดงออกถึงความหวงแหน องศามองไอติมตาแป๋ว บ่อยครั้งที่มองสลับกันกับใบหน้าหล่อๆ ของอาภู
"อืม งั้นเอากระเป๋าเธอมาเดี๋ยวถือให้"
"ไม่เป็นไร ฉันสะพายได้"
"ลีลาตลอด" ว่าจบ ภูพิงค์ขยับเข้าปลดกระเป๋าสะพายข้
