อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อ 1
1044 คำ
ความผิดพลาดในค่ำคืนนั้นก่อเกิดให้เกิดหนึ่งชีวิตในวันนี้ ทำให้ร่างเล็กที่นั่งบนฝาชักโครกและในมือมีที่ทดสอบการตั้งครรภ์ที่ได้ทำการทดสอบไปแล้วห้าอันและที่อยู่ในมือคืออันที่ห้า ในตอนแรกคิดว่ามันผิดพลาดและจะเป็นไปได้ยังไงแค่ครั้งเดียว แต่มันก็เป็นไปแล้ว ทั้งห้าอันขึ้นขีดแดงสองขีดหมด มะลิลากำที่ทดสอบการตั้งครรภ์ในมืออันล่าสุดแน่น น้ำตาคลอแล้วแหงนเงยหน้ามองบนเพื่อไม่ให้น้ำตาที่เอ่อล้นนอกดวงตาไหลอาบสองแก้ม
หญิงสาวลุกขึ้นยืนปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังไหลอาบสองแก้มพร้อมกำที่ทดสอบตั้งครรภ์แน่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปเปลี่ยนชุดและเก็บที่ทดสอบการตั้งครรภ์ไว้ในกระเป๋าสะพายที่จะสะพายออกไปข้างนอกไปหาคนเป็นพ่อของเจ้าตัวเล็ก มะลิลาบอกไม่ถูกว่าตอนนี้ความรู้สึกของเธอมันเป็นยังไงกันแน่ มันมีทั้งดีใจและเสียใจ เพราะลูกน้อยเกิดมาไร้ความรักจากคนเป็นพ่อ พ่อที่ไม่ได้ตั้งใจให้เขาเกิดมา จะว่าไปคือไม่คิดจะมีเขาด้วยซ้ำก็ว่าได้ และถ้าเขารู้ว่าเธอท้อง เขาจะเป็นเช่นไร จะรู้สึกดีใจเหมือนเธอรึเปล่า หรือจะให้เธอไปกำจัดทิ้งก็ยังไม่รู้ แต่ยังไงเขาก็คือพ่อ เขาต้องได้รู้ว่าเขากำลังจะเป็นพ่อคน
เพณิตามองแฟนหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน เมื่อพัดยศมากกอยู่กับเธอที่คอนโดไม่ยอมกลับบ้านไปหาภรรยาแต่ง หล่อนก็ยิ่งรู้สึกสะใจที่มะลิลาได้นอนกอดแค่ทะเบียนสมรส ส่วนตัวหล่อนได้กอดทั้งตัวและหัวใจ และหล่อนก็มั่นใจว่าชาตินี้ทั้งชาติพัดยศก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจจากหล่อนไปได้แน่นอน
“พี่ยศขา” เสียงแหลมดัดจริตเอ่ยเรียกแฟนหนุ่มที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารตรงหน้าให้มาสนใจตัวเอง
“ครับ ที่รัก” เขาเงยหน้าพร้อมกับขานรับแฟนสาว
“เย็นนี้เราไปทานอาหารฝรั่งเศสกันนะคะ”
“ได้สิ พี่ตามใจกี้”
“เอากาแฟรอบบ่ายสักแก้วไหมคะ เดี๋ยวกี้ไปชงให้ค่ะ”
หล่อนถามแฟนหนุ่ม เพณิตาเป็นเจ้าของร้านทำเล็บและเธอมีลูกจ้างคอยดูแลร้านให้ ส่วนเจ้าของอย่างหล่อนก็มาเฝ้าแฟนที่เป็นสามีคนอื่น และร้านที่มีก็เป็นร้านที่พัดยศลงทุนให้ทั้งหมด ไม่เคยมีกำไรมีแต่ขาดทุน แต่ที่อยู่ได้เพราะได้เงินจากพัดยศไปจุนเจือ
“ก็ดีเหมือนกันครับ ขอบคุณนะที่รัก”
“ขอบคุณอะไรกันพี่ยศ มันหน้าที่ของกี้อยู่แล้วที่ต้องดูแลแฟน”
“กี้ให้เลขาของพี่ชงให้ก็ได้นะ กี้ไม่ต้องลำบากเดินไปชงเองที่ห้องครัวเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่กาแฟแก้วเดียวเอง เดี๋ยวกี้มานะคะ คิดถึงกี้ด้วยนะคะ”
“คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกแหละครับ”
“รักพี่ยศนะคะ”
“พี่ก็รักกี้”
“ไปนะคะ กี้จะรีบไปรีบกลับค่ะ”
“ครับ” พัดยศตอบพร้อมส่งยิ้มให้คนที่ลุกจากโซฟาตรงหน้าตัวเองเดินไปเปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินออกไปพร้อมกับประตูห้องปิดสนิทแล้วเขาก็ค่อยหันมาก้มหน้าอ่านเอกสารตรงหน้าตัวเองต่อ
มะลิลาขับรถมาถึงหน้าบริษัทของสามีแล้วก็ถอนหายใจมองตึกสี่ชั้นที่เป็นบริษัทของสามีตัวเอง ก่อนจะวนรถหาที่จอดรถแล้วดับเครื่องยนต์เดินลงจากรถตรงเข้าไปในตัวตึก เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ได้มาที่นี่ พอมาถึงเธอก็แจ้งประชาสัมพันธ์ว่ามาขอพบสามีของเธอ แต่พนักงานบอกว่าพบไม่ได้ถ้าไม่ได้นัดไว้และไม่รู้จักเธอด้วย
‘คุณคงไม่ได้บอกใครสินะคะว่าคุณแต่งงานแล้ว’ มะลิลาพึมพำในใจแล้วบอกพนักงานประชาสัมพันธ์อีกครั้งว่าเธอเป็นใคร ในตอนแรกบอกแค่ว่ามาขอพบชายหนุ่มแล้วพนักงานปฏิเสธ
“ฉันมะลิลา ภรรยาของคุณยศค่ะ” นั่นทำให้พนักงานตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนต้องต่อสายหาเลขาหน้าห้องของพัดยศ เพราะทุกคนเข้าใจมาตลอดว่าชายหนุ่มยังไม่แต่งงาน แต่มีแฟนชื่อเพณิตา เพราะเพณิตามาเฝ้าที่ทำงานแทบทุกวัน ทุกคนในบริษัทจึงเข้าใจว่าในอนาคตเจ้าหล่อนจะมาเป็นภรรยาของท่านประธานบริษัท
“ขอโทษนะคะคุณมะลิลาที่พวกเราไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร เชิญขึ้นไปชั้นสี่ได้เลยค่ะ” พนักงานประชาสัมพันธ์วางสายจากเลขาของท่านประธานแล้วก็อนุญาตให้เธอขึ้นไปบนตึกพร้อมกับเอ่ยขอโทษ มะลิลาทำเพียงแค่ส่งยิ้มเจื่อนๆ ให้พนักงานหญิงแล้วเดินไปทางลิฟต์โดยสาร ส่วนพนักงานประชาสัมพันธ์สองคนก็หันหน้าซุบซิบกันตามประสานิสัยช่างเมาท์ของพนักงาน
“เธอมาทำอะไรที่นี่” เพณิตาเห็นแผ่นหลังเล็กของคนที่เดินตรงหน้าและพอจะจำได้ว่าคือใครก็ถามทันทีด้วยน้ำเสียงแข็งห้วนไม่พอใจที่เจ้าหล่อนมายังบริษัทของพัดยศในวันนี้
“ดิฉันมาหาคุณยศค่ะ”
“มาทำไม? ” เพณิตาถามเสียงแข็งพร้อมกับเดินมาขวางทางเธอไว้ไม่ให้เดินไปต่อและวางถาดกาแฟร้อนๆ ในมือไว้ที่ใกล้ๆ
“ดิฉันมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณยศค่ะ” เธอบอกอีกฝ่ายเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย
“ธุระสำคัญอะไร ถ้าเรื่องหย่าคุยกับฉันก็ได้” เพณิตาเท้าสะเอวเอ่ยอย่างเอาเรื่องอีกฝ่ายจนทำให้มะลิลาหดคอหวาดกลัวไม่กล้าพูดต่อ
“ว่ายังไง? ถ้าธุระที่ว่าเรื่องหย่าก็คุยกับฉันก็ได้ อย่าเอาหน้าจืดๆ เซ่อๆ โง่ๆ ของหล่อนไปให้พี่ยศเห็นจะดีกว่า” เพณิตาพูดต่อ
- ผู้เขียน
