“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” สารภีตวาดเพื่อนด้วยความโมโห
“เออ ๆ หยุดก็ได้” ปณิตาพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช
“ถ้าจะมาหัวเราะออกไปเลย” พอสารภีพูดด้วยความโมโห ประโยคนั้นก็ทำให้คนทั้งสองหยุดหัวเราะกึก
“แล้วทำไมแกถึงขรี้แตกวะ” ปณิตาเอ่ยถาม ส่วนบัณฑิตาก็ฟังเงียบ ๆ ด้วยหัวใจเต้นระทึก
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่วันนี้ฉันไปกินอะไรมาหลายอย่างเลย สงสัยต้องมีอะไรผิดสำแดงแน่ ๆ”
บัณฑิตลอบผ่อนลมหายใจออกมาแรง ๆ อย่างโล่งใจที่สารภีไม่สงสัยอะไรตอนดื่มน้ำหวานที่บ้านกายสิทธิ์
“แล้วแกบอกว่าไปบ้านครูกาย ไปทำไมเหรอ”
“ไปหาสิ คิดถึง”
“แค่ก ๆ ๆ” บัณฑิตาสำลักออกมา
“เบอร์รี่แกเป็นอะไร”
“เปล่า หมาติด เอ๊ย! เหมือนมีอะไรติดคอเลย” บัณฑิตาสำลักเพราะประโยคหลงตัวเองของสารภี ปณิตาจึงรีบลูบหลังลูบไหล่ให้เพื่อน ปากก็ยังเอ่ยถามเรื่องสารภีกับกายสิทธิ์อย่างอยากรู้
“แกพูดเหมือนแกกับครูกาย เฮ้ย! หรือว่าแกกับครูกายคบกันเหรอ”
