Baibua’s part
ฉันตวัดขาออกจากตักของพี่ดิน ย้ายตัวเองมานั่งข้าง ๆ แล้วคอยลอบมองใบหน้าหล่อเหลาที่เซียวอย่างไรชอบกล ดูไม่สดชื่นเหมือนทุกที อีกทั้งมือไม้ของเขายังอ่อนแรงลง ตอนแรกสองมือนั้นจับอยู่ที่เอว แต่แล้วก็มาแย่งกล่องถุงยางไปดู หลังจากนั้นมือทั้งสองข้างก็หงายอยู่กับเบาะนุ่มของโซฟา เอ…เขาเป็นอะไรนะ
“ไหวปะคะ” ฉันลองถาม “ถ้าไม่ไหวบัวจะโทรเรียกกู้ภัยให้ค่ะ”
“น้องบั๊วววว” เขาแผดเสียงหลง น้ำเสียงยังฟังชัดแปลว่าร่างกายยังพอมีเรี่ยวแรง แล้วเมื่อกี้คือ? การแสดงเหรอ ไอ้ที่นอนปวกเปียกนั่นน่ะ
“กู้ภัยพาไปส่งโรงพยาบาลไงคะ บัวไม่ได้หมายถึงพี่เป็นศพน้า” อธิบายให้เขาเข้าใจ เผลอ ๆ เจ้าหน้าที่มาก็อาจช่วยให้อาการของพี่ดินดีขึ้นโดยไม่ต้องไปถึงโรงพยาบาลก็ได้
“พี่ไม่ได้เป็นไรค่ะ พี่แค่ช็อก”
“ช็อก?” ฉันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ขณะเดียวกันพี่ดินปรายตามองฉัน แต่ไม่ได้ปริปากพูดอะไรต่อ “ช็อกกับไซซ์เหรอคะ”
ปา
