บทที่ 5
1402 คำ
ป่านทอรีบทานข้าวที่เขาซื้อมาให้ เพียงแค่เวลาไม่นานความหิวทำให้ทานหมดภายในเวลาไม่กี่นาที พอท้องอิ่มสมองก็เริ่มทำงาน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเสื้อผ้าของเขาเขาเข้าไปถอดในห้องน้ำ เธอเก็บกล่องข้าวที่กินหมดใส่ถุงมัดปิดปากไว้ไม่ให้กลิ่นมันเหม็นกระจายในห้อง แล้วขยับตัวลุกขึ้นเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ตนเองนั่งในช่วงกลางวัน เพื่อรอให้เขาออกมาจากห้องน้ำ
กว่าที่รักษ์จะอาบน้ำเสร็จก็กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง เขาเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวพาดไหล่ เดินเปลือยออกมาอย่างไม่นึกอายสายตาของป่านทอ ด้านคนเห็นชีเปลือยก็รีบเบือนหน้าหนี
“ทำเป็นไม่เคยเห็น”
ตุบ!
ผ้าเช็ดตัวที่พาดไหล่ถูกโยนใส่หน้าของป่านทออย่างตั้งใจ
ว้าย!
“ไปอาบน้ำซะ ถ้าไม่อาบก็นอนที่เก้าอี้นั้นแหละ”
ว่าจบก็เดินไปหาเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้ามาใส่ เขาใส่กางเกงนอนขายาวแค่ตัวเดียวแล้วเดินสะบัดผมที่เปียกไปยังโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเสียบไดร์เป่าผมเพื่อเป่าผมให้แห้งจะได้นอน วันนี้เขาเหนื่อยมาก เหนื่อยจนอยากจะหลับทั้งๆ ที่ผมยังเปียก เสียงไดร์เป่าผมทำงานพร้อมกับคนที่ใช้งานมันอย่างชำนาญ
ป่านทอจับผ้าที่เขาโยนใส่กำแน่น ปากน้อยเม้มแน่นแล้วมองร่างเปลือยเปล่า แผ่นหลังนั้นอัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง เขาสมบูรณ์แบบเหลือเกิน เลื่อนสายตาต่ำมายังก้นปอดแน่น แล้วก็หน้าแดงซ่านก่อนจะสะบัดหน้าหนีลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำ เสียงโซ่ลากไปกับพื้นทำให้รักษ์หันมามอง
“ยกโซ่ด้วยเวลาเดิน เสียงดังรำคาญ”
“ค่ะ” ป่านทอทำตามเขาสั่ง เธอยกโซ่ลากดึงไปยังห้องน้ำ พอจะปิดประตูห้องน้ำก็ปิดได้ไม่สนิท เพราะมีสายโซ่ขวางไว้
“จะปิดทำไม อาบๆ ไปเถอะ ฉันยังไม่เห็นอายเธอเลยยัยแมวขโมย” เขาหันไปกระชากเสียงใส่คนที่พยายามจะปิดประตูห้องน้ำ ให้ตายสิวะ! ทำไมเขาต้องหงุดหงิดด้วย คิดถูกหรือคิดผิดที่เอาหล่อนมากักขังไว้กับตัวเองแบบนี้
“อ่า! ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้รัก!”
รู้สึกว่ากล้ามเนื้อกลางหว่างขาแข็งตรึงยกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ เพียงแค่คิดว่าป่านทอกำลังจะถอดเสื้อผ้า กำลังจะเปลือยเปล่าเหมือนตน ความเป็นเอ็นร้อนรุ่มก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที ความเหนื่อยล้าก็เหมือนจะหดหายไปด้วย
ป่านทอเข้ามาในห้องน้ำก้มมองผ้าเช็ดตัวในมือแล้วมองเสื้อผ้าของตัวเอง เธอจะถอดมันยังไง ในเมื่อมือยังมีโซ่รัดตรึงข้อมือไว้อยู่ หล่อนจึงเอาผ้าเช็ดตัวพาดไว้ที่ราวในห้องน้ำแล้วเปิดประตูเดินออกมาทำให้เจ้าของห้องที่กำลังเป่าผมหันขวับไปมองทันที
“ทำไมไม่อาบน้ำ” ถามอย่างหงุดหงิดพร้อมหันมามองคนตัวเล็กทั้งตัว แล้วครั้งนี้ป่านทอรีบยกมือขึ้นปิดหน้าทันที เมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงกลางหว่างขาใหญ่โตของบุรุษตรงหน้า แม้ว่ามันจะมีกางเกงปิดอยู่ แต่ความใหญ่โตที่ตุงเด่นออกมาจากเป้ากางเกงมันก็ชัดตาของเธอ อายเกินกว่าจะจ้องมอง
“ฉันถาม!”
“คะ...คือว่าถอดเสื้อไม่ได้ค่ะ” เธอบอกทั้งๆ ที่ยังปิดตา มัวแต่ปิดตาจนไม่รู้ว่าคนที่ถามนั่นได้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
“ยัยโง่เอ๊ย!” พูดพร้อมกับดึงมือเล็กที่ปิดตาของเธอออก
ว้าย!
“คะ...คุณ...”
“ฉันไม่มีอารมณ์ทำอะไรเธอหรอกวันนี้ แม้จะอยากทำก็ตาม แต่ฉันเหนื่อยไม่อยากออกแรง”
เขาบอกทั้งๆ ที่ร่างกายไม่ได้บอกแบบนั้น ป่านทอมองต่ำไปยังใต้สะดือของเขาก็ต้องกัดปากตัวเองแล้วตอบเสียงสั่นแต่ก็ยังคิดว่าโชคดีที่เขาใส่กางเกงอยู่ ถ้าไม่ใส่เหมือนก่อนหน้านี้ไม่อยากจะคิดถึงเลย ตอนมันนอนนิ่งสนิทมันก็ยังโตมากแล้วในสายตาของหล่อน แล้วตอนนี้ล่ะ มันตื่นแล้วจะขนาดไหน?
“ขะ...ขอบคุณค่ะที่ยังปรานีป๊อบ”
“ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก พรุ่งนี้ยังมีอีกวัน...หึหึ ถ้าโง่จนไม่รู้จะถอดเสื้อยังไงก็นอนที่เก้าอี้ที่พื้นนั่นแหละ ไม่ต้องนอนบนเตียงกับฉัน ฉันรังเกียจ!”
พูดจบก็ยกมือขยี้หัวตัวเองก่อนจะเดินไปยังเตียงแล้วล้มตัวนอนด้วยท่าทางสบาย แต่ร่างกายไม่ได้สบายอย่างที่การกระทำของเขาแสดงออกมา เขากัดฟันแน่นนอนหันหลังให้ป่านทอ ด้านป่านทอเมื่อเห็นว่าเขานอนหันหลังให้ก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อค้นหากุญแจมาเปิดอิสระให้ตัวเอง แต่ค้นเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ แล้วก็ยอมแพ้เดินกลับมานั่งเก้าอี้แล้วยกขาทั้งสองข้างขึ้นแล้วฟุบหน้าหลับบนเก้าอี้ตัวเล็ก
ด้านรักษ์นั้นบอกว่าเหนื่อยว่าเพลียแต่ก็นอนไม่หลับ เขารู้เขาเห็นทุกอย่าง แล้วก็ต้องแสยะยิ้มออกมา หายังไงก็หาไม่เจอหรอก เพราะกุญแจนั่นเขาเก็บไว้ในลิ้นชักที่โต๊ะทำงานของบริษัท ไม่ได้เอากลับมาด้วย เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนตัวเล็ก เขาก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินมาช้อนอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนเตียงด้วยกัน จริงอยู่ว่าเขาสั่งให้หล่อนนอนที่เก้าอี้ แต่มาคิดๆ ดูแล้วมันใจร้ายเกินไป
“ยัยแมวขโมยเอ๊ย! โง่! เสื้อแค่นี้ก็ถอดไม่ได้”
แควก!
เขาฉีกเสื้อของหล่อนออกจนมันขาด แล้วคนที่เพิ่งหลับก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที พร้อมกับดิ้นถอยหนี
“คะ...คุณจะทำอะไรป๊อบ” หล่อนร้องถามตกใจ มือเล็กดันปัดมือใหญ่ที่กำลังดึงเสื้อของเธอออก
“ยัยโง่! ก็จะถอดเสื้อให้ยังไงล่ะ ถึงฉันจะรังเกียจแมวขโมยอย่างเธอ แต่ฉันก็เป็นผู้ชายเห็นผู้หญิงนั่งนอนแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ” เขาบอกปัดทั้งที่จริงๆ แล้วเขาทำมันออกมาจากความรู้สึกที่มันซุกซ่อนในใจของเขาโดยที่ไม่รู้ตัว
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ป๊อบนอนได้”
“ไม่ได้! ฉันไม่โอเค แค่ถอดเสื้อจะอะไรนักหนา ยัยโง่!”
แควก!
และครั้งนี้เขากระชากแรงกว่าเดิมจนเสื้อตัวน้อยขาดไม่เหลือชิ้นดี พอขาดแล้วเขาก็ดึงรั้งมันออกจากร่างน้อยแล้วโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี สายตาคมกล้าจ้องมองไปยังชั้นในตัวน้อยที่ปกปิดเต้างามอย่างไม่วางตา สายตาของป่านทอมองตามดวงตาคมก็ต้องร้องกรีดแล้วยกมือขึ้นปิดหน้าอกของตนทันที
“ไม่นะคะ ป๊อบ...”
“อะไรของเธอ ฉันไม่คิดจะเอากับคนสกปรกน้ำไม่อาบหรอกนะ แค่จะบอกว่านอนได้แล้ว นอนที่เตียงเนี่ยแหละ กางเกงก็ถอดออกด้วยล่ะสกปรก”
เขารีบพูดตัดความของป่านทอ เพราะรู้ดีว่าหล่อนคิดถูกแล้วแหละว่าเขาอยากจะถอดมันออก แต่เขาจะไม่ทำแบบนั้น เพราะมันจะทำให้เขาไม่ได้พักผ่อน หลังจากที่พยายามควบคุมให้ความเป็นตัวเองนอนหลับสนิท และเหมือนว่าตอนนี้มันกำลังจะเกเรอีกแล้ว ก่อนจะเกเรไปมากกว่านี้เขาจึงผละจากแมวขโมยสาวให้หล่อนจัดการเอง แล้วตัวเขาก็ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มมาห่มหลวมๆ หันหลังให้เจ้าหล่อน
ป่านทอมองเขานอนหันหลังให้เธอก็ลังเลว่าจะถอดกางเกงตามคำสั่งเขาดีไหม พอได้ยินเพียงพึมพำขู่จึงยอมถอดออก แล้วก็ซุกตัวในผ้าห่มผืนเดียวกับคนตัวโต หัวใจของสาวเจ้าเต้นผิดจังหวะเมื่อได้ซุกกายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับบุรุษแปลกหน้า และแถมเป็นเจ้ากรรมนายเวรของตนเองอีกต่างหาก
- ผู้เขียน
