เจนนั่งอยู่ในห้องของตัวเอง ความรู้สึกอึดอัดยังคงเกาะกินหัวใจตั้งแต่ทะเลาะกับธนาเมื่อเช้า เธอเฝ้าทบทวนคำพูดและการกระทำของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ความดื้อรั้นและทิฐิที่เธอแสดงออกไปอาจจะเป็นต้นเหตุของทุกอย่าง เธอพยายามบอกตัวเองว่าธนาเป็นคนผิดที่ไม่ง้อเธอ แต่ลึกๆ ในใจ เธอกลับรู้ดีว่าบางทีเขาอาจเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา
เจนไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย การที่เขาเฉยชาเหมือนทุกอย่างไม่มีความหมาย เธอรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้กลางทาง ความกังวลเริ่มกัดกินหัวใจเธอเรื่อยๆ
“เราเองก็ไม่ควรทำให้เขาต้องมาง้อเราตลอดหรอก” เจนพึมพำกับตัวเอง พร้อมสูดลมหายใจลึก เธอรวบรวมความกล้าตัดสินใจที่จะเป็นฝ่ายก้าวออกไปก่อน เธอเชื่อว่าหากเธอแสดงความอ่อนโยนและยอมปรับตัว ทุกอย่างระหว่างเธอและเขาอาจจะกลับมาดีขึ้น
เธอก้าวออกจากห้องอย่างไม่ลังเล มุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของธนาด้านล่างของห้องเพนเฮ้าน์ เมื่อไปถึงหน้าประตู มือของเธอจับล
