ชอบให้ร่าน nc
1197 คำ
ตอนที่6 Nc ชอบให้ร่าน
พรึ่บ
ชาร์ลช่วยคนมือสั่นด้วยการเหวี่ยงเสื้อของตัวเองออกไปให้พ้นตัว ดวงตาคมสวยของธาริกามองเรือนร่างเต็มไปด้วยลวดลายของคนตัวสูงที่เขาปิดมันไว้ภายใต้เสื้อผ้าที่ให้เขาดูเป็นคนนิ่งขรึม
“จะมองจนถึงเช้าใช่มั้ย”
“ขอโทษค่ะ” กางเกงสีดำของเขาคือปราการขั้นถัดไปที่เธอต้องเปลื้องมันออก ยามที่หลังมือสัมผัสกับหน้าท้องช่วงล่างของเขาหญิงสาวก็รู้สึกเหมือนโดนไฟดูดไปทั้งตัวอย่างบอกไม่ถูก
“ร้อนหรือไง”
“ค่ะ นิดหน่อย” ชาร์ลมองคนที่รีบใช้หลังมือซับเหงื่อตัวเองไม่วางตา เนินอกที่โผล่พ้นออกมาจากชุดเกาะอกของเธอจะขาวและนุ่มมือแค่ไหน ‘เขาชักจะอดใจกับเธอไม่ไหวซะแล้วสิ’
“ฉันทำเองดีกว่า”
พรึ่บ
สองเต้าอวบตรงหน้าเด้งผึงตามแรงที่เขาดึงชุดของเธอลงอย่างหยาบกระด้าง ธาริกาใช้มือที่สั่นเทาแกะบราสีเนื้อออกเพื่อให้เขาเชยชมความสวยงามของตัวเอง
“สวย เธอทำมาหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ค่ะ” เมื่อเธอยืนกรานว่าความงดงามตรงหน้านี้คือของจริงเขาจึงไม่รีรอที่จะใช้สองมือนวดเฟ้นราวกับหาสิลิโคนใต้ผิวเนื้อนุ่ม แต่ก็ต้องเชื่อเธอว่าท้ายที่สุดแล้วมันคือของจริง ก่อนจะส่งปลายลิ้นตวัดชิมจุกยอดสีหวานฉ่ำทั้งสองข้างนี้
“อื้อ..” ร่างบางกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้เมื่อหลุดเสียงที่เกิดจากความซ่านสยิว และมันทำให้ชาร์ลผละมองหน้าเธอ
“อย่ากัดปาก ฉันชอบฟังเสียง”
ธาริกาถูกผลักให้นอนราบและถูกเขาลอกคราบให้เธอในชั่วพริบตา หญิงสาวพยายามบอกตัวเองว่าจะไม่ทำให้เขาอารมณ์เสียในคืนนี้ให้ได้จึงไม่แสดงอาการประหม่าออกไปแถมยังรวบรวมความกล้าดึงกางเกงของเขาลงให้อีก ในที่สุดสิ่งที่พองตัวอยู่ภายใต้กางเกงก็ปรากฏต่อหน้า
“หึ” ชาร์ลมองเธอแววตาหวานเชื่อมหลังจากประทับริมฝีปากทลงบนไหล่บอบบาง โดยที่ธาริกายังทำเป็นมองไม่เห็นสิ่งที่แข็งนาบแนบกับเรียวขาเธอตอนนี้
ร่างบอบบางที่ท่อนบนไร้เสื้อผ้าจำต้องเอนตัวลงนอนเพราะแรงดันจากการพรมจูบของเขานั้นไม่เบาเอาเสียเลย เธอเริ่มได้ยินเสียงหอบหายใจของเขาที่ดังเกินปกติไปมาก จนกลัวว่าเขากำลังมีอาการอะไรกำเริบหรือเปล่า
“อื้ออ คุณชาร์ลคะ...”
“อืมม”
“ในห้องของคุณมีเจลหล่อลื่นหรือเปล่าคะ”
“มี” ชาร์ลตอบทั้งที่ปากยังครอบครองจุกยอดสีของเธอไม่ยอมผละออก
“อยู่ตรงไหนคะเดี๋ยวทรายไปหยิบ...” ธาริกาไม่ได้รับคำตอบแถมยังถูกเขาโถมทับเกือบทั้งหมดของน้ำหนัก หัวใจเต้นแรงและรัวเป็นกลองชุดเมื่อพันธนากรช่วงล่างกำลังเลื่อนหลุดออกจากตัว ในที่สุดเธอกับเขาก็อยูในสภาพไม่ต่างกัน
“จะ..เจลอยู่ไหนคะ” ธาริการ้องถามอีกครั้งเมื่อเขาจับขาเรียวยาวของเธอออกกว้าง
“อยู่ในปากของฉัน” หญิงสาวยิ่งหอบหายใจอย่างตื่นตัวเมื่อได้ยินคำพูดนั้นอย่างชัดเจน ใบหน้าครึ้มไรหนวดรำไรซุกไซร้ตั้งแต่ลำคอขาวหอมกรุ่นลงมายังกลางอก เขามอบความซ่านสยิวโดยที่ไม่ฝากรอยไว้บนตัวเธอแม้แต่นิด ‘ก็ถือว่าดีแล้ว’
“คุณชาร์ล!” ธาริการ้องเรียกเขาแต่ไม่ทันเสียแล้วเพราะใบหน้าที่พรมจูบหน้าท้องของเธออยู่เพลิน ๆ ดันซุกลงที่ใจกลางดอกไม้แรกผลิ ร่างบางทำได้แค่ปล่อยตัวตามความล่องลอยที่เขานำพา
“อ๊าาาส์ คุณชาร์ลคะ...” หญิงสาวหลุดร้องชื่อเขาเมื่อปลายลิ้นตวัดรัวถี่บนเนื้อสาวที่ไวต่อความรู้สึก ถึงเธอจะร้องกระเส่าแทบขาดใจก็ไม่ได้ทำให้คนตัวโตหยุดรังแกเธอ
“อื้มม คุณ...” ร่างบางแอ่นอกขึ้นอย่างทรมานเมื่อเธอเกิดความรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ จะสุขก็สุขไม่สุด จะว่าทุกข์แต่ทำไมถึงไม่อยากให้เขาหยุดล่ะ
“อร๊ายยย ฮื้อออ คุณชาร์ลคะ...” เมื่อร่างบางตัวอ่อนยวบชายหนุ่มก็วกไปฉกจูบเธออย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งกำรอบแก่นกายของตัวเองและรูดมันขึ้นลงเพียงสองสามครั้งก่อนจะพามันมาจ่อที่ช่องทางรักที่เขาเปิดทางไว้แล้ว
“ร่านดี ถูกใจฉัน” ธาริกาเหมือนถูกเหวี่ยงขึ้นที่สูงแล้วตกลงมาเจ็บหนัก เธอจำยอมให้เขาสบถใส่เพราะจะถอยก็คงไม่ได้แล้ว
หัวเห็ดสีแดงกล่ำถูไถกลางกลีบดอกไม้จนน้ำรักของหญิงสาวเคลือบชโลมทั่วส่วนปลายลำกาย มือหนาประคองท่อนเอ็นแข็งนั้นให้เสือกใสเข้าในตัวเธออย่างไม่ประวิงเวลาอีกต่อไป
“อ๊าาา” ธาริกาหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บที่เหมือนกับใบมีดโกนกรีดก็ไม่น่าจะผิดกันมากนัก ชายหนุ่มหยัดมองท่าทางของเธอหลายวินาที ก่อนจะเดินหน้าต่อ
“อื้อออ” หญิงสาวกัดฟันทั้งน้ำตาที่ไหลอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะบอกกับตัวเองว่า ‘เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตาย’
“อ่าาส์ โคตรดี ซี้ดด” ชาร์ลแทบระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเธอทั้งรัดและราวกับมีแรงดึงดูดไม่ให้เขาดึงเจ้าลำกายยักษ์ออกมาจากตัวเธอง่าย ๆ
ปึก! ปึก! ปึก!
“อื้ออ อร๊ายยย เจ็บค่ะ”
“มันยังไม่ใช่ทั้งหมดของฉันเลยนะ”
“คะ? ยังไม่..เหรอคะ” ธาริกาหน้าตาตื่นเมื่อความเจ็บที่ได้รับมากมายถึงเพียงนี้แล้วมันยังไม่สิ้นสุดอีกเหรอ
“แค่ครึ่งเอง ทรายแก้ว” หญิงสาวได้แต่มองหน้าคมคายอย่างเว้าวอน เขาจะทำตามใจก็ไม่ว่า แต่ถ้าอ่อนโยนกว่านี้ทีเถอะ ได้โปรด
ชาร์ลเริ่มขยับสะโพกอีกครั้งด้วยความเร็วที่ไม่ต่างจากเดิมมากนัก แววตานั้นอาจจะได้ผลกับคนอื่น แต่ไม่ใช่กับเขา
“อ่าส์ คุณ...” เสียงทุ้มต่ำเริ่มเปล่งเสียงทุ้มต่ำในลำคอ ถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นไปตามแรงอารมณ์แต่ก็ทำเขาเกือบคลั่งอยู่ไม่น้อย
“อ๊าาส์” ธาริกาข่มตาลงเมื่อสิ่งนั้นของเขาหยุดเคลื่อนไหวในตัวเธอเสียที ร่างหนาที่หอบหายใจแรงก็ทิ้งน้ำหนักทับเธอเสียเต็มคราบ
“คุณชาร์ลคะ ทรายหายใจไม่ออก”
“ฉันชอบให้ร่านมากกว่านอนนิ่ง ๆ นะทรายแก้ว”
“ขอโทษค่ะ นี่เป็นครั้งแรกของทราย” เขาไม่แสดงออกว่ารู้สึกอย่างไรกับคำขอโทษของเธอ แต่หยัดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งที่ส่วนนั้นยังไม่ได้หลุดออกมาจากกายของเธอแม้แต่วินาทีเดียว
“พอก่อนได้มั้ยคะ ทรายรับคุณไม่ไหว...”
- ผู้เขียน
