“เอาไว้ถ้าแกเหงาหรืออยากให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน ฉันมานอนเป็นเพื่อนแกได้นะ”
“เฮ้ย! ไม่ต้อง” บัณฑิตที่เดินเข้าไปในโรงพยาบาลกับเพื่อนรีบหยุดกึก พลางส่ายหน้าไปมาด้วยท่าทีตกใจ
“แกเป็นอะไรของแกวะไอ้เบอร์รี่ ทำหน้าแตกตื่นยังกับกลัวอะไร” ปณิตาเอ่ยถามอย่างสงสัย
“เปล๊า ฉันก็แค่ไม่อยากรบกวนแกไง พ่อแม่ของแกเข้มงวดจะตายไป ไม่อยากให้ไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหนหรอก”
“ถ้าเป็นแกไม่เป็นไรหรอก พ่อกับแม่ของฉันรู้จักแกดี”
“ไม่เป็นไร ฉันเกรงใจ”
“แกคงอยากอยู่คนเดียว อิสระเนอะ ฉันนี่อยู่กับพ่อแม่อึดอัดชะมัด เข้มงวดจนน่าอึดอัด นี่จะมาเยี่ยมยายส้มจี๊ดต้องโทร. เช็กกับเพื่อนคนอื่นว่ายายส้มจี๊ดเข้าโรงพยาบาลจริงไหม”
“นั่นไง พ่อกับแม่ของแกเขาไม่อยากให้แกไปนอนที่ไหนหรอก แกไม่ต้องมานอนเป็นเพื่อนฉันหรอก ฉันเกรงใจ”
“ไม่นอนก็ไม่นอน แต่ถ้าแกเหงาอยากให้ฉันมานอนด้วยก็บอกได้นะ ฉันเบื่อไม่อยากอยู่บ้าน”
“แกมีพ่อแม่ก็ดีแล้ว ฉั
