ตอนที่ 15 เมียไม่ใช่เลขา
1218 คำ
"สวัสดีครับคุณสิงหา" เสี่ยนเรศเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะ
"เสี่ยนเรศพ่อของลูกหนี้คนเมื่อกี้ครับ" ธันที่วิ่งตามเข้ามา รีบอธิบายให้สิงหาได้ฟัง สิงหาเองถึงพยักหน้า ก่อนจะผายมือเชิญให้เสี่ยนเรศและคาร่าได้นั่งลงหน้าโต๊ะ ส่วนตัวเองก็นั่งลงที่นั่งตัวเองพลางจับคนน้องกลับลงมานั่งบนตักตัวเองทำคาร่าที่เห็นมองไม่ละสายตา
"ผมมาเอาตัวลูกชายผมคืน" เสี่ยนเรศพูดขึ้นพร้อมยื่นเช็คเงินสดให้กับสิงหา แต่สิงหาเองกลับไม่สนใจ หันไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบแทน
"คุณสิงหา มันเหม็น" คะนิ้งหันมาพูดบ่นคนใต้ตักจนสิงหาต้องจับใบหน้าสวยซุกเข้าอก
"เวลาคุยงานถ้าไม่ได้ดูดมันจะคุยไม่ได้ ซุกอกไว้"
"แล้วมันไม่ดูดไม่ได้เหรอ"
"หรือจะให้ดูดอกหนูแทนดี..แบบนั้นจะได้รีบดับบุหรี่" สิงหาโน้มหน้ากระซิบให้คนที่ซุกอกอยู่ได้ยิน คะนิ้งเองถึงฟาดมือเข้าไปที่หน้าอกแกร่งอย่างแรง
"ดูดไปเถอะ เอาเลยเต็มที่"
"ดูดอะไร"
"บุหรี่ไง!"
"คิดว่าจะให้ดูดอกซะอีก"
"พอเลย หันไปคุยกับแขกไป" ใบหน้าสวยเงยขึ้นพูดดุคนที่ก้มยกยิ้มให้ตัวเองอยู่ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของสิงหาออกแล้วมุดหน้าเข้าไปหาแผงอก
"ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ คุณว่าไงนะ ผมไม่ทันฟัง" สิงหาพูดกับเสี่ยนเรศพลางใช้มือลูบหัวคนน้องไปด้วย
"เช็คเงินสดนี่คือที่ลูกชายผมติดหนี้คาสิโนคุณ"
"เรื่องเงินจริงๆ ไม่ได้มีปัญหา ผมมีเวลาให้ลูกหนี้หาเงินมาชดใช้ได้ ไม่ได้รีบอะไร"
"..."
"แต่มันปากดี ขู่ว่าถ้ามันรอดมันจะกลับมาจัดการคนของผม แบบนั้นเงินพวกนี้เลยไม่ได้จำเป็น"
"ผมไม่ได้อยากมีปัญหากับคุณนะครับ ผมรับปากว่าลูกชายผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก"
"ผมจะแน่ใจได้ยังไง" ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาพร้อมกับคำถามที่ถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เหมือนสิงหาเองจะไม่ได้สนใจอะไรคนตรงหน้ามากนัก
"งั้นเอาแบบนี้ไหมคะ..เสี่ยให้หนูอยู่ที่นี้ ทำงานให้คุณสิงหา..เป็นตัวประกัน ถ้าลูกชายเสี่ยทำอะไรผิด ก็ให้คุณสิงหาลงโทษฉันแทน" คาร่าพูดกับเสี่ยนเรศพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันหน้ามาหาสิงหาต่อ "ให้ฉันอยู่ทำงานกับคุณสิคะ..แลกตัวฉันกับลูกเสี่ยนเรศ รับรองว่ามันจะคุ้มค่า"
"งั้นเหรอ แน่ใจได้ยังไงว่าฉันจะคุ้มค่า" สิงหาถามกลับ
"คุณอยากให้ฉันทำอะไร ฉันทำได้ทุกอย่างค่ะ" คาร่าพูดพลางเลื่อนเก้าอี้อ้อมมานั่งลงข้างๆ โต๊ะ ยกเท้าขึ้นลูบมาที่ขาของสิงหาพลางใช้มือมาวางไว้ตรงขาอ่อนของเขาทั้งที่เสี่ยนเรศยังนั่งอยู่..แถมเสี่ยนเรศยังทำหน้าไม่พอใจออกมาชัดเจน
คาร่าพร้อมทุบหม้อข้าวตัวเองทิ้ง เพื่อจะเอาตัวเข้าหาเขาแทนงั้นสินะ...
จึก!!
"โอ้ย" สิงหาสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อโดนคนที่มุดหน้าอยู่ในเสื้อกัดเข้าที่ยอดอกของตัวเองอย่างแรง จนเขาเองต้องรีบก้มหน้ามองคนที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ด้านในเสื้อเชิ้ต "กัดทำไม"
"เหอะ" คะนิ้งกระแทกเสียงใส่ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาเขาไปทำใบหน้าคมกระตุกยิ้มออกมา
เขาพอเข้าใจว่าเพราะอะไร... มันถึงทำเขายกยิ้มออกมาแบบนี้ไง
คิดได้แบบนั้น สิงหาถึงจับมือเลขาสาวขึ้นมาใช้ปัดมือของคาร่าที่จับขาอ่อนเขาอยู่ออกไป
"กลับไปนั่งที่เดิมเถอะครับ เสี่ยคุณอยู่นั่น ไม่ใช่ผม"
"..."
"เอาเป็นว่าผมรับเงินก้อนนี้ไว้ แล้วลูกชายคุณก็เอากลับไป สั่งสอนมันดีๆ ปากเก่งให้ถูกที่ถูกทาง ผมไม่ได้สนว่ามันลูกใคร ถ้ายังมาให้ผมเห็นหน้าอีกรอบ ผมจะยิงมันทิ้งแล้วส่งศพกลับไปให้"
"คะนิ้ง" คาร่าที่เห็นท่าไม่ดีเลยเปลี่ยนมาเรียกน้องสาวตัวเองจนคะนิ้งเองต้องโผล่หน้าออกมาจากเสื้อของสิงหา "ให้พี่อยู่ทำงานกับเราเถอะนะ" คาร่าเองรู้ดีว่าเธอเสี่ยงพูดแบบนั้นออกไป ขืนพ้นจากสิงหาไป เธอเองคงต้องเจ็บตัวแน่นอน เธอถึงต้องยอมทำทุกทางเพื่อจะให้สิงหารับตัวเองเข้าทำงาน "แกไม่อยากให้พี่อยู่ด้วยเหรอ แค่บอกให้เจ้านายแกรับพี่เข้าทำงานเอง ให้พี่อยู่ เราพี่น้องกัน มีอะไรก็ควรช่วยกันสิ"
"..." คะนิ้งไม่ตอบอะไร ใบหน้าสวยเงยขึ้นมองหน้าสิงหาแทน
"อยากทำงานที่นี้มากเหรอ" สิงหาหันไปถามคาร่า
"ค่ะ"
"ทำได้ทุกอย่างใช่ไหม"
"ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันทำได้ทุกอย่าง" คาร่าพูดตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
"งั้นผมขอตัว เด็กคนนี้ก็เอาไว้เถอะครับ อย่าปล่อยให้มันออกไปให้ผมเห็นหน้าอีกก็พอ" เสี่ยนเรศพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เป็นธันที่เดินสวนเข้ามาในห้องแทน
"งั้นอยากทำก็ทำ" สิงหาพูดกับคาร่าที่นั่งยิ้มให้กับตัวเองอยู่ ก่อนจะหันไปหาธัน "เดี๋ยวมึงพาคาร่าลงไปให้เจ๊แววดู อยากให้เป็นเด็กในคลับหรือเป็นเด็กเสิร์ฟก็ให้เจ๊แววตัดสินใจเอา"
"ได้ครับนาย เชิญทางนี้ครับ"
"เดี๋ยวนะคะ ไม่ได้ให้คาร่าทำหน้าที่เลขาเหมือนคะนิ้งเหรอคะ คาร่าทำได้นะ ทำได้ทุกอย่าง"
"มีคะนิ้งอยู่แล้ว แล้วฉันจะรับคนอื่นมาอีกทำไม"
"แต่ฉันทำได้ดีกว่าอีกนะคะ คุณให้ฉันลองก่อนสิ ปล่อยให้คะนิ้งลงไปหาเจ๊แววแล้วให้ฉันทำหน้าที่แทนไม่ได้เหรอ" ประโยคที่ถูกพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา ทำคะนิ้งเองพูดไม่ออก
"เปลี่ยนให้ไปทำหน้าที่แม่บ้านของคลับ คอยทำความสะอาดช่วงคลับปิดแทน เอาตัวลงไป" คำสั่งจากสิงหาที่พูดบอกธันด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิด
"คุณสิงหาคะ"
"เชิญทางนี้ครับคุณ"
"คะนิ้ง แกไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ให้พี่ทำหน้าที่นี้สิ เป็นเลขาน่ะ พี่ทำแทนแกได้นะ"
"พี่ทำแทนฉันไม่ได้หรอก"
"รู้ได้ยังไง พี่อาจทำได้ดีกว่าแกก็ได้"
"เพราะฉันไม่ได้เป็นเลขานะสิ เป็นเมียต่างหาก ใช่ไหมคะคุณสิงหา...อ๊ะ" สิงหาไม่พูดตอบอะไรไป แค่ได้ยินประโยคที่แสดงอาการหึงหวงเขาแค่นั้นก็ทำใบหน้าที่เคร่งขรึมมานานหลุดยิ้มออกมาได้ในทันที "คุณจะอุ้มฉันไปไหน อื้อ ปล่อย" สิงหาอุ้มเลขาสาวขึ้นพาเดินตรงไปห้องนอนผ่านหน้าทั้งคาร่าและบอดีการ์ดของตัวเองไป
"ทำหน้าที่เมียไงคะ ไหนว่าหนูเป็นเมียฉันไม่ใช่หรือไง"
"คุณสิงหา!"
- ผู้เขียน
