ใคร่คุณ : EP5
1135 คำ
“หล่อ สูง ดูดี ดูดีม๊ากกก” ลูกหมีโผล่ออกมาจากมุมไหนก็ไม่รู้ เธอเอ่ยชื่นชมคนที่เดินไปไกลเกือบสุดสายตาด้วยน้ำเสียงระริกระรี้
“อืม พี่เขาดูดีไม่เปลี่ยนเลย” สายตาของฉันยังคงอยู่ที่แผ่นหลังกว้างในขณะที่พูด เมื่อเห็นว่าเขาเลี้ยวไปยังซอกเล็กทางเข้าห้องน้ำแล้ว ฉันจึงหันมามองเพื่อนสนิท
“อะไร” ฉันถาม ลูกหมีมองหน้าฉันด้วยแววตาที่เจือความสงสัย
“พูดเหมือนเคยเจอกันมาก่อน” คำตอบของลูกหมีทำให้ฉันรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกมา “บังเอิญหรือตั้งใจเนี่ย”
“บังเอิญสิ”
“รู้จักเขาอยู่แล้วเหรอ”
“รู้จักเขา แต่เขาไม่รู้จักบัว” จะว่ารู้จักหรือไม่รู้จักก็คงไม่ใช่ ฉันแค่โผล่เข้าไปเป็นเรื่องเลวร้ายให้กับเขาเพียงแค่ไม่กี่นาที…คืนนั้นใบหน้าของฉันได้เข้าไปในสายตาของเขาบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
อาจจะมีแค่ฉันที่จดจำได้ทุกอย่าง
“ฟีลแบบเรารู้จักดารางี้?”
“อื้ม” มันไม่ใช่ฟีลนั้นเลยสักนิด ตอบเพื่อจบประเด็นนี้ แต่เหมือนจะคิดผิด “เขาเป็นใครอะ เน็ตไอดอล?”
ฉันมองลูกหมีด้วยแววตาเรียบนิ่ง ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ส่งสายตาอ้อนวอนอีกฝ่ายว่าอย่าซักไซ้อะไรอีกได้ไหม ซึ่งเธอมองออก
“โอเค ๆ ไม่ถามละ” ลูกหมีเบ้ปาก “มีของดีนี่ไม่ยอมบอกเลยชี”
ฉันระบายยิ้มบาง ๆ แล้วเดินหนีไปยังโซนเสื้อผ้า เลือกชุดสวย ๆ ที่มันไม่ต้องปิดถึงคอหรือข้อมือแต่ก็ยังมีความเรียบร้อย เวลาออกจากบ้านก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร
“พี่เขาจะนัดเมื่อไหร่” ลูกหมีถามโดยที่เลือกชุดมายัดใส่มือฉันไปด้วย ชุดสีสวยหวานแบบน่ารักแต่น่าจะสั้นไป ฉันจึงนำไปแขวนที่เดิม
“ยังไม่รู้ พี่เขาขอไลน์ไปแล้วจะนัดมาอีกที”
“ชุดนี้แหละสวยแล้ว และไม่โป๊ไปด้วย” ลูกหมีไม่ได้สนใจคำตอบของฉันสักเท่าไหร่ เธอพยักหน้าส่ง ๆ และเอาชุดเดิมมายัดใส่มือให้ ครั้นจะเอากลับไปแขวนอีกครั้ง เพื่อนรักก็ถลึงตาใส่อย่างดุ ๆ
“กลัวพ่อไม่ให้ใส่ เสียดายเงิน” ฉันจึงบอกให้ลูกหมีได้รู้
“มันไม่ได้โป๊อะไรเลย”
“มันสั้น” ทาบกับตัวให้อีกฝ่ายดู เหนือเข่าขึ้นมาเกือบคืบ นั่นแปลว่าสั้นเกินไปสำหรับที่บ้านฉัน
“ลองทำมึน ๆ หูทวนลมดูดิ แบบไม่รู้ไม่ชี้”
“เดี๋ยวพ่อตี”
“จริงป้ะเนี่ย” ลูกหมีเอ่ยเสียงหลงด้วยความตกใจระคนสงสัย เธอค้อมศีรษะให้คนรอบข้างเป็นการขอโทษที่ส่งเสียงรบกวน “ชี ชีอายุยี่สิบเอ็ดแล้วนะ พ่อยังตีอยู่อีกเหรอ”
“ไม่รู้ แต่เมื่อก่อนเคยโดนแล้วมันกลัว” ก็หลายปีมาแล้วที่โดนตี ปัจจุบันไม้เรียวไม้นั้นยังอยู่ หากยังไม่ถูกทิ้งไป ฉันก็ยังกลัวอยู่ตลอด
“เกินไป…”
ระบายยิ้มบาง ๆ เห็นด้วยกับลูกหมี แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะ
“แล้วชอบไหมชุดนี้”
“อื้ม” ชอบสิ เล็งตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ แต่ก็รู้ดีว่าคงใส่ไม่ได้
“งั้นก็ซื้อเลย แอบเอาออกมาเปลี่ยนข้างนอกก็ได้นิ” ลูกหมีคลี่ยิ้ม แต่แค่แวบเดียวก็หุบยิ้ม “บัวจะเสียคนเพราะหมีปะวะเนี่ย”
“ไม่หรอก…มันคือสิ่งที่ซ่อนอยู่ในความคิดของบัวมานานแล้ว” ฉันอมยิ้มแล้วตัดสินใจเอาชุดนั้นมาด้วย
ขากลับเรานั่งรถไฟฟ้ามาด้วยกัน ลูกหมีน่ะลงก่อน บ้านฉันเลยไปอีก 3สถานี แต่เมื่อถึงปลายทางแล้วฉันกลับไม่ลง ตั๋วที่ซื้อมาก็ไม่ใช่สถานีนี้ ฉันนั่งเลยไปจนสุดสาย ออกจากรถไฟฟ้ามาแล้วฉันมองหาร้านสะดวกซื้อจะได้เลือกลงได้ถูกฝั่ง
ต้องเดินไปไกลพอสมควรถึงจะถึงจุดหมาย…ผู้คนพลุกพล่านเหลือเกิน ประตูแทบจะเปิดตลอดเวลา ไหนจะคนยืนรอจ่ายเงิน ไหนจะคนยืนรอของอุ่นร้อนนั่นอีก
ฉันจำใจเดินออกมาแล้วไปถามพี่ผู้หญิงที่ขายโตเกียวอยู่ด้านหน้า
“แถวนี้มีเซเว่นไหมคะ”
พี่เขาหันไปทางข้างหลังตัวเองแล้วหันกลับมามองหน้าฉันด้วยอาการงุนงง
“คนเยอะไปค่ะ หนูเลยหาร้านอื่น”
“อ๋อ” เธอเกาหัวตัวเอง กะพริบตาปริบ ๆ แล้วชี้ไปไกล ๆ “นู่นเลยค่ะ ซอยยี่สิบสองนู่นเลย”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันมองป้ายซอยที่ตัวเองยืนอยู่ ซอย 14 อีกแค่ 8ซอย ก็ไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง…
แต่ถ้าไปแล้วคนเยอะอีกล่ะ…เหนื่อยฟรีเลยนะ
หันกลับไปมองข้างในร้านสะดวกซื้อแล้วหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ผสานมืออยู่ระดับหน้าท้อง ทำอยู่อย่างนั้นราว ๆ 1นาที แล้วจึงเปิดเปลือกตาขึ้น
“อุ๊ย!!!” ร้องออกมาด้วยความตกใจที่พี่คนขายโตเกียวมายืนโบกไม้โบกมืออยู่ตรงหน้าฉัน
ฉันค้อมศีรษะให้อีกฝ่ายแล้วเดินผ่านเธอไปที่ร้านสะดวกซื้อ หยิบตะกร้าที่วางอยู่ตรงหน้าประตูแล้วเดินเข้าไปเลือกซื้อของ ฉันเน้นเป็นพวกขนม และเดินมายืนรอคิดเงินที่หน้าเคาน์เตอร์
ฉันเล็งชั้นเล็กที่อยู่ตรงหน้า ของที่ฉันตั้งใจมาซื้อจัดเรียงอยู่ตรงนั้น พอคนข้างหน้าฉันวางของในมือให้พนักงานคิดเงินแล้ว เขาหันไปหาพนักงานอีกคนที่อยู่อีกมุมหนึ่ง เพื่อถามถึงซาลาเปาที่สั่งไว้
อาศัยจังหวะนั้นขยับตัวออกมาเพื่อเอาตัวเองบังขณะเลือก โดยที่ใช้เท้าต่อคิวแทนลำตัวฉัน ทำเป็นเลือกลูกอมและหมากฝรั่ง แต่แล้วก็หยิบกล่องสี่เหลี่ยมเล็กที่วางอยู่ใกล้กันใส่ตะกร้าไปด้วยความรวดเร็ว
หยิบแบบมั่ว ๆ ไม่ได้ดู ไม่ได้เลือก
หากสังคมเปิดกว้างมากกว่านี้ ฉันคงเลือกได้แบบเปิดเผย แต่เชื่อเลยว่าหากไปยืนเลือกแบบไม่สนใคร จะต้องมีคนที่มองฉันแปลก ๆ แน่นอน
จะมีเซ็กซ์ มีสิ่งป้องกันก็ดีแล้วนี่นา…
ฉันจ่ายเงินเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินกลับไปยังสถานีรถไฟฟ้าเพื่อนั่งกลับไปที่บ้านตัวเอง ระหว่างทางก็แจกขนมไปจนหมด ส่วนกล่องถุงยางน่ะยัดใส่กระเป๋าสะพายไปแล้ว
กลับถึงบ้านถึงเอาออกมาดู กลิ่นสตรอว์เบอร์รี ผิวเรียบ ขนาด 49มิลลิเมตร
จะหลวมไปไหมนะ…
- ผู้เขียน
