บทที่ 1 เกลียดแรกพบ (2)
1269 คำ
กระทั่งวันนัดหมายมาถึง หญิงสาวใบหน้าสวย รูปร่างดีที่มีชื่อว่า ธารา หรือ ธารธารา เพชรน้ำหนึ่ง เจ้าของสวนสตรอว์เบอร์รีอิ่มใจ ยืนกอดอกรอคอยแขกหัวดื้อด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์
เธอไม่ได้อยากเสวนากับเขาแต่จำเป็นเพราะลูกน้องของสิงหราชตามตื๊อไม่เลิก อยากเจอนักใช่ไหม...ได้เลย จะได้คุยให้มันจบๆ ไปจากนี้จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก
“อีกไกลไหมไอ้กรณ์”
“เข้าไปแล้วก็เลี้ยวซ้าย ขับไปอีกนิดก็ถึงครับ”
รถคันหรูราคาหลายล้านของสิงหราชแล่นมาถึงป้ายทางเข้าสวน ก่อนจะเลี้ยวไปตามเส้นทางผ่านการบอกของลูกน้องคนสนิทที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย เนื่องจากกลัวเจ้านายจะไปมีเรื่องกับเจ้าของสวน ที่มีนิสัยห้าวหาญไม่สมกับเป็นกุลสตรี
เขามั่นใจว่าสิงหราชต้องทำไม่สำเร็จ อย่างไรเสียธารธาราก็ไม่มีทางยอมขายที่ดินแน่นอน หากเธออยากขายคงตกลงไปนานแล้ว อีกอย่างใช่ว่าจะมีเพียงบริษัทของพวกเขาเท่านั้นที่เข้ามาติดต่อ
“สวนอิ่มใจบรรยากาศดีเหมือนกันนะ” ชายหนุ่มหันไปมองบรรยากาศตามข้างทางก็อดยิ้มไม่ได้ ถ้ามารดาของเขามาเห็นต้องชอบมากแน่
“ครับ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้าชม”
“จริงว่ะ เงินทั้งนั้นเลย ถ้าเป็นกูจะทำร้านคาเฟด้วย”
“คุณธาราคงไม่อยากให้คนวุ่นวายมั้งครับ”
“กูว่าเธอคิดไม่ได้มากกว่า”
ปกรณ์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความคิดของเจ้านาย ขนาดยังไม่ได้เจอเจ้าของที่ดินเขาก็พูดจาแขวะเธอแล้ว หากเจอหน้ากันแล้วโดนอีกฝ่ายตอกกลับเจ็บแสบ ไม่รู้สิงหราชจะทำอย่างไร
“ถึงแล้วครับบอส คนที่ยืนรออยู่ตรงนั้นคือคุณธารา” ลูกน้องชี้ไปยังบ้านหลังเล็กๆ ตรงหน้าที่สร้างขึ้นมา เพื่อใช้เป็นสถานที่ทำงานของเจ้าของสวน
ธารธาราในชุดเอี๊ยมผ้ายีนกำลังจ้องมองรถของสิงหราชด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทว่าแขกหนุ่มมั่นหน้ากลับมองไม่ออก นึกว่าเจ้าของสวนคนสวยออกมายืนรอต้อนรับด้วยตัวเองคือการอยากเจอเขา
“มาต้อนรับด้วยตัวเองเลยโว้ย เห็นไหมไอ้กรณ์ความหล่อของกู ผู้หญิงคนไหนบ้างจะไม่สนใจ แม้แต่ผู้หญิงคนนี้”
สิงหราชเข้าข้างตัวเองขั้นสุด สวนทางกับสายตาเจ้าของสวน ปกรณ์ไม่รู้จะบอกอย่างไรจึงปล่อยเลยตามเลย เอาที่เจ้านายสบายใจเถอะเดี๋ยวได้คุยกับคุณธารธาราก็รู้คำตอบเอง
“ผมต้องเข้าไปด้วยไหมครับบอส”
“ไม่ต้อง กูจะคุยกับเธอเอง มึงคอยดูผลงานก็พอ”
“ครับ ผมจะรอดู”
“ถ้ากูลงมือเองมีเหรอจะไม่สำเร็จ”
เจ้านายยักคิ้วให้ลูกน้อง จากนั้นก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปหาเจ้าของสวนที่กำลังยืนหน้านิ่งมองมาด้วยสายตาเย็นชา
นั่นทำให้คนมั่นใจในรูปร่างหน้าตาอย่างสิงหราชเริ่มรู้สึกประหลาดใจ ทำไมสาวสวยตรงหน้าออกอาการเหมือนไม่อยากเจอเขา
ไม่ใช่สิเธอต้องบิดตัวขวยเขินเสียอาการ ไม่ใช่ทำเหมือนเขาเป็นกิ้งกือไส้เดือนแบบนี้ หรือว่ากำลังเก็บทรงกลัวเสียอาการก็เลยทำหน้านิ่งแบบนั้น ใช่ มันต้องใช่อย่างที่คิดแน่นอน คนหลงตัวเองให้คำตอบในใจก่อนจะโปรยเสน่ห์ด้วยรอยยิ้มหวานหยดย้อย หากแต่เจ้าของสวนอิ่มใจกลับทำเมินเฉย ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ทั้งนั้น
ปกรณ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้านายเห็นท่าไม่ดีจึงรีบแนะนำให้คนทั้งสองได้รู้จักกัน หลังจากแนะนำตัวกันเสร็จธารธาราได้เชื้อเชิญคนทั้งสองให้เข้าไปคุยในห้องรับแขก ช่วงนี้อาการร้อนมากหากยังยืนอยู่ตรงนี้อีกห้านาที เกรงว่าจะกลายเป็นมนุษย์แดดเดียว โดนพระอาทิตย์เผาไหม้จนเกรียมเป็นแน่
“เชิญเข้าไปคุยในห้องทำงานดีกว่าค่ะ ตรงนี้ค่อนข้างร้อน”
“ก็ดีครับ ผมก็ว่าร้อนเหมือนกัน”
“เอ่อ ผมขอรออยู่ข้างนอกนะครับ มีอะไรเรียกได้ตลอด”
“ค่ะ เชิญคุณกรณ์ตามสบายนะคะ ห้องน้ำอยู่ทางนั้น ห้องครัวมีน้ำเย็นๆ ถ้าอยากได้อะไรหยิบเลยไม่ต้องเกรงใจ”
“ขอบคุณครับคุณธารา”
“เชิญค่ะคุณสิงหราช”
“ครับ”
หญิงสาวผายมือให้ชายหนุ่มเดินตาม ก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องทำงานขนาดเล็กที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ไม่เหมือนห้องทำงานของสิงหราชที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์และของประดับห้องทุกชิ้นราคาแพงสมกับความเป็นเศรษฐีเมืองเหนือ
เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องทำงานเธอเชิญเขานั่งบนโซฟา ก่อนจะถามว่าอยากดื่มอะไรตามมารยาท ใจจริงไม่อยากถามหรอกแต่ก็นะเดี๋ยวคนเขาหาว่าแล้งน้ำใจ
“เชิญนั่งค่ะ ไม่ทราบจะรับน้ำอะไรดี ชา กาแฟ น้ำเปล่า”
“น้ำเปล่าก็พอครับ ไม่รบกวนคุณธารา”
“ก็ดีค่ะ จะได้ไม่เปลืองเงิน รอสักครู่นะคะ”
คำตอบที่มาพร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่ง แววตาไม่เป็นมิตรทำให้แขกหนุ่มเริ่มไม่สบอารมณ์ เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนแสดงกิริยารวมถึงพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน
ธารธาราหายออกไปจากห้องได้ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับน้ำดื่มในขวดขนาดเล็ก จากนั้นก็นั่งลงตรงข้ามสิงหราชเหมือนบอกเป็นนัยว่าพร้อมแล้วกับการพูดคุยเรื่องที่ดิน
“งั้นขอพูดตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม ผมมาหาคุณเพราะเรื่องที่ดิน ผมอยากได้ที่ดินตรงนั้นจริงๆ คุณอยากขายในราคาเท่าไรเสนอมาได้เลย ผมพร้อมเจรจา” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง แววตากระหายถึงความอยากเอาชนะ ไม่ว่าต้องใช้เงินมากเท่าไร เขาก็ต้องได้ที่ดินผืนนั้นมาครอบครอง
“ไม่ขายค่ะ ฉันบอกคุณปกรณ์ไปแล้วว่าไม่ขาย” เธอเองก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไม่ต่างกัน แววตาดื้อรั้นของคนตรงหน้าทำให้สิงหราชรู้สึกหงุดหงิด แต่ยังไม่ยอมละความพยายาม บอกแล้วไงคนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้
“ถ้าคุณธารธาราคิดว่าราคามันถูกไป ผมเพิ่มเงินให้อีกร้อยล้านเป็นไง” คนอภิมหารวยยิ้มมุมปาก คิดว่าเธอต้องตอบตกลงอย่างไม่ลังเล เงินตั้งร้อยล้านใครบ้างไม่อยากได้
“พันล้านก็ไม่ขายค่ะ”
“...” รอยยิ้มมั่นใจหายไปจากใบหน้าของชายหนุ่มอย่างฉับพลัน ธารธาราจึงเอ่ยต่อเพราะเมื่อสักครู่ยังพูดไม่จบ
“คุณสิงหราชคิดว่าฉันจนเหรอ”
“คุณ” ชายหนุ่มจ้องตาหญิงสาวเขม็ง
“ฉันมีเงินค่ะ จะร้อยล้านหรือพันล้าน ฉัน-ก็-ไม่-เอา” เจ้าของที่ดินผืนงามเน้นหนักตรงประโยคสุดท้ายทำให้สิงหราชหน้าตึง น้ำเสียงที่เปล่งออกไปจึงไม่เหมือนเดิม
“ต่อให้คุณไม่ขายผมก็ต้องมีคนมาติดต่อขอซื้ออยู่ดี บอกได้เลยไม่มีใครให้ราคาดีเท่าผมอีกแล้ว” ที่ดินตรงนั้นมีคนสนใจก็จริงแต่จะมีใครเสนอเงินมากมายเท่าเขาอีก ธารธาราไม่ฉลาดเอาเสียเลยที่ปฏิเสธเงินร้อยล้าน ผู้หญิงที่เป็นเจ้าของสวนผลไม้ตัวเล็กๆ จะหาเงินจำนวนมากจากไหนได้อีก ถ้าเขาเป็นเธอจะเลือกเงิน สมัยนี้มีเงินนอนนิ่งอยู่ในบัญชีปลอดภัยที่สุด
- ผู้เขียน
