เจเนอรัลเบ๊ 1
824 คำ
หลังจากที่กรำงานที่คิดว่าจะไม่หนักในตอนแรก เพราะเห็นว่าคีรีมีเลขาฯ อยู่อีกตั้งสองคน แต่หญิงสาวพึ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิด บอสใหญ่แห่งดิคลาสเซ่กรุ๊ปใช้เธอตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ เรียกได้ว่าใช้คุ้มกับเงินเดือนที่สูงลิบลิ่ว ใช้อย่างกับกลัวว่าตัวเขาจะขาดทุน จนตอนนี้หญิงสาวต้องมาสถาปนาตำแหน่งตัวเองใหม่ ไม่ใช่เลขาฯ แต่เป็น GB ซึ่งย่อมาจาก เจเนอรัลเบ๊
เพลงจันทร์มองกล่องสีขาวซึ่งข้างในบรรจุเคสแมคบุ๊คที่เจ้านายของเธอส่งรูปมาให้แล้วใช้ให้มาซื้อพร้อมย้ำอีกว่า ‘ผมขอรุ่นนี้ สีนี้ ยี่ห้อนี้’
“ขนาดเลิกงานแล้วยังมาใช้อีก คอยดูนะ! ถ้าปีนี้โบนัสได้น้อยยังกะจู๋แมวแล้วล่ะก็..ต้องรับมันสิ”
เมื่อทำภารกิจพิชิตยอดเขาเอเวอเรสต์ เอ๊ย! ซื้อของตามที่เจ้านายสั่งเรียบร้อยแล้ว เพลงจันทร์ก็ตรงดิ่งกลับบ้านไปหาคุณนายดวงแขแม่สุดรักสุดสวาทของเธอทันที
“ตาหวานแม่นอนยัง”
ขณะที่กำลังเก็บของสดและของใช้ที่ถือโอกาสซื้อมาจากห้างฯ เจ้าหล่อนก็เอ่ยปากถามตาหวานสุนัขพันธุ์ไทยหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวที่นอนหงายหน้าท้องโชว์พุงย้อยอย่างอล่างฉ่างเพื่อรอให้เธอไปเกาพุงให้ แต่ถามไปเท่าไหร่มันก็ไม่ตอบเธอเสียที แน่ล่ะ! ถ้ามันตอบเธอคงต้องเผ่นเพราะหมาที่ไหนจะพูดภาษาคนได้ ถ้าไม่ใช่หมาผีสิง
“แม่จ๋า..”
เพลงจันทร์วางของไว้บนโต๊ะกับข้าวขนาดหกที่นั่งในห้องครัวก่อนจะเดินไปนั่งข้างดวงแขที่ตอนนี้กำลังดูละครหลังข่าวอยู่ แขนเรียวเสลาโอบรอบเอวอวบของมารดาแล้วซุกลงไปอย่างหยอกล้อ
“เป็นไงลูก ทำงานเหนื่อยไหม” ดวงแขเอ่ยถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงที่เจือแววตื่นเต้นนิดๆ
“ก็..โอเคนะคะแม่”
“คุณคีใจดีไหมลูก”
น้ำส้มที่หญิงสาวพึ่งยกแก้วแล้วกรอกเข้าปากเมื่อครู่ แทบจะพุ่งออกมาทางเดิมเมื่อได้ยินมารดาเอ่ยถามคำถามนี้
“ก็เหมือนเจ้านายทั่วๆ ไปอะแม่” เพลงจันทร์พยายามตอบให้เป็นกลางที่สุด เพราะถ้าสาธยายเรื่องที่เธอต้องประสบพบเจอในการทำงาน ดวงแขต้องเป็นลมแน่ๆ
“ตั้งใจทำงานให้สมกับที่คุณหญิงแพรนวลท่านไว้ใจนะลูก”
“ค่า.. จะตั้งใจทำให้ลูกชายของคุณป้าลืมการทำงานของหนูไม่ลงเลยล่ะแม่”
เลขาฯ สาวมองไอแพดมินิที่ภาวินยื่นมาให้เธอ แล้วเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย
“อะไรหรือคะ?”
“ไอแพดเครื่องนี้จะมีรายชื่อของบรรดา ‘เพื่อน’ เจ้านายของเราอยู่ครับ คุณจันทร์ต้องทำหน้าที่จัดคิวหาสาวเวลาที่เจ้านายต้องการ จะแบ่งเป็นสองประเภทนะครับ ประเภทที่หนึ่งคือคู่ควง ประเภทที่สองคือคู่นอน ประเภทแรกคุณจันทร์ต้องจัดหาของขวัญเมื่อถึงวันเกิดหรือในวาระโอกาสที่เห็นสมควรว่าจะต้องส่งไปให้ ส่วนประเภทที่สอง เจ้านายเราจะใช้ชั่วครั้งชั่วคราว เมื่อถึงเวลาคุณจันทร์ก็แค่จ่ายค่าทำงานให้พวกเขาไปก็เท่านั้นครับ”
ภาวินมองเพลงจันทร์ที่ตอนนี้ยกมือขึ้นมาป้องปากของตัวเอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าหล่อนคงกำลังอึ้งอยู่ ชายหนุ่มแอบขำกับท่าทางของคุณเลขาฯ สาว ด้วยว่ามันดูตลกยังไงชอบกล
“ไม่ต้องตกใจไปครับ มันเป็นเรื่องธรรมดาเดี๋ยวก็ชิน”
“เรื่องธรรมดาหรือคะ”
“ครับ เดี๋ยวคุณจันทร์ก็จะค่อยๆ ชินไปเอง”
เลขาฯ สาวที่มั่นใจว่าถึงจะใช้เวลานานแค่ไหน เธอก็ไม่ชินกับเรื่องแบบนี้แน่นอน เจ้าหล่อนมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มน้อยๆ ของเลขาฯ รุ่นพี่ที่ได้รับคำสั่งด่วนจากเจ้านายให้มาสอนงานเธอ จากที่ตอนแรกบอกไม่ต้องก็ได้เพราะเพลงจันทร์มีประสบการณ์การทำงานเป็นเลขาฯ ให้เจ้าของโรงแรมมาแล้วสองปี แต่เมื่อคีรีดูจากการทำงานของหล่อนแล้วคงคิดว่าให้ภาวินมาสอนแบบจริงๆ จังๆ แทนที่จะช่วยดูอยู่ห่างๆ ดีกว่า เพราะ ‘ระบบ’ มันคงไม่เหมือนกัน
“พวกคุณ..ชินกันหรือยังคะ”
“ฮ่าๆ พวกผมไม่ต้องใช้ความชินหรอกครับสำหรับเรื่องแบบนี้ มันอยู่ในสายเลือด เดี๋ยวอีกหน่อยคุณจันทร์ทำงานกับผมและนายปราชญ์ก็คงจะ ‘ชิน’ แน่นอนครับ”
“ค่ะ”
เพลงจันทร์ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่แม้จะไม่ได้มีกระจกให้ส่อง ก็รู้ได้เลยว่ามันคงจะเป็นรอยยิ้มที่เหยเกที่สุดเท่าที่ชะนีขี้อ่อยแบบเธอจะส่งให้ผู้ชายหล่อลากดินแบบนี้
- ผู้เขียน
