3-2 ไฟไหม้ใหญ่จากจวนเก่า
1525 คำ
“ไฟไหม้ ก็ให้หน่วยดับเพลิงนครบาลกับทหารประจำเมืองไปช่วยกันดับสิ ตะโกนโวยวายทำไมเหมือนไม่เคยไหม้หรือไง ไปๆ ท่านเจ้าเมืองจะนอน เด็กๆไปไล่กลับไปสิ”
เสียงฮูหยินหว่านตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความไม่พอใจ นานๆครั้งนายท่านจะมาหลับนอนที่เรือนหลักสักคืนยังจะมีมารมาผจญอีก นางรีบสั่งสาวใช้ให้ไปไล่เจ้าหน้าที่ที่มาตะโกนอยู่หน้าเรือนด้วยความไม่พอใจ เพียงครู่เดียวสาวใช้กับวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามายื่นรายงานอยู่หน้าประตูห้องให้นางรำคาญใจอีก
“ฮูหยิน นายท่าน เจ้าหน้าที่จากที่ว่าการให้มารายงานว่าไฟไหม้ใหญ่ที่เขตเหนือเจ้าค่ะ”
“เจ้าว่าไงนะ”
“เขตเหนือไฟไหม้ใหญ่เจ้าค่ะ”
“รีบมาช่วยข้าแต่งตัวเร็วเข้า”
เสียงตะโกนด้วยความตกใจทั้งยังมีเสียงรีบร้อนสวมใส่เสื้อผ้าก่อนจะเปิดประตูออกมาด้วยความรีบร้อน เดินไวจนเกือบวิ่งของเจ้าเมืองร่างท้วมหายไปจากสายตาฮูหยินหว่านที่อารมณ์เสียอย่างที่สุดนางตาสว่างแล้วจึงเรียกสาวใช้เข้ามาช่วยดูแลแต่งตัว ต้องเตรียมตัวทำหน้าที่ฮูหยินเจ้าเมืองเพราะอีกไม่นานฟ้าก็สว่างแล้ว
ผ่านไปเพียงสองเค่อเจ้าเมืองและผู้ติดตามจากที่ว่าการก็ควบม้ามาถึงเขตเหนือที่เกิดไฟไหม้ เขารีบร้อนจนหมวกที่สวมเป๋ไปไม่เรียบร้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจ เขตเหนือเป็นเขตที่บ้านมารดาของเจ้าเมืองตั้งอยู่ เขาเกิดและเติบโตที่นี่ เป็นบ้านของบรรพบุรุษที่อยู่กันมาหลายชั่วคน เขารับราชการหลายเมืองกว่าจะก้าวหน้าจนได้กลับมากินตำแหน่งเจ้าเมืองที่บ้านเกิด เพื่อความสะดวกจึงอาศัยอยู่ที่จวนเจ้าเมืองใกล้ที่ว่าการส่วนเรือนที่เขตเหนือนี้มีเพียงมารดาที่อายุมากอยู่กับญาติๆ และบ่าวรับใช้จำนวนหนึ่งเท่านั้น
"ท่านเจ้าเมือง เชิญทางนี้ขอรับ”
ทหารที่นำกำลังมาช่วยอำนวยความสะดวกให้ชาวบ้านเห็นเจ้าเมืองรีบมาก็เข้าใจทันที(ปกติไม่เคยเห็นหัวเวลาไฟไหม้) เขาทำหน้าปกติไม่มีแสดงอาการใดๆ ทำความเคารพอีกฝ่ายก่อนจะเชิญให้ไปยืนในตำแหน่งที่สามารถมองเห็นสภาพทั่วได้อย่างชัดเจน
“เรือนใดไหม้เป็นหลังแรก”
“เอ่อ… จวนฉิน ขอรับ"
“ว่าไงนะ จวนบ้านข้าหรือ”
“ใช่ขอรับ”
"แล้วมารดาข้า กับคนอื่นๆเล่าตอนนี้อยู่ที่ใด”
“ทหารพาไปอยู่ในจุดที่ปลอดภัยแล้วขอรับ”
“รีบพาข้าไปเร็ว”
“ข้าต้องดูแลพื้นที่ด้านนี้ รบกวนท่านเจ้าเมืองตามทหารไปนะขอรับ”
“ยังไม่รีบนำทางไปอีก”
ขณะที่สวีหวินหลงกำลังส่ายหัวอย่างระอาใจกับความเห็นแก่ตัวของเจ้าเมืองอยู่นั้น ก็มีมือตบมาบนบ่าของเขาอย่างสนิทสนมเขารู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร
“ทางด้านในเรียบร้อยแล้วหรือถึงมาหาข้าได้”
“ก็จัดว่าเรียบร้อย คุมไฟที่ลุกไหม้ได้แล้วเหลือแค่รอมันดับหลังจากเชื้อเพลิงลุกจนหมดเท่านั้น”
“ไหม้ไปทั้งหมดกี่หลัง”
“เสียหายทั้งหมดราวยี่สิบหลังได้”
“โฮ่! จำนวนกำลังสวยเจ้าเมืองได้เต้นแน่ แถมต้นเพลิงยังเป็นเรือนของเจ้าเมืองเองด้วย หน่วยงานเจ้าลำบากแน่”
“พวกข้าทำเต็มที่แล้ว คนก็มีจำกัดดับเพลิงสามวันห้าวัน คนก็บาดเจ็บจนจะไม่เหลือแล้ว”
“ถ้าไฟดับแล้วหน่วยงานเจ้าก็ทิ้งคนไว้เฝ้าระวังไฟแค่คนเดียวก็พอ เดี๋ยวข้าจัดทหารอยู่ช่วยเฝ้าสักสองสามคน ให้ลูกน้องได้พักมากน้อย ช่วงนี้อากาศร้อนมากที่สุดต้องมีไฟไหม้อีกแน่”
“อืม ขอบใจเจ้ามาก ข้าไปดูด้านในก่อน”
เหวินเปียวมองหลังอีกฝ่ายเดินจากไป พวกเขาจัดได้ว่าเป็นสหายจากการทำงานร่วมกันหลายๆครั้งจนรู้ใจ ยามว่างก็นัดกันไปสังสรรค์ คนหนึ่งขี้เมา(เขาเอง)อีกคนไม่แตะสุรา (เตรียมพร้อมสำหรับการดับไฟตลอดเวลา) เรียกได้ว่าหลายปีนี้มีไฟไหม้เกือบทุกครั้งต้องได้เจอกันช่วยกันเสมอ
ไฟไหม้ครั้งนี้รุนแรงกว่าทุกครั้งมีชาวบ้านเดือดร้อนนับร้อยที่ไร้ที่อยู่อาศัยทรัพย์สินสูญสิ้นไปกับเปลวไฟ กลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตมีขุนนางฝ่ายตรวจสอบนำไปกล่าวรายงานในการประชุมขุนนาง ความคิดเห็นหลายกระแสทำให้ฮองเต้ไม่พอพระทัยมีพระราชโองการให้สอบสวนหาสาเหตุ
เนื่องด้วยพื้นที่เกิดเหตุอยู่ในเขตที่เรียกได้ว่าใกล้พระราชวังเป็นอย่างมาก(ห่างเพียงสิบห้าลี้) ให้สอบสวนหากมีผู้ละเลยต่อหน้าที่ทำให้ชาวบ้านได้รับความเดือนร้อนให้ลงโทษสถานหนัก
เจ้าเมืองกำลังคาดคั้นเอาผิดจากหน่วยดับเพลิง หัวหน้าหน่วยกำลังเถียงคอเป็นเอ็นไม่ยอมรับความผิดที่ถูกเอามาสุมหัวพวกตน ทหารจากศาลก็แจ้งพระราชโองการเพื่อคุมตัวผู้ที่เกี่ยวข้องไปสอบสวน พวกหน่วยดับเพลิงต่างพึ่งพอใจพวกเขาไม่ได้ทำผิดละเลยต่อหน้าที่เสียหน่อย ชาวบ้านต่างมองเห็นการทำงานพวกเขาไม่กลัวการสอบสวน
กุนซือเมื่อได้รับคำสั่งให้ไปรับการสอบสวนก็ขาสั่นไร้เรี่ยวแรงจะเดินทันที เขากังวลใจอย่างยิ่งเพราะรู้ดีว่าเอกสารที่ถูกส่งมาเมื่อคราวก่อนอาจจะเป็นเหตุให้ตนเองเดือดร้อน คิดจะรั้งรออยู่ที่ว่าการการเพื่อกำจัดหลักฐานชิ้นนั้นเสียก่อน แต่ทหารของศาลที่มาคุมตัวไม่ยินยอมบีบบังคับให้ไปในทันที
ทหารสองคนเดินเข้าหยุดอยู่เบื้องหลังเป็นการบังคับให้กุนซือเดินนำไปดูเหมือนจะเป็นการให้เกียรติด้วยซ้ำ
“เชิญ ท่านกุนซือ ท่านเจ้าเมืองและเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องเดินไปแล้ว ท่านเองก็ไม่ต้องรั้งรอใดๆ เชิญ”
“แต่ข้า”
“เชิญขอรับ”
ด้านทหารที่เข้ามาช่วยในคืนนั้นและหน่วยดับเพลิงนครบาลก็ถูกเรียกไปรับการสอบสวนเช่นกัน เมื่อถูกถามทุกคนต่อตอบตามความเป็นจริง เจ้าหน้าที่บันทึกข้อความและให้พิมพ์ลายนิ้วมือไว้เป็นหลักฐานก่อนจะให้กลับไปได้ ส่วนเจ้าเมืองฉินอี๋หยวน เหวินเปียวและสวีหวินหลง ยืนเรียงกันอยู่ด้านขวาของตุลาการ
“เจ้าเป็นใคร บอกข้ามา”
“ข้าน้อยแซ่หวัง ชื่อหลูอิน เป็นกุนซือของท่านเจ้าเมืองขอรับ”
“เกี่ยวกับเหตุเพลิงไหม้เขตเหนือเมื่อคืนก่อน ชาวบ้านเดือดร้อนสิ้นเนื้อประดาตัวและไร้ที่อยู่อาศัย เจ้ามีส่วนเกี่ยวข้องหรือไม่”
“ไม่ ข้าน้อยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องขอรับ”
“กุนซือหวัง ข้าถามเจ้าอีกครั้ง เจ้าเกี่ยวข้องหรือไม่”
“ไม่ ขอรับ”
“หน่วยดับเพลิงนครบาลมีบันทึกว่าได้จัดทำหนังสือถึงที่ว่าการเมืองให้เจ้าหน้าที่ที่ออกตรวจตราบอกเวรยามเพิ่มการแจ้งชาวบ้านให้ระมัดระวังไฟไหม้ โดยบอกให้เจ้าเมืองช่วยเพิ่มจำนวนการออกเตือนชาวบ้านให้มากขึ้น เอกสารฉบับนั้นไปไหนท่านเจ้าเมือง เจ้าเคยเห็นหรือไม่”
“ข้าไม่เคยได้รับหนังสือแจ้งฉบับนั้นจริงๆขอรับ ปกติหนังสือที่ส่งเข้าที่ว่าการจะถูกรวบรวมส่งให้ท่านกุนซือตรวจสอบเพื่อคัดกรองก่อนจะส่งให้ข้า”
“ข้าน้อยก็ไม่เห็นขอรับ”
"สารภาพมาดีๆ หรือเจ้าต้องถูกทรมานจึงจะสารภาพ เด็กๆ”
“ท่านตุลาการ ข้ามิได้พูดปดข้าน้อยมิได้เห็นจริงๆ”
“เจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่า ก่อนเอกสารจะส่งถึงเจ้าผ่านเจ้าหน้าที่ในที่ว่าการมากี่คน เจ้าคิดว่าจะไม่มีใครจำได้เลยหรือไร”
“ข้า”
“มีเจ้าหน้าที่คนหนึ่งเป็นคนรับเอกสารจากหน่วยดับเพลิงนครบาล และเขาระบุว่าได้มอบมันต่อเจ้าเรียบร้อยแล้ว”
หวังหลูอิน รู้แล้วว่าอนาคตตนจบสิ้นแล้วได้แต่ทรุดตัวลงกับพื้นไร้อาการต่อต้านใดๆ เจ้าเมืองเป็นคนเห็นแก่ตัวย่อมไม่เอ่ยปากช่วยตนแน่นอนหากตนสารภาพหรือยอมรับผิดแต่โดยดีอาจได้รับโทษสถานเบาก็เป็นได้
“ข้าน้อยยอมรับผิด ที่ข้ามินำเอกสารนั่นให้กับท่านเจ้าเมืองเพราะว่ามันจะทำให้เจ้าหน้าที่ของที่ว่าการต้องทำงานมากขึ้น ไม่ได้มีความดีความชอบหรือชื่อเสียงที่เพิ่มขึ้นเลยสักนิดจึงไม่ได้นำเรียนท่านเจ้าเมืองขอรับ”
“ไฟไหม้ครั้งนี้ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนจำนวนมาก ต้องส่งขุนนางมาช่วยเหลือหลังประสบภัยทั้งข้าวของอาหารและยา เพราะท่านเจ้าเมืองไม่เข้มงวดละเลยหน้าที่ส่งผลให้ลูกน้องกระทำความผิด นำตัวไปขังไว้รอการตัดสิน ส่วนคนอื่นกลับไปได้แล้ว”
“โชคดีที่พวกเจ้าคิดได้ก่อน เขียนหนังสือถึงเจ้าเมือง ไม่งั้นวันนี้คนทั้งหมดมีหวังได้รับโทษไม่น้อยทีเดียวเจ้าเมืองเป็นคนเห็นแก่ตัวต้องปัดความผิดทั้งหมดให้หน่วยดับเพลิงของพวกเจ้าแน่นอน”
“เป็นเพราะประสบการณ์หลายปีที่ผ่านมาของหัวหน้าเขาน่ะ”
“พวกเรากลับกันเถอะ”
- ผู้เขียน
