ขังรัก SM+++

อารมณ์เสีย

บ้านพ่อนัย

จากัวร์กลับมาบ้านในเช้าวันต่อมา เขาเดินเข้ามาในบ้านด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

" ตาจาร์" เสียงเรียกของคุณแม่สน จากัวร์หยุดเดินพร้อมกับปลายตามามองหน้าบุพการี แม่สนถึงกับตกใจและใจหาย เพราะท่านไม่เคยเห็นอาการแบบนี้ของลูกชายคนโตมาก่อน พ่อนัยมองหน้าลูกชายพลางดึงเมียสุดที่รักเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ เพราะจากอาการลูกชายมันเหมือนหมาที่กำลังหาเเหยื่อ

" แกเป็นอะไรถึงทำหน้าเหมือนโดนเทมาแบบนี้" พ่อนัยถามลูกชายด้วยความสงสัย พลางลูบเบาๆที่ต้นแขนแม่สนเพื่อปลอบ จากัวร์ ขบกรามแน่นๆ

" ........." เขาไม่ตอบอะไรเพียงแค่จะก้าวเดินจากไปเงียบๆ

" อาบน้ำแล้วลงมาทานข้าว เรามีเรื่องต้องคุยกัน" พ่อนัยบอกลูกชายคนโต จากัวร์เดินตรงไปที่บันไดทันที โดยเขาไม่ตอบอะไรเลย

" อ้าวพี่จาร์กลับมาแล้วเหรอพี่" เสียงออดี้เอ่ยทักทายพี่ชายระหว่างทางเดินขึ้น จากัวร์ปลายตามองน้องชายเล็กน้อย

".........." เขาไม่ตอบหรือพูดอะไร เขาเดินผ่านขึ้นไปชั้นบนทันที ออดี้มองตามหลังพี่ชายพลางถอนหายใจแรงๆ จากัวร์เดินพ้นบันได เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักขอซีคลูน้องสาว จากัวร์หันไปมองทันที

" หือ ว่าไงนะอัล " ซีคลูร้องถามอัลม่าจากทางโทรศัพท์ จากัวร์ปลายตามองน้องสาวนิ่งๆเงียบๆ

" ชื่อไทเลอร์เหรอ หล่อมากไหม ใจดีหรือเปล่า จะเปิดตัวเมื่อไรเนี่ย " ซีคลูถามคำถามอัลม่ารัวๆ เพราะเธอดีใจที่เพื่อนของเธอเจอคนที่แสนใจดี เธอตื่นเต้นแทนอัลม่ามากๆ

' หล่อมากกกก ใจดีมากกกกก อ่อนโยนมากกกกกก อัลแทบตัวลอยเลยเวลาพี่เขาดูแลเทคแคร์อัล ' เสียงขออัลม่ากรอกผ่านโทรศัพท์มา ซีคลูได้ยินแล้วยิ้ม จากัวร์กำมือเข้าหากันแน่นๆ ออดี้อ้าปากค้างเพราะเขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์บางอย่างของพี่ชาย

" เปิดตัวเลยไหม คลูจะโทรเรียกเพื่อนๆของพวกเราให้มาร่วมกลุ่มกันให้พร้อมเพียง " ซีคลูถามย้ำเพื่อนอีกรอบ จากัวร์เดินตรงเข้าไปหาซีคลู

หมับ! เขายื่นมือไปดึงโทรศัพท์ของน้องสาวออกมาจากหู พร้อมกับแนบกับหูของตัวเอง

' คริๆๆๆ ปงๆๆเปิดๆอะไรอัลยังไม่พร้อมหรอก อัลพึ่งรู้จักพี่ไทส์ได้แค่สี่วันเองนะคลู' เสียงของอัลม่ากรอกผ่านมาทางโทรศัพท์ เสียงของเธอช่างฟังแล้วหงุดหงิด จากัวร์พลางนึกถึงใบหน้าลูกครึ่งที่ยิ้มเขินอายๆ เขากำโทรศัพท์ของซีคลูแน่นๆ ซีคลูอ้าปากค้างมองหน้าพี่ชาย

' เอาโทรศัพท์คลูมานะพี่จาร์ ' ซีคลูทำปากขมุบขมิบให้พี่ชายเอาโทรศัพท์มาคืนเธอ จากัวร์ทำตาดุใส่น้องสาวพลางยกมือนิ้วขึ้นมาปิดที่ปากของตัวเองวเพื่อเป็นสัญญาณให้น้องสาวเงียบไปก่อน

' คืนวันวาเลนไทน์อัลกับพี่ไทส์ดินเนอร์กันด้วยนะคลู คริๆๆๆๆ'อัลม่าเล่าเรื่องเมื่อคืนให้จากัวร์ฟัง จากัวร์สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

" คารามายที่ รพ. หมดหรือเปล่าคุณหมอ" จากัวร์พูดออกมาเสียงเหี้ยมๆ อัลม่าได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์มาเธอขบกรามแน่นๆ

' จากัวร์' เธอเรียกชื่อผู้ชายปากจัดในใจด้วยความแค้นใจ เธอแสยะยิ้มร้ายที่มุมปาก ซีคลูอ้าปากค้าง ออดี้ถึงกับส่ายหน้าเพราะเขาไม่คิดมาก่อนว่าพี่ชายจะปากจัดแบบนี้

' ใช่! ยาหมด' อัลม่าตอบกลับมาอย่างไม่แคร์เหมือนกัน จากัวร์ได้ยินยิ่งเดือดดาล เขทอยากจะสั่งสอนคนปากดีจริงๆ เขาจะเอาอารมณ์ที่มีกระแทกใส่คนปากดีอย่างอัลม่าให้เดินไม่ไหวเลย

" อัลม่า! " จากัวร์เค้นเสียงรอดไรฟันออกมาเยือกเย็น ซีคลูถึงกับขนลุกขนพองเพราะแววตาของพี่ชายน่ากลัวมากๆ ออดี้ยืนมองการกระทำของพี่ชายนิ่งๆ

' ฉันเกลียดนายจากัวร์ ไอ้ผู้ชายสำส่อน' อัลม่ากรอกเสียงกลับมาอย่างไม่กลัวเกรงจากัวร์แม้แต่น้อย จากัวร์ยิ่งเดือดดาลเพราะอัลม่ากำลังเล่นกับไฟอย่างเขา

ตู๊ดๆๆๆ อัลม่ากดสายวางทันที เพราะเธอไม่อยากทะเลาะกับจากัวร์เรื่องไร้สาระ จากัวร์มองหน้าน้องสาวนิ่งๆ

เพล้ง! เขาขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นแรงๆจนโทรศัพท์ของซีคลูแตกกระจาย ซีคลูก้มลงมองโทรศัพท์ของตัวเองพลางน้ำตาคลอเบ้า

" พี่จาร์โยนโทรศัพท์น้องทิ้งทำไมคะ" ซีคลูถามพี่ชายเสียงเศร้า พ่อนัย แม่สน ออดี้อ้าปากค้าง จากัวร์เดินเข้าห้องของตัวเองเข้าไปในห้องของตัวเองทันที

" ตาออพี่ชายแกเป็นอะไร" พ่อนัยถามลูกชายคนรอง ออดี้หันมามองหน้าพ่อนันและแม่สน

" ไม่รู้ครับคุณพ่อ" เขาตอบเสียงเรียบ

" คุณพ่อ คุณแม่ ไอ้พี่จาร์นิสัยไม่ดีโยนโทรศัพท์ของหนูทิ้งค่ะ" ซีคลูฟ้องพ่อนัยและแม่สนทันที เธอรีบวิ่งลงไปหาพ่อนัยและแม่สน พร้อมกับกอดทั้งสองคนทันที

" อย่าไปสนใจพี่เขาเลยลูกยาหมดก็แบบนี้แหละ" แม่สนกอดปลอบใจลูกสาว ซีคลูกอดแน่นๆ ออดี้มองน้องสาวแล้วก็สงสาร

" เดี๋ยวพี่พาไปซื้อใหม่เอง" ออดี้บอกน้องสาว ซีคลูยิ้มกว้างๆ

" ไปตามตาจาร์มาทานข้าวเช้า เสร็จแล้วพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย" พ่อนัยสั่งออดี้

" ครับคุณพ่อ" ออดี้ตอบรับคำสั่ง พร้อมกับเดินกลับขึ้นชั้นบน เพื่อไปตามพี่ชายหัวร้อนลงมาทานข้าว

ในห้องนอนของจากัวร์

จากัวร์ยืนเปลือยกายให้ไหลฝักบัวไหลผ่านร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองลงไป น้ำเย็นๆเพื่อช่วยดับอารมณ์ร้อนรุ่มดเานในได้นิดหน่อย

' คืนนี้พวกกูเลี้ยง ' คำพูดกรู๊บของผุดขึ้นมาในหัว

' ฉลองอะไรว่ะ' คำถามชวนสงสัย ซึ่งเขาก็อยากรู้

' น้องสาวของพวกกูมูฟออนแล้วเว้ยยยย' คำตอบที่ของพี่ชายอัลม่า

" หึ!" จากัวร์คิดแล้วก็หงุดหงิด อารมณ์เดือดดาลด้านในที่ลดลงดันเพิ่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

" พี่เป็นอะไร" ออดี้ถามพี่ชายด้วยความสงสัย เพราะเขางงไปหมดแล้วกับอาการของพี่ชาย มันเหมือนพี่ชายกำลังอึดอัดอะไรบางอย่างทั้งๆที่เมื่อคืนก็จัดเต็มจัดหนักเครื่องป้องกันเกลื่อนเต็มห้องนอนเลย แถมสาวสวยที่พี่ชายเอาเข้าไปด้วยต้องเปลี่ยนตัวเมื่อตอนตีสอง จากัวร์ขบกรามแน่นๆ

".........." เขาไม่ตอบอะไรเขาเงียบ ออดี้มองพี่ชายยืนให้น้ำไหลผ่านร่างกาย ร่างเปลือยเปล่าที่มีแท่งรักขนาดใหญ่แข็งปั๋งอยู่

" หงุดหงิดที่น้องอัลมูฟออนเหรอ" ออดี้พูดออกมาเดาๆ จากัวร์ยื่นมือไปหยิบสบู่มาเทลงฝ่ามือพร้อมกับถูตามร่างกายอย่างไม่สนใจน้องชายที่ยืนมองเขาอยู่ ออดี้ใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มพลางมองการกระทำของพี่ชายนิ่งๆ

" น้องอัลตัดใจจากพี่ได้ผมว่าก็ดีนะ เพราะน้องอัลเสียใจมานานแล้ว" ออดี้พูดลอยๆ จากัวร์ยืนใต้ฝักบัวปล่อยให้น้ำเย็นๆไหลผ่านร่างกาย มือของเขาถูซอกนั้นซอกนี้ อย่างไม่สนใจคำพูดลอยๆของออดี้ เเต่เขาก็ยินชัดเจน

" ลงไปทานข้าวด้วยนะครับ เสร็จแล้วคุณพ่ออยากคุยกับพี่" ออดี้บอกพี่ชายแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปทันที จากัวร์ถอนลมหายใจออกมาแรงๆพลางยื่นมือไปหมุดปิดก๊อกน้ำ เขาเดินออกมาจากห้องอาบน้ำกระจกพร้อมยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดตามตัว

ห้องทำงาน

พ่อนัย ออดี้ แม่สน ซีคลูนั่งรอจากัวร์ที่ทานนั่งทานอาหารเช้าอย่างเชื่องช้าไม่สนใจจะมองหน้าของใครบนโต๊ะอาหารเลย

" มาแล้วเหรอตัวแสบ" พ่อนัยเอ่ยทักทายลูกชายตัวแสบ จากัวร์มองหน้าพ่อนัยพลางถอนหายใจแรงๆ ออดี้ ซีคลู แม่สนมองหน้าจากัวร์อย่างแปลกใจ จากัวร์เดินไปนั่งข้างๆออดี้พลางมองหน้าของพ่อนัย

" คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าครับ" จากัวร์ถามด้วยความสงสัย

" แกเลิกกันกับหนูน้ำฟ้าแล้วเหรอ" พ่อนัยถามจากัวร์ด้วยความสงสัย จากัวร์ถอนหายใจแรงๆ แม่สน ซีคลูอ้าปากค้าง ออดี้ยิ้มร้าย

' คนหนึ่งมูฟออนอีกคนกำลังเริ่มหันมามอง ช้าเกิ๊นนนนไอ้พี่ชายเฮ้ยย' เขาพลางคิดในใจเพราะดูท่าทางและอารมณ์ของพี่ชายแล้วมันหึงหวง

' หมาห้างก้าง' ใช่แล้วออดี้พลางคิดอีกประโยค

" เปล่าครับ แค่ห่างกันสักพักเฉยๆครับ" จากัวร์ตอบปัดๆพลางยักไหล่ให้พ่อนัยอย่างไม่แคร์ พ่อนัยขบกรามแน่นๆ แม่สนมือทาบอก เพราะความฝันที่จะได้เลี้ยงหลานเหมือนเพื่อนๆดับลงแล้ว ออดี้ส่ายหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์ เพราะคำตอบแบบนี้ของพี่ชายคือเลิกชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์

" พวกแกสองพี่น้องจะทำตัวสำส่อนเกินไปแล้วนะ " พ่อนัยพูดเสียงเข้มเพราะสมัยท่านๆไม่ได้กินพร่ำเพรื่อแบบนี้

" พี่จาร์คนเดียวครับคุณพ่อผมไม่เกี่ยวนะครับ" ออดี้รีบพูดสวนกลับอย่างร้อนตัว

" แกนะตัวดีเจ้าออ กินไปเรื่อยสักวันจะพลาดทำผู้หญิงท้อง" พ่อนัยหันมามองหน้าออดี้พร้อมกับพูดสวนกลับไป แม่สนมองหน้าลูกชายทั้งสองคนพลางถอนหายใจแรงๆ

" แม่กะจะมีหลานให้ทันเพื่อนๆซะหน่อย" แม่สนพูดออกมาอย่างผิดหวังจากัวร์และออดี้มองหน้าแม่สน

" คุณแม่ครับใจเย็นๆนะครับ ขอให้พวกผมสองคนเจอตัวลูกสะใภ้คุณแม่เมื่อไหร่พวกผมจะรีบกดเช้ากดบ่ายกดเย็นสามเวลาเลยครนับ" ออดี้ตอบแทนพี่ชายที่เอาแต่นิ่งเงียบ ๆ

" ง่ายจัง! ไอ้ลูก...ซิบ..." พ่อนัยอยากด่าลูกชายทั้งสองคนแต่ถ้าท่านด่ามันก็เหมือนท่านด่าตัวเองอย่างไงอย่างงั้นเลย

" คุณพ่อมีธุระจะคุยอะไรกับผมครับ" จากัวร์ถามพ่อนัยด้วยความสงสัย พ่อนัยมองหน้าลูกชายคนโตพลางถอนหายใจแรงๆ เพราะท่านคิดว่าจะได้ลูกสะใภ้ก่อนใครเพื่อนแต่คนอื่นแซงทางโค้งไปหมดแล้ว

" วันจันทร์ไปสัมมนาที่ตราด " พ่อนัยบอกลูกชาย จากัวร์มองหน้าแล้วถอนหายใจแรงๆ เพราะที่นั้นอากาศร้อนมากๆ

" ครับ" จากัวร์ตอบสั้นๆ พลางดันตัวลุกขึ้นยืน ซีคลูมองหน้าพี่ชายคนโตอย่างงอนๆ เพราะพี่ชายยังไม่ขอโทษเธอเลย จากัวร์ปลายตามองหน้าน้องสาว

" พี่ขอโทษนะคลู" จากัวร์บอกน้องสาวเสียงอ่อนโยนอบอุ่น ถึงแม้อารมณ์ด้านในจะเดือดดาล หงุดหงิดมากแค่ไหนก็ตาม

" ค่ะ พี่ขอโทษน้องก็ยกโทษให้ค่ะ" ซีคลูตอบพี่ชายอย่างเข้าใจถึงแม้จะไม่เข้าใจอารมณ์ของพี่ชายก็ที จากัวร์เดินออกไปจากห้องทำงานทันที ทุกคนมองตามหลังเขาด้วยความแปลกใจและสงสัย

" ห่างกับเลิก " คำพูดของพ่อนัยพูดออกมาลอยๆ

" เลิกกันแล้วครับคุณพ่อ" ออดี้ตอบง่ายๆให้แม่สนและพ่อคุณนัยเข้าใจง่ายๆขึ้น ซีคลูอ้าปากค้างเพราะน้ำฟ้าคือผู้หญิงที่พี่ชายคนโตควงนานที่สุด

บ้านแด๊ดเสือ

บนโต๊ะอาหารแด๊ดเสือและมัมมาริสามองหน้าลูกสาวด้วยความแปลกใจ เพราะอัลม่านั้นอมยิ้มตลอดเวลา ตักอาหารคำยิ้มคำเคี้ยวยังมีรอยยิ้มเลย บางทีก็กลั้นขำ

" พี่อัลอารมณ์จังเลยนะครับ" กรู๊บเอ่ยแซวพี่สาวเพื่อให้แด๊ดกับมัมได้รู้เรื่องดีๆเกี่ยวกับชีวิตที่ดีๆของลูกสาสคนโต แด๊ดเสือและมัมมาริสามองหน้ากรู๊บด้วยความสงสัย อัลม่ามองหน้าแด๊ดและมัมเธออมยิ้มอีกครั้ง

" พี่อัลไม่บอกแด๊ดกับมัมหน่อยเหรอครับ" กรู๊บถามพี่สาว แด๊ดเสือและมัมมาริสายิ่งอยากรู้ ท่านทั้งสองคนมองหน้าลูกสาสด้วยความคาดคั้น

" อัลตัดใจจากเพื่อนของพี่ครีย์แล้วนะคะ" อัลม่าบอกกับแด๊ดและมัม

" จริงเหรอลูก" แด๊ดเสือถามลูกสาวพลางยิ้มดีใจ มัมมาริสายกมือขึ้นปิดปากตัวเองน้ำตาคลอเบ้า เพราะท่านดีใจปลื้มใจมากๆ เพราะท่านสงสารลูกสาวมานานมากๆ ตื้อจากัวร์มานาน โดยด่าถากถางมากก็เยอะ พยายามตัดใจมาก็หลายครั้งแต่ก็ไม่นาน

" ค่ะแด๊ด " อัลม่าตอบเสียงเข้ม รอยยิ้มอิ่มเอมใจ มัมมาริสายิ้มกว้างๆ แด๊ดเสือยื่นมือไปจับมือเมียสุดที่รักมากุมเอาไว้

" พี่อัลกับบอกแด๊ดกับมัมไปสิครับว่าเจอ....." กรู๊บคะยั้นคะยอพี่สาว อัลม่าหน้าแดงหัวใจเต้นแรงโครมคราม

" เจอใครลูก" มัมมาริสาถามลูกสาสด้วยความตื่นเต้น อัลม่าอมยิ้ม

" ขอโทษนะครับ" เสียงที่นุ่มนวลดังมาจากทางหลังหลังของทั้งสี่คน ทุกคนหันไปมองทันที ผู้ชายที่หล่อเหลายืนอุ้มช่อดอกไม้ในอ้อมกอด

" พี่เลอร์" อัลม่าเรียกชื่อของไทเลอร์ แด๊ดเสือมัมมาริสายิ้มด้วยความยินดี เพราะลูกสาวนั้นตัดใจจากจากัวร์ได้แล้วจริงๆ

สนามยิงปืนของเวคิน

ปัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงปืนดังสนั่น ลูกกระสุนปืนเจาะเข้าที่รูปภาพที่อยู่ไกลอย่างแม่นยำ ลูกกระสุนไม่พลาดเป้าเลยเพราะเจาะที่หัวและหัวใจหลายต่อหลายนัด

ปัง!!ๆๆๆๆๆๆๆๆ แป๊ะๆๆๆๆๆ เสียงปั่นดังสนั่นไม่หยุดจนลูกกระสุนปืนนั้นหมดไป เวคินนั่งมองนิ่งๆ จากัวร์เปลี่ยนปืนกระบอกใหม่ทันที

ปัง!!!!!!!!!!!ๆๆๆๆๆๆๆ เขายิงปืนไปใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ จนเขาพอใจแล้วค่อยวางปืนลง

" มึงเป็นอะไรว่ะไอ้จาร์" เวคินถามเพื่อนด้วยความอยากรู้ จากัวร์ถอดที่คอบหูออกจากหูของเขา พลางนั่งลงบนเก้าอี้ เขายื่นมือไปหยิบกาแฟดำมาจิบ

"............." จากัวร์ไม่ตอบแต่มองรูปภาพที่กำลังเลื่อนมาใกล้ๆเขา เวคินเห็นแล้วส่ายหน้า เพราะกระสุนไม่พลาดเป้าเลย หัวและหัวใจล้วนๆ

" มึงเครียดเรื่องแฟนหรือไงว่ะ" เวคินถามส่งๆ จากัวร์มองหน้าเพื่อนพลางถอนหายใจแรงๆ

" ไม่มีทาง" จากัวร์ตอบเสียงเรียบ พลางยกแก้วกาแฟจิบ เวคินยิ้มร้ายเพราะคำตอบของจากัวร์คือชัดเจนเพราะถ้าไม่เครียกฝดเรื่องของน้ำฟ้าจากัวร์ต้องเครียดเรื่องของอัลม่าชัวร์ สองปีที่จากัวร์คบกับน้ำฟ้า จากัวร์ให้ใจไปเต็มร้อยแต่มันก็เหมือนกันกับเขา จากร้อยมันจะค่อยๆลดลงจนเหลือศูนย์เพราะการไม่เอาใจใส่ซึ่งกันและกัน ดูท่าทางแล้วจากัวร์คงทนไม่ไหวเพราะน้ำฟ้าคงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนของเขาเลย

" เลิกกับฟ้าแล้วสิมึง" เวคินถามจากัวร์ๆมองหน้าเพื่อน

" อืม" เขาตอบในลำคอเสียงเข้ม แววตาดุดันน่ากลัว

" หึหึ" เวคินหัวเราะในลำคอชอบใจ จากัวร์ยักไหล่ให้เพื่อนอย่างไม่แคร์ เพราะการที่เขาใส่ใจคนไม่ใส่ใจเขามันก็เหมือนไร้ค่า

" เจ็บไหมว่ะ" เวคินถามด้วยความสงสัย จากัวร์อยากตอบออกไปเลยว่าที่เขาเจ็บไม่ใช่น้ำฟ้า ที่เขาเป็นอยู่ไม่ใช่น้ำฟ้าเลย

" เฉยๆว่ะ" จากัวร์ตอบเพื่อนอย่างไม่มีเยื่อใยใดๆ เวคินยิ้มร้ายที่มุมปาก

" หึหึ " ทั้งสองหนุ่มหัวเราะอย่างเข้าใจกัน

??? เหมือนพ่อนัยหรือเปล่าเนี่ย ???