หลายวันต่อมา
มหาวิทยาลัย
พ่อมาส่งฉันแล้วรีบไปทำงาน ระหว่างที่รอเพื่อนฉันเดินไปที่โรงอาหาร ไม่อยากไปมินิมาร์ทเพราะไม่อยากผ่านตึกคณะพอล แต่ก็ไม่รู้ว่าทำเวรทำกรรมอะไรเอาไว้นักหนา ยังอุตส่าห์มาเจอมันจนได้ และนอกเหนือจากมันฉันยังเจอเปิ้ล เขาสองคนมาด้วยกัน
“คือ?” ฉันถามถึงความสัมพันธ์ แกล้งถามไปอย่างนั้นเพราะรู้แก่ใจว่ามันไม่ได้เลิกขาด ฝ่ายหญิงอาวรณ์เสียขนาดนั้น
“เพื่อนกันน่ะ เธออย่าคิดมาก” เปิ้ลเป็นคนตอบอีกทั้งยังแสยะยิ้ม
“เหรอ?” ฉันเลิกคิ้วขึ้นแล้วไล่สายตามองที่ข้างลำตัวของพวกเขา มือประสานกันขนาดนั้นคงไม่ใช่อย่างที่บอก ไอ้พอลมันรีบสะบัดมือเปิ้ลทิ้ง ฉันแอบเห็นเปิ้ลทำหน้าไม่พอใจแต่ครู่เดียวก็สงบสติอารมณ์ไว้ได้
“วันอาทิตย์นี้ฉันไปด้วยนะ ทั้งกลางวันและกลางคืนเลย” ฉันเอ่ยยิ้ม ๆ ไอ้พอลมันเบิกตาโพลงคงคาดไม่ถึงว่าฉันจะไปงานกลางคืนด้วย มันหันไปมองหน้าคนข้าง ๆ ราวกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“เค ๆ
