บทที่6 จบการศึกษา
807 คำ
ระยะเวลาสี่เดือนผ่านไปเร็วมากตอนนี้เธอและเพื่อนสาวทำเรื่องจบการศึกษาเรียบร้อยแล้ว ไปรยาได้เข้าทำงานต่อที่บริษัทที่เธอไปฝึกงาน เช่นเดียวกับปาริมาที่ได้รับการคัดเลือกให้เข้าทำงานที่บริษัทของชายหนุ่มอย่างเต็มตัว จะมีก็แต่รุจิรัตน์ที่ขอไปเรียนต่อทางด้านภาษาที่ต่างประเทศประมาณหนึ่งปีก่อนที่จะกลับมาทำงานจริง
“หนูตาหวานตัดสินใจดีแล้วใช่ไหมลูก”
“ค่ะคุณป้าเป็นเพราะตาหวานรู้สึกว่ายังสนุกกับการเรียนอยู่เลยค่ะ พี่ต่อรอตาหวานอีกหน่อยนะคะ”
“ได้สิครับ พี่รอตาหวานได้เสมอ” เขาส่งยิ้มอบอุ่นกลับไปให้หญิงสาว
“เห้อ ใจหายจังเลยจ้ะ”
“หนึ่งปีแปบเดียวค่ะคุณป้าถ้ามีโอกาสตาหวานจะโทรมาคุยกับคุยป้าบ่อยๆนะคะ”
“ขอบใจหนูตาหวานมากนะลูกที่ทำให้คนแก่อย่างป้ายิ้มได้”
“ค่ะ งั้นวันนี้ตาหวานขอตัวก่อนนะคะ”
“จ้ะ ต่อไปส่งน้องเถอะลูก”
“ครับ ไปกันเถอะครับน้องตาหวาน”
“โอเคค่ะ”
ณ คอนโดของชายหนุ่ม
“ทำไมวันนี้กลับช้าจังเลยคะข้าวทำของอร่อยๆไว้ให้พี่ต่อเต็มเลยค่ะ” เธอรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มเมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา
“พี่อิ่มแล้ว ข้าวทานเถอะ” ชายหนุ่มเดินเลี่ยงเข้าห้องนอนไป ทิ้งให้เธอยืนมองของอร่อยที่เธอตั้งใจทำให้เขาทานกำลังจะเป็นหมัน เธอจะทานอย่างไรหมดล่ะยังไงก็ต้องทิ้งอยู่ดีนึกแล้วก็เศร้าใจ เธอตั้งใจทำอย่างพิถีพิถันสุดๆแต่เขาก็ไม่เห็นค่าความตั้งใจของเธอ ต่างคนต่างไม่ได้พูดคุยอะไรจนกระทั่งถึงเวลาเข้านอน หญิงสาวเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างของเขา
“รู้เรื่องที่น้องตาหวานจะไปเรียนต่อไหม”
“รู้แล้วค่ะ”
“อย่าบอกนะว่าที่ลุกมาทำอะไรให้พี่ทานเพราะว่าเธอดีใจที่น้องตาหวานจะไปอยู่ไกลๆจากพี่น่ะ”
“ถ้าบอกว่าใช่ได้ไหมละคะ” เธอตอบกลับน้ำเสียงประชดประชันทั้งที่ในใจไม่เคยคิดแบบนั้นเลยสักนิด การที่เพื่อนไปอยู่ไกลๆอย่างนั้นเธอทั้งเป็นห่วงและคิดถึง
“เธอนี่มันเลวจริงๆ” เขาพยายามข่มตาให้นอนหลับเพราะไม่อยากมองหน้าคนข้างกายอีกแล้ว
“พะ พี่ต่อ!” หญิงสาวตกใจไม่น้อยที่เขาต่อว่าเธอรุนแรงแบบนี้
ที่บริษัทของชายหนุ่มมีปัญหาใหญ่เกิดขึ้นเมื่อมีข่าวแว่วออกไปว่าเบื้องหลังบริษัทที่ใหญ่โตแท้จริงแล้วสินทรัพย์มีเพียงน้อยนิดเมื่อเทียบกับหนี้สินที่บริษัทจะต้องชำระในอนาคต เรื่องนี้ทำให้ปั่นป่วนในคณะผู้บริหารมากๆ
“เธอได้ยินข่าวลือบริษัทของเราบ้างไหมที่ว่าบริษัทใกล้จะล้มละลายแล้ว”
“มันจะเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอแก”
“ไม่รู้สิไม่มีใครรู้อนาคตสักหน่อย เราเองก็เป็นแค่ลูกจ้างตัวเล็กๆทางที่ดีหาที่ทำงานสำรองไว้หน่อยก็ดีนะ”
“อืม ยิ่งพูดก็ยิ่งถูกพวกเราไปทำงานกันเถอะ” เสียงพนักงงานพุดคุยกันเข้าถึงหูของปาริมา ตอนนี้ชายหนุ่มคงจะประสบปัญหาเรื่องงานอยู่แน่ๆเพราะฉะนั้นช่วงนี้เธอต้องทำดีกับเขาให้มากๆ
“อาบน้ำเลยไหมคะข้าวเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”
“ขอบใจมาก” ชายหนุ่มเข้าไปนอนแช่ในอ่างอาบน้ำแทบทันที มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายและช่วยบรรเทาความเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งวัน
“งานยุ่งมากเลยหรอคะมีอะไรไม่สบายใจระบายให้ข้าวฟังได้นะคะเผื่อว่าข้าวจะช่วยพี่ได้”
“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่เกี่ยวหรอก”
“ข้าวไม่เด็กแล้วนะคะ”
“พี่รู้ว่าข้าวไม่เด็กแล้ว มาทำให้พี่มีความสุขหน่อยสิ” เขารู้ดีกว่าใครเพราะสำรวจไปทั่วทั้งกายสาวแล้วว่าโตแค่ไหนแล้ว
“ค่ะ ข้าวจะทำให้พี่ต่อมีความสุขทุกวันตราบใดที่พี่ต่อยังต้องการมีข้าวอยู่ข้างๆค่ะ”
“ดีมาก” เขาพึงพอใจการบริการที่ถึงใจจากหญิงสาวทุกครั้ง
ณ บ้านของชายหนุ่ม
“กลับมาแล้วคร๊าบบบ”
“ว่าไงจ้ะลูกชายลมอะไรหอบมาได้”
“คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ไงครับ คุณพ่ออยู่ไหนล่ะครับ”
“อยู่ที่ห้องทำงานน่ะสิลูก วันนี้ลูกมาก็ดีแล้วคุณพ่อเขามีเรื่องจะคุยด้วย”
“คุยกับผมนี่หรอครับแปลกจัง”
“คงจะเรื่องงานนั่นแหละลูก”
“ครับๆงั้นผมขอตัวไปหาคุณพ่อก่อน” ชายหนุ่มเดินตรงไปห้องทำงานของคนเป็นพ่อทันที
- ผู้เขียน
