ชายหนุ่มคิดและทบทวนจึงบอกราคาที่ไม่น้อยไป แต่สำหรับเขานี่คือราคาที่สามารถเอื้อมถึง อย่าลืมว่าเขาไม่ได้มีภัตตาคารและร้านอาหารเพียงแห่งเดียว
“ยินดีที่ทำการค้าร่วมกันค่ะ แต่ฉันให้สูตรซอสไม่ได้ เพราะวัตถุดิบบางอย่างหายาก ดังนั้นถ้าคุณตกลงว่าจะซื้อน้ำซอสจากทางเรา ฉันยินดีที่จะขายสูตรให้”
ชุยเหมยฮวายิ้มกว้าง อยู่ดีๆ เงินห้าพันหยวนกลับวิ่งเข้ากระเป๋า รวมกับเงินที่ค้าขายกับลุงต้วน ทำให้เธอมีเงินเกือบสองหมื่นหยวนแล้ว แค่นี้เธอสามารถหาบ้านในเมื่ออยู่พร้อมกับทุกคนได้เสียที เพราะถ้าคิดยังอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ต่อไปเธอคงประสาทกินพอดี
เมื่อตกลงทำการค้า ลั่วอี้หนานจึงเดินทางกลับด้วยรอยยิ้ม ถือว่าคุ้มค่าในการมาที่อำเภอแห่งนี้ แต่กลายเป็นชาวบ้านที่รู้เห็นและได้ยินทำตาโต ไม่คิดว่าเพียงแค่สูตรอาหารจะขายได้ถึงห้าพันหยวน ต่อให้ตายไปชาวบ้านแบบพวกเขาจะหาเงินได้มากขนาดนี้ไหม
“ว่าไงจ๊ะคนสวย วันนี้มาช่วยร้านเจ้า
