พรสามประการของเทพจิ้งจอก

6.เลือกแล้ว

แน่นอนว่าเมื่อเธอกล่าวจบ ทั้งโต๊ะก็พลันเงียบลงในทันที

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เถ้าแก่เนี้ยคนงามจะออกปากกล่าวเชิญชวนบุรุษก่อน ใครๆก็รู้ว่าแม่สื่อมาที่นี่แทบทุกวันเพื่อมาสู่ขอเถ้าแก่เนี้ยให้กับบรรดาคุณชายในตระกูลต่างๆ และแน่นอนแม่สื่อทุกนางต่างถูกปฏิเสธ

เถ้าแก่เนี้ยผู้งดงาม เอ่ยปากชวนท่านแม่ทัพหนิงไปร่ำสุรา..เป็นการส่วนตัวเนี่ยนะ!!

ราวกับว่าหนิงหลงพอจะเดาได้ ว่าผู้คนในร้านกำลังคิดเช่นไร เขาก้มหน้าลงไปเพื่อกระซิบที่ข้างหูของเย่วเล่ออย่างแผ่วเบา

"...ไม่มีทาง"

ความใจแข็งของเจ้าทึ่มคนนี้ ไม่มีสิ่งใดเกินเลยจริงๆ แต่ทว่าเธอกลืนกินวิญญาณของเขามาบางส่วนแล้ว คงจะมีแต่ต้องใช้ไม้แข็งกับเขาเสียแล้ว

"เช่นนั้นก็ได้แต่รอวันที่ท่านแม่ทัพ จะให้โอกาสข้านะเจ้าคะ"

เธอกล่าวขึ้นมาก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อกล่าวอำลา เย่วเล่อลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปทักทายแขกโต๊ะต่างๆด้วยใบหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้ม

"อ่า..ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านางจะเชิญท่านแม่ทัพไปร่ำสุรานะขอรับ เช่นนั้นข้าจะไปจัดหาวันว่าง..."

"ใครบอกเจ้าว่าข้าจะไป อาหารที่นี่เลิศรสยิ่ง เอาไว้เจ้ามาซื้อไปให้ข้าทานที่ค่ายทหารบ่อยๆก็แล้วกัน หากไม่มีธุระจำเป็นจริงๆข้าจะไม่มีทางมาที่นี่อีก..."

หลังจากกล่าวจบหนิงหลงก็ลุกขึ้นพร้อมกับเดินจากไป เย่วเล่อมองเขาลุกออกไปด้วยหางตาพร้อมกับยกยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

ฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่องและในค่ำคืนนี้ หูของเย่วเล่อได้ยินเพียงเสียงฝนตกเท่านั้น เธอหยิบสุราที่ขโมยมาจากอาเหยาขึ้นมาดื่ม พร้อมกับมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

"ปัง!!"

เสียงประตูถูกเปิด..อันที่จริงควรจะเรียกว่าถูกถีบมากกว่า

พร้อมกับใบหน้าที่เหนื่อยหอบของหนิงหลง เขาถอดเสื้อฟางกันฝนออกก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ คมดาบที่แหลมคมถูกยกขึ้นมาจ่อที่คอของเย่วเล่อ

เย่วเล่อมิได้แปลกใจกับท่าทีของเขา เธอไม่แม้แต่จะชายตามองเขาด้วยซ้ำ

"ข้าชวนท่านร่ำสุราดีๆท่านกล่าวปฏิเสธ แต่กลับบุกเข้ามาหาข้าในยามวิกาลเช่นนี้ หมายความว่าอย่างไรกันแม่ทัพหนิง?"

"เจ้าทำอะไรกับข้ากันแน่ สิ่งที่อยู่ในหัวนี้คืออันใด"

เขารู้สึกแปลกๆเมื่อล้มตัวนอนลง เพราะหัวใจมันเต้นแรงมากกว่าปกติ อีกทั้งในหัวก็คิดถึงแต่ใบหน้าอันงดงามของเย่วเล่อ คิดแต่ว่าอยากจะสัมผัสและ..โอบกอดนางเอาไว้

เมื่อช่วงเย็นนางจะต้องทำอะไรสักอย่างกับเขา ไม่อย่างนั้นเขาไม่มีทางที่จะหลอนขนาดนี้อย่างแน่นอน

"ข้าบอกไปแล้วว่าข้ากลืนกินวิญญาณของท่านไปกว่าครึ่ง ในขณะที่ข้ากลืนกินวิญญาณของท่านเข้าไป ข้าก็ได้ใส่พลังวิญญาณของข้าเข้าไปในร่างกายของท่านแทน เป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าจะโหยหาและคิดถึงแต่ข้า"

เธอใช้มือปัดดาบของเขาออกไปพร้อมกับลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเขา นิ้วมือที่เรียวยาวของเย่วเล่อบรรจงเช็ดหยาดน้ำฝนที่เกาะอยู่บนหน้าของหนิงหลงช้าๆ

"เอามันออกไปเดี๋ยวนี้ วิญญาณอะไรของเจ้าน่ะ?"

ในใจอยากจะถามออกมาว่าทำไมถึงต้องเป็นเขา ทำไมคนที่เธอมาคอยตามรังควานมันจะต้องเป็นเขาด้วย เขาแค่อยากมีชีวิตที่สงบสุขเท่านั้นเอง

เธอเห็นแววตาเจ็บปวดของเขา นั่นทำให้ในใจเกิดเป็นความสุขเล็กๆขึ้นมา นี่คือบุรุษที่ไม่มีวันหลงใหลไปกับรูปลักษณ์อันงดงามนี้ นั่นหมายความว่าเขาจะไม่มีวันรักเธอ

เราจะไม่รักกัน... เธอสามารถเล่นสนุกกับเขาได้เต็มที่และพอถึงเวลา เราต่างก็จะเดินจากกันไปราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่เสียใจไม่ผูกพัน

"ข้าอ่อนแออยู่ จึงไม่สามารถนำพาจิตวิญญาณของข้า ออกมาจากร่างกายของเจ้าได้ เรื่องนี้อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย"

"ข้าอยากให้เรื่องนี้จบลงโดยไว.."

"เช่นนั้นก็นอนกับข้าสิ ถึงเวลานั้นที่เราทั้งสองต่างเผลอไผลข้าจะดึงจิตวิญญาณที่หลงเหลืออยู่ในตัวของเจ้าออกมาเอง"

เธอกล่าวพร้อมกับใช้นิ้วมือไล้ไปตามเสื้อที่เปียกชื้นของเขา เพราะไม่อยากสร้างความผูกพันเย่วเล่อจึงปฏิเสธการร่วมหลับนอนกับบุรุษมาหลายปีแล้ว

ในเมื่อมีคนที่ไม่มีทางรักเธอยืนอยู่ตรงหน้า เช่นนั้นเธอก็สามารถทำทุกอย่างที่อยากทำโดยไม่ต้องมาคำนึงถึงตอนแยกจาก

"ล้อเล่นอยู่รึไง?"

เขาถอดเสื้อตัวนอกออกไปพาดเอาไว้ที่หน้าต่างก่อนจะปิดประตูห้องของเธอลงในทันที

"ช่างน่าเศร้าที่ความจริงใจของข้า ในสายตาของเจ้ามันคือการล้อเล่น..."

"เรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นมาก็เพราะว่าอยู่ๆเจ้ามาจุมพิตข้า.."

หนิงหลงชะงักเล็กน้อย ในเมื่อเรื่องราวมันเกิดขึ้นมาจากการจุมพิต เช่นนั้นหากเขา...ทำมันอีกครั้งล่ะ ทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า?

เขาเดินเข้าไปหาเย่วเล่อ ส่วนเธอก็เดินถอยหลังจนแผ่นหลังติดกำแพง หนิงหลงก้มหน้าลงมาทาบทับริมฝีปากในขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นไปเพื่อรอรับจุมพิตที่หวานล้ำจากเขา

เย่วเล่อรู้สึกได้เลยว่าเสื้อผ้าของเธอมันกำลังเปียกเพราะหนิงหลงบดเบียดร่างกายของเขาเข้ามา พร้อมกับรวบมือของเธอเอาไว้เหนือศีรษะด้วยมือของเขาเพียงข้างเดียว

น่าแปลกที่ในตอนแรกเป็นเธอที่เข้าหาเขา แต่ทว่าในยามนี้กลับเป็นเขาที่เป็นฝ่ายกำลังเข้าหาเธอแทน

เรียวลิ้นของเขารุกล้ำเข้ามาพร้อมกับลมหายใจที่อุ่นร้อน เสียงฝนด้านนอกยังคงตกกระหน่ำลงมาอย่างบ้าคลั่ง แต่ทว่าบรรยากาศในห้องนี้กลับร้อนระอุ

เขาผละออกจากริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบาและเชื่องช้า

ดูเหมือนว่ามันนะไม่ได้ผลเพราะว่าในหัวของเขาตอนนี้ยังคงต้องการเธออยู่เลย

เขาปล่อยให้มือของเธอเป็นอิสระแต่ทว่าเย่วเล่อไม่ยอมให้เขาเป็นอิสระ เธอโอบคอของเขาเอาไว้ราวกับไม่ต้องการให้เขาเดินจากไป

"ครั้งเดียวไม่ได้ผลหรอกหนิงหลง...เรื่องเช่นนี้จะต้องทำให้มากถึงจะได้ผล"

เขายกมือขึ้นมาเช็ดที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา

"ครั้งนี้จะทำอะไรข้าอีก จะดูดกลืนวิญญาณหรือทำให้ข้าลุ่มหลง..."

"ผิดแล้ว เพราะว่าในครั้งนี้ข้าจะทำให้สายตาของเจ้ามองมาที่ข้าเพียงผู้เดียว"

เธอเคยชินกับการได้ดั่งใจ และหนิงหลงต้องเป็นไปตามที่เธอคาดหวังเอาไว้ เขาเดินทางมาจากเมืองหลวงนั่นหมายความว่าเขาจะต้องเดินทางกลับไปที่นั่นในอนาคตอันใกล้

ไม่ว่าจะมองไปทางไหน คนที่เธอต้องการมันคือหนิงหลงจริงๆ

ความรักมันเจ็บปวดและเธอไม่คิดจะเอาหัวใจดวงนี้ไปผูกเอาไว้ที่คนอื่นอีกแล้ว เย่วเล่อตั้งใจว่าเธอจะขอเล่นสนุกกับชายผู้นี้ไปจนกว่าเราทั้งสองคนจะเบื่อกันและกัน

คงจะดีหากว่า..เขามาเร็วกว่านี้อีกหน่อย