1เดือนผ่านไป
หลังจากวันนั้นฉันนัดเจอพี่ดินสัปดาห์ละครั้ง เวลาที่ไปอยู่กับเขาเหมือนฉันได้อยู่ในโลกอีกใบที่ตัวเองมีแต่รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มันรู้สึกดีมาก ทีเดียว จนอยากจะอยู่สถานะแบบนี้ไปอีกนาน
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ไปเจอกับพี่ดิน พอกลับมาถึงบ้าน…รถที่จอดอยู่นั้นทำให้ฉันไม่อยากก้าวขาเข้าไปข้างใน สูดลมหายใจเข้าปอดลึกเหมือนรวมพลังและตั้งสติที่จะต้องเข้าไปเจอไอ้เวรนั่น
“ไปไหนมา”
ฉันเงยหน้ามองคนถามด้วยแววตานิ่งเรียบไม่สื่อถึงความรู้สึกใด ๆ แม้แต่ความรำคาญก็ซ่อนเอาไว้ไม่เผยให้ไอ้พอลเห็น อยากให้มันงุนงงกับความรู้สึกของฉัน เผื่อจะหลอกได้ง่ายขึ้น
“ไปเดินห้างกับเพื่อน”
พอลชะงักไปเล็กน้อย เขาคงงงว่าทำไมฉันถึงตอบเขา ปกติถ้าไม่ใช่ต่อหน้าพ่อ ฉันก็ไม่อยากจะตอบนัก แถมเวลาตอบก็จะตอบเหมือนตอบส่ง ๆ ให้จบไป
“ไม่เห็นซื้ออะไรมาเลย” คล้ายกับการจับผิด
“ไปเดินเล่น หาอะไรกินเรื่อยเปื่อย ไม่ได้อยากได้อะไร”
