ใคร่คุณ : EP4
1061 คำ
CHAPTER 2
มหาวิทยาลัย
ขอนัดเจอเลยได้ไหม
เผื่อว่าเจอตัวจริงแล้วไม่ถูกใจ จะได้แยกย้ายกัน
ข้อความที่เขาส่งมายังลอยวนอยู่ในหัว ตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้ยังคิดไม่ตก หาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้
จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นเวลากว่า 1สัปดาห์ที่เราแมตช์กันและเริ่มต้นคุยกัน ฉันรู้สึกถูกชะตากับเขามาก…
หรือจะเรียกว่าถูกใจกันแน่
เขาค่อนข้างระวังตัวเองเป็นพิเศษ ไม่เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวให้ฉันได้รับรู้ ซึ่งก็เช่นเดียวกัน ฉันไม่เปิดเผยข้อมูลของตัวเองให้เขารู้เหมือนกัน
แต่ละวันเขาจะเป็นฝ่ายทักมาหา พูดคุยกันวันละนิดละหน่อยราวกับต้องการดูว่าเราจะสามารถสื่อสารกันได้รู้เรื่องไหม
“มีไรปะชี” ลูกหมีเอ่ยถามขึ้นมาเมื่อโยเกิร์ตและแอลเดินไปซื้ออาหาร เธอยังคงมองหน้ารอคำตอบในขณะที่มือตักข้าวเข้าปากไปด้วย
“คนในแอปจะนัดเจอตัวจริง” ฉันตอบไปตามตรง รู้ว่าลูกหมีไม่เอาเรื่องนี้ไปพูดต่อแน่ ขนาดโยและแอลยังไม่รู้เลยว่าฉันเล่นแอปนี้
“อยากไปป้ะ เอาแบบความรู้สึกที่แท้จริงอะ”
“อืม” ฉันหลบตาอีกฝ่าย ส่งเสียงในลำคอพลางพยักหน้า
“ให้หมีไปเป็นเพื่อนไหม เดี๋ยวอยู่ห่าง ๆ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะรีบเข้าไปช่วย”
“ความสัมพันธ์แบบนี้ยังมีอะไรให้กลัวเหรอ”
“ตายละชี” ช้อนในมือลูกหมีร่วงลง เธอวางแขนลงกับโต๊ะแล้วมองหน้าฉันด้วยแววตาจริงจังก่อนจะพูดต่อ “ขนาดคนที่เรารู้จักดีบางทียังไว้ใจไม่ได้ แล้วนี่คนในแอป”
“อ้าว แล้วที่คนอื่น ๆ เขานัดกันล่ะ” ฉันเริ่มกลัวแล้วนะ ก่อนหน้านี้ก็เห็นเขาเล่นกันเยอะแยะ ไม่เห็นใครเป็นไรเลยนี่
“ไม่เคยเห็นข่าว?”
ฉันส่ายหน้าทันที
“ลองหาดูสิจ๊ะแม่ชี” เพื่อนรักส่งยิ้ม “เอาเป็นว่าจะไปเป็นเพื่อน แต่จะไม่เข้าไปใกล้ ยืนดูอยู่ห่าง ๆ เคป้ะ”
“อื้ม เอางั้นก็ได้” มีลูกหมีไปเป็นเพื่อนก็อุ่นใจขึ้นมานิด
ฉันตอบพี่เขากลับไปและเขาก็นัดในวันหยุด สถานที่นัดเป็นห้างสรรพสินค้าย่านใจกลางเมือง โชคดีที่พ่อฉันไปต่างจังหวัด ฉันถึงได้ออกมาได้ง่ายหน่อย
กวาดตามองหาคนที่นัดสลับกับมองหน้าจอสมาร์ตโฟนที่ยังคงแสดงหน้าแชตในแอปหาคู่ ส่วนลูกหมีน่ะแยกตัวไปอย่างที่บอกไว้
“น้องบัวลอย” เสียงทุ้มเข้มที่ดังขึ้นเกือบทำให้ฉันต้องก้มหน้างุดด้วยอาการประหม่าที่ก่อตัวขึ้นในทันที เรียกฉันแบบนี้แน่นอนว่าต้องเป็นพี่ดิน กว่าจะกล้าเงยหน้าขึ้นก็ใช้เวลาอยู่สักครู่หนึ่ง
ดวงตาคู่คมไล่สายตามองฉันราวกับพิจารณาอะไรบางอย่าง ผิดกับฉันที่สายตายังคงตรึงไว้กับใบหน้าคมคาย
“พี่…” ก้อนคำพูดถูกกลืนลงคอไปเสียดื้อ ๆ ไม่กล้าที่จะพูดประโยคถัดไป
พี่จำหนูได้ไหมคะ คนที่พี่สาปส่งว่าอย่าเจอกันอีกเลยในชาตินี้
“พี่ดินเองครับ” เขาส่งยิ้มละมุนมาให้ หัวใจของฉันเกือบหยุดเต้นไปชั่วขณะ วินาทีนั้นฉันหมุนตัวหันหลังให้เขา เพียงเพราะสับสนว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ
เขาจำฉันไม่ได้แน่นอน หากจำได้…คงไม่ยืนยิ้มให้ฉันอยู่แบบนี้แน่ ๆ
สืบเท้าก้าวไปช้า ๆ
“ไม่ถูกใจพี่เหรอครับ”
สองขาพลันหยุดชะงัก
ถูกใจสิ จดจำใบหน้าของเขาได้แม่น ที่ฉันรู้สึกถูกใจ ‘ดินดีสีไม่ตก’ ก็เพราะว่ามุมด้านข้างที่ได้เห็นเพียงน้อยนิดนั้นช่างคล้าย ‘คนในคืนนั้น’ เหลือเกิน
“ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
ฉันหลับตาลงแล้วสูดอากาศเข้าปอดลึก รวบรวมความมั่นใจให้กลับคืนมาอีกครั้ง
“เปล่าค่ะ แค่…”
“เปล่าแปลว่า?” เหมือนเขาไม่ได้สนกับประโยคถัดไป ถึงถามย้ำกับคำว่าเปล่าที่ตอบไป
“ถูกใจค่ะ” เป็นความจริงแท้ ๆ แต่ตอนตอบกลับกลั้นหายใจ ทำเหมือนกับว่ากำลังโกหกอย่างไรอย่างนั้น
“หน้าตาเหมือนไม่ถูกใจเลยอ่า” น้ำเสียงหยอกล้อถูกส่งออกมา เขาคลี่ยิ้มกว้างมากขึ้นแล้วพูดต่อ “พี่ก็ถูกใจน้องบัวลอยนะครับ”
เวลาได้ฟังจากปากแล้วรู้สึกขัดเขินกับชื่อที่บอกเขาชะมัด หากตัดคำว่าลอยออกได้ก็คงดี แต่ไม่ล่ะ บัวลอยนั่นแหละ
“วันนี้เราต้องไป…” ฉันเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างขึ้นมาติดกันเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจในความหมาย เขาหลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ
“น้องพร้อมปะล่ะ พี่พร้อมนะ” ท่าทางของเขาดูสบาย ๆ อย่างไรก็ได้ ส่วนฉันน่ะเหรอ สั่นเป็นเจ้าเข้าแล้ว
“ไว้ก่อนดีกว่าค่ะ” ระบายยิ้มบาง ๆ กลับไปให้ ก่อนจะมองโทรศัพท์มือถือที่ถูกส่งมาตรงหน้าด้วยความสงสัย
“เปลี่ยนมาคุยไลน์ดีไหมครับ”
“อ่า…ค่ะ” ฉันรับสมาร์ตโฟนของเขามาแล้วกดเข้าแอปไลน์ เจ้าของเครื่องนั้นขยับมายืนข้าง ๆ คงกลัวว่าฉันจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัว
กลิ่นตัวหอม ๆ จากเขาทำให้ฉันมือไม้สั่น หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำช่างยากที่จะควบคุม กดคิวอาร์โค้ดรอไว้แล้วเอาเครื่องตัวเองขึ้นมาสแกนเพื่อเพิ่มเพื่อน ชื่อไลน์ของเขาเหมือนชื่อในแอปหาคู่เลย และชื่อไลน์ของฉัน ‘เจ้าบัวลอย’ ฉันเพิ่งเปลี่ยนหลังจากที่เล่นแอปนั่นแหละ ตั้งเผื่อไว้ เผื่อว่าเขาขอแอดจะได้รู้จักกันในนามนี้
“ชื่อนี้จริงดิ” เขารับสมาร์ตโฟนคืนไปแล้วดูโพรไฟล์ไลน์ของฉัน
“ค่ะ” ตอบสั้น ๆ เพราะไม่อยากคิดหาคำโกหกเพิ่มนัก
“โอเคครับ แล้วนี่จะไปไหนต่อหรือเปล่า”
“พอดีนัดเพื่อนไว้น่ะค่ะ”
“เคครับ เดี๋ยวคืนนี้พี่ทักหาแล้วกันนะครับ จะได้นัดวันเวลากัน”
นัดวันเวลา…ใบหน้าร้อนผ่าวของตัวเองพยักลงหงึก ๆ ตอบรับเขา
- ผู้เขียน
