ไทเลอร์เดินยืนมองอยู่นาน เพราะเขาไม่กล้าจะรบกวนเพาะรัก เขารู้ดีว่าเธออายที่จะร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น
" เงียบคือหลับ" ไทเลอร์พูดพึมพำคนเดียว เขายืนฟังเพาะรักร้องไห้แถมพูดพึมพำอะไรคนเดียวไม่รู้ เขาฟังจากน้ำเสียงที่เธอพูดนั้น มันทั้งเศร้ามากๆ เพราะเธอร้องไห้ไปพูดไปเสียงนั้นสั่นเครือตลอดเวลา เขามองร่างผ่ายผอมบนเตียงแล้วสงสาร คำพูดของผู้ชายบนเตียงนั้นคงบอกกับเขาให้ดูแลเธอหรือเปล่าน่า เพราะคำพูดนั้นอ่อนโยน อบอุ่น น้ำเสียงเว้าวอนป่นอยู่ด้วย ไทเลอร์เดินตรงเข้าไปหาเพาะรัก พลางก้มลงหน้าลงมองผู้หญิงที่กอดเข่าฟุบหน้าของลงตัวเอง
" หลับจริงๆด้วย" ไทเลอร์พูดพึมพำคนเดียว พลางก้มตัวลงไปและอุ้มร่างของเพาะรักขึ้นมา ร่างที่ผอมแห้งไม่ต่างจากพ่อของเธอเลย เขามองสำรวจใบหน้าของเพาะรักที่มีคราบน้ำตา ตาบวมมากๆ จมูกแดง ร่างกายของเธอยังสั่นเทาบางครั้งเพราะเธอสะอึกสะอื้น
" เบาเหมือนนุ่น" ไทเลอร์อดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำต
