จากอาทิตย์เป็นเดือน จากหนึ่งเดือนเป็นสองเดือน ตอนนี้หล่อนมาอยู่ที่นี่จนเริ่มรู้สึกชินกับทุกๆ วันแล้ว รักษ์ทำงานกลับมาแล้วก็มอบบทรักหนักหน่วงให้เธอ ข้อมือเล็กก็มีโซ่รัดไว้เหมือนเดิมเหมือนเช่นวันแรก ความสัมพันธ์เหมือนจะไปได้ดี แต่เขามักย้ำให้เธอรู้ตัวเสมอว่าเธออยู่ในสถานะอะไร
วันนี้หล่อนไม่รู้ว่ารักษ์ไปไหน ไม่กล้าถาม จะโทรหาก็ไม่กล้า และตอนนี้เลขาส่วนตัวของเขาก็มาอยู่เฝ้าและดูแลเธอ ป่านทออยากรู้ว่าเขาไปไหน แต่ก็ได้แต่เจียมตัว เหนือน่านมองคนตัวเล็กที่นั่งชันเข่าหน้าเศร้าบนเตียงนอนก็อดถอนหายใจแรงๆ ออกมาด้วยความสงสารไม่ได้
ตื๊ด! ตื๊ด! ตื๊ด!
เสียงโทรศัพท์ของเหนือน่านสั่นเตือนขึ้น เขาก็รีบล้วงจากกระเป๋ากางเกงออกมาดูว่าใครโทรมา พอเห็นว่าเป็นเจ้านายก็รีบกดรับสาย
“ครับคุณรัก”
ด้านป่านทอเมื่อได้ยินเหนือน่านคุยโทรศัพท์และเรียกชื่อชายที่ตัวเองเฝ้ารอก็ยืดตัวขึ้นจ้องมองไปทางชายหนุ่มด้วยความอยากรู้ทั
