14
“มันจะอะไรนักหนานะเจ้านาย” รวิกานต์บ่นผู้เป็นนายไป มือก็สาละวนเก็บข้าวของบนโต๊ะทำงานรัฐภาสให้เข้าที่เข้าทาง สลับกับยกขึ้นดันแว่นตาอันโตที่มันชอบตกมาอยู่ปลายจมูกบ่อยๆ
“ชอบทำให้รกตลอดเลย แล้วพอหาอะไรไม่เจอก็มาโทษเรา ตัวเองนั่นแหละไม่เคยเก็บข้าวของให้เข้าที่” จมูกโด่งเป็นสันยู่ย่นอย่างไม่ชอบใจ
ก็โต๊ะทำงานรัฐภาสนะเธอต้องเก็บจัดให้แฟ้มงานและทุกๆ อย่างเข้าที่เข้าทางทุกเช้า เที่ยงและก่อนกลับบ้าน แต่ไม่ถึงสองชั่วโมงมันก็กลับมารกเหมือนเดิม แล้วถ้าไม่ทำให้พ่อเจ้าประคุณก็จะหาของไม่เจอ แล้วก็ใช้เธอมาหาพร้อมกับต่อว่าและชอบที่จะเอามือไม้มาแตะต้องตัวเธอให้สะดุ้งเล่น
อันนี้ไม่รู้ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เพราะพอใกล้ชิดแตะเนื้อต้องตัวกันทีไรก็จะมีคำขอโทษตามมาเสียทุกครั้งไป จากตอนแรกที่คิดว่าอีกฝ่ายคิดทำมิดีมิร้ายด้วย เลยคิดแค่เพียงว่าคงจะเผลอจริงๆ นั่นแหละ จะมีช่วงหลังๆ นี่แหละที่เธอเริ่มรู้สึกหนั
