บทที่ 18
หญิงสาวเปิดดูในคัมภีร์ระหว่างที่กำลังจะดูในโลงศพ ของที่ถูกวางอยู่รอบ ๆ โครงกระดูกที่ครั้งหนึ่งคงเป็นพระสนมพระนางนั้น
“ข้าหาเจอแล้ว” นางตะโกนลั่นด้วยความดีใจ
เครื่องประดับผมที่เป็นมงกุฎทองคำประดับไข่มุก พร้อมทั้งสร้อยคอมุกที่ระโยงระยางค์เป็นสาย สำหรับหลงเหยียนนี่ไม่น่าจะเรียกว่าสร้อยแล้วมันดูอลังการกว่านั้นมาก ไม่เท่านั้นข้อมือหยกมันแพะที่ขาวราวหิมะแต่มีหยกสีส้มที่เข้ากันดีกับทองที่ประดับอยู่บนตัวของมัน ไม่เท่านั้น พัดที่โครงทำมาจากทองคำและประดับด้วยไข่มุกส่วนตรงที่เป็นผ้าหรือกระดาษขาดหายไปหมดแล้ว ขาดอยู่แค่เพียงอย่างเดียว ปิ่นไข่มุกที่เข้าชุดกัน
หลงเหยียนหยิบของเหล่านั้นไปใช้ปากก็บ่นงุบงิบเป็นคำว่าขอโทษแค่ขอยืมไปทำพิธีเท่านั้น นางหยิบทุกอย่างใส่กล่องที่เตรียมเอาไว้
“ครบหรือไม่”
หญิงสาวส่ายหน้า “ขาดปิ่นไข่มุก” หญิงสาวพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจ
“เช่นนั้นอาจจะอยู่ตรงอื่น อาจจะต้
