บทที่ 4 : สูญเสียจูบแรก
1932 คำ
“กินสิ”
“ขอกินเองได้ไหม?”
ไร้เสียงตอบรับคำขอ แต่ข้าวคำนั้น กลับเลี้ยวใส่ปากของเขาเสียเอง พอคำต่อไป เขาก็ทำเหมือนเดิม ส่วนเธอก็ทำท่าไม่อยากกินเช่นเดิม เขาเลยจัดการใส่ปากตัวเอง ประมาณว่า ถ้าจะกินต้องกินที่ป้อน ถ้าไม่ให้ป้อนก็ไม่ต้องกิน (ฮึบ! ใจอำมหิตมาก!)
เพนนีนั่งมองอีกฝ่ายกินข้าวขยำปลาจนเกือบหมดหม้อ พอถึงคำสุดท้าย เธอเริ่มทนต่อความหิวไม่ไหว จึงจับมือเขามาจ่อตรงหน้า แล้วกินข้าวขยำปลาในมือเหมือนลูกแมวน้อยหิวโหย
แผล่บ แผล่บ จ๊วบ~
นาทีนี้ เลียแม้กระทั่งมือ ดูดแม้กระทั่งนิ้ว
“ย่างปลาให้ฉันอีกตัวได้ไหม?”
เพนนีช้อนสายตาออดอ้อน ขอให้อีกฝ่ายย่างปลาให้อีกตัว เขาเผลอกลืนน้ำลายจนลูกกระเดือกเม็ดโต เคลื่อนที่ไปมา ก่อนจะพยักหน้ารับ ทว่า! บางสิ่งบางอย่าง ก็ดึงสายตาคู่สวยให้ก้มลงมองบริเวณเป้ากางเกงที่มีรูปทรงแปลกๆ ชี้ตั้งขึ้นมาเด่นชัด
“ตะ ตัวอะไรอยู่ในกางเกงคุณอ่ะ งูเหรอ!?”
“มันไม่ใช่งู”
เสียงทุ้มต่ำตอบกลับ พลางดันร่างสาวสวยให้ถอยห่าง
“จะไม่ใช่ได้ยังไง คุณอยู่นิ่งๆ นะ เดี๋ยวฉันช่วยจับมันเอง”
“ไม่ต้อง หมับ อึก!”
“ฉันจับมันได้แล้วคุณ แต่คองูตัวนี้ มันใหญ่มากเลยอ่ะ!”
สองมือเล็กบีบรัดปล้องหนา ที่กำลังกระตุกถี่รัว ความยาวไม่รู้เท่าไหร่ รู้เพียงแค่ว่าขนาดลำตัวหนาเกินสองมือโอบรอบ
“คุณไม่ต้องอายนะ เดี๋ยวฉันจับมันออกมาจากกางเกง”
พูดจบ ใบหน้าสวยก็โน้มลงไปกัดขอบกางเกงผ้า เพื่อง้างออกให้เห็นตัวงูด้านใน ทว่าสิ่งที่เห็น กลับไม่ใช่สิ่งมีชีวิต แต่เป็น!!
“กรี๊ดดด!”
เพนนีรีบปล่อยมือออกปล้องใหญ่ แล้วกระโดดหนีไปไกลหลายเมตร ก่อนจะก้มมองฝ่ามือตัวเอง สลับมองสิ่งที่เพิ่งจับไปเมื่อครู่ มะ มันไม่ใช่งูแต่เป็นอวัยวะเพศชาติที่ใหญ่มาก กรี๊ดดดด!
“ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ใช่งู”
เจ้าของลำรีบหันหนีไปทางอื่น ส่วนคนจับยังคงช็อกตาตั้ง
“เดี๋ยวจะกลับมาย่างปลาอีกตัวให้”
พูดจบ ชายร่างใหญ่ก็รีบจับเถาวัลย์ ลงไปจากบ้านต้นไม้
เพนนีก้มมองสองมืออีกครั้ง แล้วนึกถึงภาพบ้องตันที่เห็น
“กรี๊ดดดดๆๆๆ!”
เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ อวัยวะเพศชายที่ใหญ่ขนาดนั้นมาก่อน มันรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะตัดมือทิ้งเลย เขาป่วยหรือเปล่า ทำไมอวัยวะส่วนนั้น มันถึงได้ใหญ่ยาวยักษ์ เกินมาตรฐาน
มิหนำซ้ำ ยังมีเม็ดตะปุ่มตะป่ำด้วย อี๋! คิดภาพแล้วขนลุก
เพนนีทำใจไม่ได้ กับการเห็นภาพสัตว์ประหลาดในกางเกง เธอลืมความหิวโหยแล้วรีบมุดหัวเข้าผ้าห่มบนเตียงไม้ไผ่ แล้วภาวนาขอให้วันนี้ทั้งวัน เป็นเพียงแค่ฝันไป ตื่นมาอีกทีขอให้อยู่ในงานประกาศรางวัล สาบานเลย ว่าเธอจะขึ้นไปรับแบบไม่สร้างเรื่อง ไม่ตบใครทั้งนั้น ขออย่างเดียว ขอให้ตื่นจากฝันเสียที!!
กรึบ กรับ ก๊อก แก๊ก!
หญิงสาวพยายามข่มตานอน เพื่อที่จะตื่นมาอีกครั้ง แล้วหลุดจากฝันร้าย แต่เสียงของใครบางคน ทำให้เธอนอนน้ำตาเล็ด
“ผมย่างปลาตัวใหม่ให้แล้ว ลุกขึ้นมากินสิ”
ฮือออ! ใครก็ได้ ช่วยเพนนีด้วย เพนนีกลัวสัตว์ประหลาด!
“คุณ”
ฝ่ามือหนาสัมผัสโดนคนใต้ผ้าห่ม ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งเฮือก แล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง วิ่งไปคว้าปังตอจ่อไปที่ผู้ชายคนนั้น
“อย่าเข้ามานะ!”
เขายืนนิ่ง แต่สายตาไม่ได้หวาดกลัวปังตอในมือเธอเลย
“คุณไม่ใช่คน คะ คุณเป็นตัวอะไรกันแน่!?”
“ผมเป็นคน”
“ฉันไม่เชื่อ ไอ้นั่นของคุณมัน กรี๊ด! ยังไงคุณก็ไม่ใช่คน”
หญิงสวยทำท่าทางขนลุกขนพอง เมื่อนึกถึงเจ้าสิ่งนั้น
“ผมเป็นคน” เขายืนยันคำเดิม
“ถ้าคุณเป็นคน แล้วทำไมตรงนั้นมัน อี๋! แหวะ!”
เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นเธอแสดงออกว่ารังเกียจของของเขา เจ้าตัวเดินตรงดิ่งเข้ามาหาอย่างฉับไว แล้วดึงปังตอให้หลุดจากมือเธอ ก่อนจะจับมือเล็ก ล้วงเข้าไปในกางเกง โดนเจ้าสิ่งนั้นเต็มๆ ทำให้เธอร้องลั่น แล้วดิ้นหนีไปให้พ้น
“กรี๊ดดด ฉันขยะแขยง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
ร่างอรชรดิ้นพล่าน แต่ทำยังไงก็ไม่หลุดจากกอบกุมร่างใหญ่ เขาจับมือเธอรูดขึ้นรูดลง จนสัตว์ประหลาดผงาดขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าคุณยังกรี๊ดไม่เลิก ผมจะเอามันฟาดปากคุณ”
“….” ปุ่มแผดเสียงลั่นป่า หยุดทำงานโดยอัตโนมัติ
“สิ่งที่คุณจับอยู่ เป็นแค่อวัยวะส่วนหนึ่งในร่างกายของผม ผมอยู่บนเกาะนี้มาสิบห้าปี สมุนไพรที่กินล้วนแต่ช่วยเพิ่มขนาด ส่วนไอ้เม็ดๆ น่าเกลียด ไม่ใช่ว่าผมผีห่าซาตาน แต่มันเป็นมุกที่ผมฝังเอาไว้ตั้งแต่วัยรุ่น ไม่อันตราย แค่ดูน่ากลัวเท่านั้นเอง”
“ขะ ขอบคุณที่อธิบาย แต่ฉันไม่ได้อยากจับมัน”
“ก็คุณสติแตก ผมเลยให้คุณจับมันให้ชินไปเลย”
ฮะ! แบบนี้ก็ได้เหรอ (อยากจะบ้าตายรอบสอง!)
“ฉะ ฉันชินแล้ว ปล่อยมือฉันเป็นอิสระเสียที”
โกหก! ที่อยากให้ปล่อยเพราะมันรู้สึกแขยงมือ
“ขอโทษ อึก!”
สิ้นเสียงนั้น ร่างใหญ่ก็เริ่มกระตุกเกร็ง ก่อนที่มือของเธอจะเปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่หลั่งออกมาจากบริเวณปลายหัว พอเธอดึงมือกลับคืน น้ำสีขาวขุ่นจำนวนมากก็ไหลย้อยลงมาถึงข้อศอก
“นะ นี่คุณ”
“มันกลั้นไม่ไหว ผมขอโทษ”
เขาขอโทษ ก่อนจะรีบถอดเสื้อ มาเช็ดน้ำกามบนมือเธอ
“ผมอยู่คนเดียวมานาน พอเจอผู้หญิงผมเลยกลั้นไม่ไหว”
ให้ตายสิ! แล้วมาเปิดบริสุทธิ์มือฉันเนี่ยนะ ไอ้แก่บ้ากาม!
“ไม่หิวหรือไง?”
ไอ้แก่ตัณหากลับเอ่ยถาม หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้น มาร่วมชั่วโมง บอกตามตรง ว่าเธอกระเดือกอะไรไม่ลง ทั้งอี๋ ทั้งแหวะ และโกรธที่เขาใช้มืออันแสนบริสุทธิ์ผุดผ่องของเธอ ระบายความใคร่ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอใคร ไร้ยางอายขนาดนี้!
“งั้นผมเทปลาให้เสือกินนะ”
หือ! บนเกาะนี้มีเสือด้วยเหรอ?
“ผมจะเฝ้าเอง คุณนอนได้เลย”
บ้าบอ! โดนทำอย่างว่ากับมือ ใครจะไปหลับลง
ขืนเผลอตัวแล้วเขามาลักหลับ เธอจะทำยังไง!?
“ฉันไม่นอน”
เพนนีถ่างตา พลางลูบแขนเรียวให้ตัวอุ่นขึ้น อากาศบนเกาะนี้ ตอนฟ้าสว่างจะร้อนชื้น แต่พอตกดึก เริ่มหนาวเข้ากระดูก
“ผมขอ…”
“หยุดขอโทษ ฉันไม่อยากคิดถึงเรื่องพรรณ์นั้นแล้ว”
“เปล่า ผมแค่จะขอผ้าห่ม”
เพล้ง! ทุกคนได้ยินเสียงกระจกแตกไหม? (ฉันไม่ได้ยิน!)
“ชิ! เอาไปเลย” โยนผ้าห่มที่มีเพียงผืนเดียวคืนให้เจ้าของ
“งั้นผมไปนอนบนเตียงนะ”
เพนนีไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นไปนั่งหน้ากองไฟ เพื่อคลายหนาว
ค่ำคืนที่แสนยาวนาน เธออยากให้มันเป็นเพียงแค่ฝันไป
นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆ ว่าเธอจะอยู่ที่นี่ กับผู้ชายแบบนี้ได้ยังไง แค่วันเดียว อะไรอะไรก็เกิดขึ้นหลายอย่าง แล้วทุกอย่างก็ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เธอรับไม่ได้ ขืนให้อยู่นานๆ มีหวังได้สติแตกแน่
ตืดดดด!
เสียงที่คุ้นเคยดังแววเข้ามาในหู แขนเรียวเอื้อมมือไปหยิบสมาร์ตโฟนราคาแพงหูฉีก ขึ้นมากดรับสาย ทั้งที่ยังไม่ลืมตา
[ฮัลโหลลูกสาว ตื่นหรือยังเอ่ย~]
“ยังไม่ตื่น….หือ!”
ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้น พลางเบิกตาโตเป็นไข่ห่าน พร้อมกับกวาดสายตามองโดยรอบ พอเห็นว่าเป็นห้องพักสุดหรู ที่ตั้งอยู่ในโรงแรมระดับห้าดาว เพนนีก็แทบจะกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ ว่าแล้วเชียว ว่าเรื่องติดเกาะต้องไม่ใช่ความจริง อ๊าย! โล่งใจ
“พี่แหม่ม เพนนีดีใจที่สุดในโลกเลย!”
น้ำเสียงดีด๊ากรอกผ่านสมาร์ตโฟน แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้ม เมื่อบางสิ่งใต้ผ้าห่มกำลังเคลื่อนตัวขึ้นมา ร่างใหญ่ของชายในฝัน (ร้าย) โผล่หัวออกมาจากผ้าห่มก่อนจะยื่นหน้ามาจูบปากเธอ
“จ๊วบ~ อรุณสวัสดิ์ยามเช้า”
เพนนีตกใจตาโตยิ่งกว่าเดิม
“ปะป๊า~”
เสียงเด็กเจื้อยแจ้วมาจากไหน!?
“อรุณสวัสดิ์ตัวน้อย”
ผู้ชายคนนั้น หันหลังไปอุ้มเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มมานอนตรงกลางระหว่างเรา นั่นยิ่งทำให้เพนนีช็อก จนหัวใจจะวาย
“มามี้~”
เด็กเรียกเธอว่ามามี้ ยะ อย่าบอกนะว่า…กรี๊ดดด!
“กรี๊ดดดด ไม่จริง!”
หญิงสาวกรีดร้องลั่นสุดเสียง พร้อมกับกลิ้งตัวหนี
ตุ๊บ! โอ๊ย!
หักแน่ กระดูกสันหลังฉันเนี่ย หักแน่นอน บ้าเอ๊ย! (T0T)
เมื่อเธอลืมตาขึ้น ก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่บนพื้นไม้ไผ่ แล้วตกลงมาจากเตียงโดยที่มีผ้าห่มติดร่างลงมาด้วย แสดงว่าเรื่องติดเกาะไม่ใช่ฝันร้าย แต่เป็นเรื่องจริง แล้วตอนนี้เธอก็ยังอยู่กับ…
เอ๊ะ! ผู้ชายคนนั้นหายไปไหน ฟ้ายังไม่สว่างเลยนะ
เพนนีพยุงตัวลุกขึ้นยืน แล้วเดินดูรอบบ้าน (อันที่จริง แค่กวาดสายตาก็เห็นทั่วแล้ว) พอไม่เห็นวี่แววของเขา เธอก็เริ่มชะเง้อคอลงไปมองด้านล่าง ปรากฏผู้ชายคนนั้นกำลังปีนเถาวัลย์สวนขึ้นมาพอดี ทำให้ร่างของเราทั้งคู่ ชนกันเข้าอย่างจัง!
พรึบ โอ๊ย!
หลังเดาะซ้ำสอง มิหนำซ้ำริมฝีปากของเธอยังถูกประกบจูบจากอีกฝ่าย ที่ล้มทับร่างบางเอาไว้ นาทีนี้ ทั้งเจ็บ ทั้งตกใจเลย
สะ สัมผัสเหมือนในความฝันไม่มีผิด กรี๊ดด! (รอบที่ล้าน)
พรึบ!
ร่างใหญ่รีบชันตัวลุกขึ้น แล้วจับมือเล็กให้ลุกตาม
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน อี๋ แหวะ!”
มือเล็กสะบัดหนี เปลี่ยนเป็นขยี้ริมฝีปากที่โดนขโมยจูบ
“คุณมันน่ารังเกียจที่สุดเลย ไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดี ไอ้คนบ้า!”
เพนนีด่าทอเสียงดังลั่นป่า ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
จบแล้วจูบแรกของฉัน ต้องมาเสียให้ไอ้แก่บ้ากามที่ไหนก็ไม่รู้ เสียมือให้ชักว่าว ยังต้องมาเสียจูบให้เขาอีก อ๊าก! จะบ้าตาย
“ผมไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ฮึบ!”
เพนนีไม่ฟัง แต่รีบเดินหนีไปทางอื่น เธอเพิ่งรู้ตัวว่าปากแตก จึงขบเม้มริมฝีปาก เพื่อเช็ดทำความสะอาดเลือดด้วยตัวเอง
“ก็คุณกรี๊ดลั่นเกาะ ผมเลยกลับมาดู”
“ไม่ต้องพูด ฉันไม่อยากฟัง!”
มือเล็กยกขึ้นปิดหูไม่รับฟังคำกล่าวอ้างใดๆ ทั้งสิ้นพอเขาเดินเข้ามาใกล้ เธอก็ใช้หมัดเล็กจิ๋ว ต่อยไปที่แผงอกล่ำสันที่เต็มไปด้วยลายสัก เขายืนนิ่งให้เธอระบายอารมณ์โกรธ พอเธอเริ่มเหนื่อย เขาก็จับมือน้อยๆ ดึงร่างอรชรเข้าหาแล้วยกมือลูบหัวเธอ
- ผู้เขียน
