ปมร้ายแค้นรัก

ตอนที่9

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มไม่ได้ทำให้จากัวร์อารมณ์ดีขึ้นมาเลยสักนิด หลังจากที่เขาถูกพ่อและแม่จับให้หมั้นกับลูกสาวของเพื่อนท่านเพื่อช่วยพยุงครอบครัวของอีกฝ่าย ในความคิดของเขาที่จริงพ่อกับแม่ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยก็ได้แค่ให้เงินอีกฝ่ายไปหรือไม่ก็ไม่ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเรื่องทุกอย่างมันก็จบไม่ต้องเดือดร้อนมาถึงเขา แต่ที่ทุกอย่างมันบานปลายมาถึงขนาดนี้เพราะพ่อและแม่อยากให้เขามีคู่ชีวิตไม่อยากเห็นลูกชายเพียงคนเดียวเที่ยวเตร่ทำตัวเสเพลไปวัน ๆ เพราะเพื่อนของเขานั้นต่างมีครอบครัวมีลูกกันไปหมดแล้ว

"เหอะ"ร้องในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ ตั้งแต่ที่เห็นหน้าของลูกสาวเพื่อนพ่อเขาไม่มีความรู้สึกพิศวาสในตัวของเธอสักนิด ผู้หญิงแบบน้ำหวานไม่ใช้ผู้หญิงที่อยู่ในอุดมคติของเขา เขาชอบผู้หญิงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ทำงานได้ ไม่ใช้ลูกคุณหนูที่วัน ๆ ไม่ทำอะไรได้แต่ทำตามคำสั่งของพ่อแม่ไปวัน ๆ ยิ่งรู้ว่าเขาต้องหมั้นกับเธอเพราะอะไรก็ยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอ

"บ้านจะล้มละลายต้องมาจับผู้ชาย เหอะ น่าสมเพชสิ้นดี"เหล้าที่อยู่ในแก้วบรั่นดีถูกดื่มกลืนลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า บรรยากาศโดยรอบเขาไม่ได้สนใจมันเลยสักนิดการหมั้นกับลูกสาวเพื่อนพ่อในครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาปรารถนาถ้าไม่ใช่เพราะคำขู่ของพ่อและแม่เขาไม่มีวันเอาตัวเองมาผูกมัดกับผู้หญิงแบบน้ำหวานเด็ดขาด

"วอสก้าแก้วหนึ่งค่ะ"น้ำเสียงหวานที่ดังจากด้านข้างทำเอาเขาอดที่จะหันไปมองเสียมิได้ แค่เพียงได้เห็นแค่เสี้ยวหน้าเขาก็อยากจะทำความรู้จักเธอขึ้นมา ผู้หญิงที่นั่งตรงเก้าอี้ด้านข้างเธอทั้งสวยตรงกับสเปคที่เขาตามหามานาน

สายตาจ้องมองไปที่ใบหน้าอย่างละสายตาไม่ได้ จนทำให้คนที่ถูกมองกลับถูกใจเมื่อเป้าหมายยังคงมองมาที่เธอเหมือนกับต้องการทำความรู้จัก แต่เพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามแผนก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจต้องการให้อีกฝ่ายเข้ามาทัก และมันก็ดูเหมือนจะสำเร็จเมื่อดูเหมือนว่าเหยื่อของเธอกำลังติดกับที่เธอวางเอาไว้

"มาเที่ยวคนเดียวเหรอครับ"เอ่ยปากถามพร้อมกับจ้องมองอย่างไม่วางตา ผู้หญิงที่นั่งอยู่ค่อย ๆ หันหน้ามาสิ่งแรกที่เขาเห็นคือความสวยงามอย่างไม่มีที่ติของเธอ ผู้หญิงคนนั้นมองซ้ายมองขวาก็ที่จะชี้นิ้วเข้าหาตัวเธอเองการกระทำของเธอนั้นมันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักในความคิดของเขา

"คุณถามฉันหรือคะ"ใบหน้าใสซื่อของเธอนั้นทำเอาเขาเริ่มหลงใหล

"ใช่ครับ ผมถามคุณนั่นแหละ คุณมาเที่ยวคนเดียวหรือครับ"เสียงเพลงที่ดังทำให้เขาต้องขยับเข้าไปใกล้จนจมูกได้กลิ่นน้ำหอมที่รัญจวนใจ

"อ๋อใช่ค่ะ ฉันมาเที่ยวคนเดียว"หญิงสาวพยักหน้าให้ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเหล้าที่บาร์ริต้าชงมาให้

"ผู้หญิงสวย ๆ แบบคุณแฟนปล่อยให้มาเที่ยวคนเดียวแบบนี้ได้ยังไง"ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ผู้ชายคนนี้อันตรายแต่คงไม่เทียบเท่ากับเธอ

"หึ"หญิงสาวเพียงแต่ส่งยิ้มให้โดยที่ไม่ตอบอะไรแก้วเหล้าที่อยู่ในมือเรียวยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ สายตากวาดมองไปทั่วผับ ไม่สนใจคนที่กำลังจ้องมองมาที่เธอตาเป็นมันเลยสักนิด แต่คนอย่างจากัวร์มีหรือที่จะยอมแพ้ ลุกขึ้นยืนลากเก้าอี้ให้ขยับเข้าไปใกล้ก่อนที่จะนั่งลงดังเดิม มือเท้าคางจ้องหน้าอย่างกระชั้นชิด จนทำให้หญิงสาวที่หันหน้ามาถึงกับสะดุ้งจนแทบจนแทบจะตกจากเก้าอี้ แต่ยังดีที่มีวงแขนโอบรอบเอวของเธอเอาไว้

"ตกใจในความหล่อของผมจนแทบจะตกจากเก้าอี้เลยเหรอครับ"มองใบหน้าด้วยสายตาทะเล้น มือที่โอบเอวเอาไว้มันสัมผัสได้ว่าเอวของเธอนั้นบางจนทำให้เขาเผลอลูบไล้อย่างลืมตัว

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้ แต่กรุณาปล่อยมือออกจากเอวฉันด้วยเถอะค่ะ"ได้แต่ข่มอารมณ์ความไม่พอใจเอาไว้จะผลีผลามไม่ได้เดี๋ยวไก่จะตกใจตื่น

"ถ้าผมไม่ปล่อยล่ะครับ คุณจะทำอะไร"ว่าแล้วขยับหน้าเข้าไปใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจของต่างฝ่ายได้

"ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แต่จะว่าไปคุณก็หล่อดีเหมือนกันนะคะ"มือเรียวนาบบนใบหน้านิ้วโป้งเกลี่ยรูปหน้าไปมาส่งสายตาหวานไปให้อีกฝ่าย จากัวร์ถึงกับหลงใหลจนไม่ทันระวังตัวจึงทำให้หญิงสาวนิรนามใช้แรงผลักร่างของเขาออกจากอย่างง่ายดาย

"แต่น่าเสียดายที่คุณไม่ใช่สเปกฉัน หวังว่าต่อจากนี้เราจะไม่ต้องเจอกันอีกนะคะ บาย"โบกมือลาพร้อมกับส่งยิ้มให้ ควักเงินให้บาร์ริต้าก่อนที่จะเดินออกไปทิ้งให้จากัวร์ได้แต่นั่งมองแผ่นหลังของเธอที่เดินหายเข้าไปในฝูงชน

"แต่คุณเป็นผู้หญิงในสเปคผมนะครับคนสวย"ถึงเธอจะไม่อยากได้เขาก็ไม่เป็นไรแต่คนอย่างเขาหรือที่จะยอมปล่อยเธอไป อะไรที่ได้มาไม่ง่ายมักจะเป็นสิ่งที่ท้าทายในชีวิตเขาเสมอ

เช้าวันต่อมาจากัวร์ก็ถูกผู้เป็นแม่ปลุกให้ไปรับน้ำหวานที่บ้านเป็นว่าที่คู่หมั้นที่ดีรับไปส่งมหาลัยในใจเขานั้นอยากจะนอนต่อเพราะเมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็แทบจะสว่างแต่ถึงยังไงก็ต้องลุกจากที่นอนอยู่ดีจึงทำให้ตอนนี้เขาต้องมาเป็นสารถีหน้าตายขับรถให้ผู้หญิงไร้ยางอายที่ชอบเกาะบ้านผู้ชายกิน

"เอ่อ พี่ชื่ออะไรเหรอคะ"หลังจากที่ขับรถออกมาจากบ้านภายในรถก็มีแต่ความเงียบจนได้ยินเสียงแอร์ภายในรถบวกด้วยกับเสียงลมหายใจที่ถอดถอนครั้งแล้วครั้งเล่าของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย

จากัวร์ได้แต่ปลายสายตามองน้ำหวานเพียงเท่านั้นเขาไม่คิดที่จะสนใจในคำถามของเธอตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไปในใจอยากจะให้ไปถึงมหาลัยของเธอเร็ว ๆ ด้วยซ้ำแต่ติดตรงที่ว่านี่มันเมืองไทยเช้า ๆ แบบนี้จราจรคงจะติดขัดรถมากมายกำลังเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ มันอดที่จะหัวเสียไม่ได้ที่จะต้องมาทำอะไรในสิ่งที่ไม่เคยทำอย่างเช่นพาผู้หญิงไปส่งมหาลัย เหอะ ให้ตายสิ

"พี่ไม่ได้ยินเสียงที่น้ำหวานถามเหรอคะ"ด้วยความไม่พยายามไม่ลดละมือบางขาวนวลเขย่าที่แขนล่ำถามซ้ำอย่างต้องการคำตอบ จนทำให้ผู้ที่ถูกคาดคั้นเริ่มไม่พอใจเพราะไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้กับเขามาก่อน จากัวร์ถึงกับทนไม่ไหวตวัดสายตามามองด้วยความไม่พอใจ สาดวาจาร้าย ๆ จนทำให้คนที่ได้ยินถึงกับสะอึก

"ได้ยินแต่ฉันไม่อยากตอบ ไม่อยากรู้จักกับเธอเข้าใจไหม"

"แต่น้ำหวานอยากรู้จักพี่นี่คะ และอีกอย่างเราเป็นคู่หมั้นกันทำความรู้จักกันไว้ไม่ดีเหรอคะ"

"เหอะ คู่หมั้นใครเขาอยากจะหมั้นกับเธอกัน ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อกับแม่บังคับฉันแม้แต่หน้าเธอฉันก็ไม่อยากมอง"คำพูดร้าย ๆ ของจากัวร์ทำเอาน้ำหวานกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครพูดกับเธอเช่นนี้มาก่อนผู้ชายคนนี้กล้าดียังไงกันถึงมาปฏิเสธคนสวยและรวยอย่างเธอ สองมือเล็กกำเข้าหาด้วยความไม่พอใจ แต่คนที่ไม่รู้สึกอะไรกลับไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไปจนในที่สุดรถก็มาจอดอยู่ที่หน้ามหาลัยที่น้ำหวานเรียนอยู่

"เย็นนี้มารับน้ำหวานด้วยนะคะเมื่อเช้าคุณแม่บอกพี่ได้ยินใช่ไหม"

"โตเท่าควายแล้วยังกลับบ้านเองไม่ได้ ผู้หญิงอะไรน่ารำคาญชะมัด"พูดออกมาอย่างรัว ๆ โดยไม่หันไปมองด้านข้าง แต่คำพูดของเขามันกลับบาดลึกเข้าไปในใจของคนฟัง

"น้ำหวานถามว่าพี่ได้ยินไหมคะ"

"เออ ๆ กูได้ยินแล้วจะไปไหนก็รีบไปเถอะกูรำคาญหน้ามึงเต็มทนแล้ว"คิ้วทั้งสองข้างเริ่มขมวดเข้าหาน้ำหวานมองหน้าจากัวร์ก่อนที่จะเปิดประตูรถแล้วเดินลงไป สายตามองท้ายรถหรูที่ขับออกไป นึกคิดในใจทำไมเขาถึงไม่ชอบหน้าของเธอล่ะหรือว่าเธอไม่สวยอย่างนั้นหรือ