อดีตร้าว

ช้ำอก 3

มะลิลาออกมาข้างนอกกับพี่ชาย ระหว่างรอดูหนังตามเวลาที่จองตั๋วไว้ก็เดินซื้อของช้อปปิ้งเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า โดยมีหัสดินพี่ชายเป็นคนจ่ายให้

“กระเป๋าใบนี้สวย เอาไหม พี่ซื้อให้” หัสดินถามน้องสาวที่จับกระเป๋าใบหรูคอลเลกชันใหม่ที่เพิ่งเข้ามาไทยวันนี้แล้ววาง

“ไม่รู้จะสะพายไปไหน หอมไม่เอาดีกว่าค่ะพี่หิน ที่พี่กับพ่อซื้อให้หอมก็ยังไม่ได้ใช้ตั้งหลายใบ” เธอวางกระเป๋าในมือลงและมีคนมาหยิบขึ้นต่อจากเธอทันที

“พี่ยศขา สวยไหมคะ” เสียงเล็กแหลมดังขึ้นพร้อมกับหันไปโชว์กระเป๋าในมือให้แฟนหนุ่มตัวเองดู และมะลิลากับหัสดินก็มองตามไปทางผู้ชายที่ผู้หญิงคนนั้นเรียก

“ไอ้ยศ!” พัดยศยังไม่ทันได้พูดตอบอะไรแฟนสาวกลับมา เสียงเข้มห้วนของหัสดินก็ดังขึ้นแทรกตัดหน้าพร้อมกับเดินสาวเท้ายาวๆ ตรงไปหาอีกฝ่าย และมะลิลาก็รีบเดินตามพี่ชายไป ส่วนเพณิตาที่รู้อยู่แล้วว่ามะลิลาคือใครก็ได้แต่ยืนอยู่กับที่แล้วหันไปส่งกระเป๋าในมือให้พนักงานใส่กล่องให้ตัวเองแล้วเดินดูกระเป๋าใบอื่นต่อ ไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรกับแฟนหนุ่มตัวเอง

“ไอ้หิน คุณหอม” พัดยศเรียกชื่อทั้งสองที่เดินมาหยุดตรงหน้าตัวเอง ส่วนหัสดินก็จับคอเสื้อของเขายกขึ้น

“พี่หินปล่อยคุณยศก่อนค่ะ” มะลิลาดึงมือพี่ชายออกจากคอเสื้อของสามี หัสดินถอนหายใจแล้วยอมทำตามที่น้องสาวบอกเมื่อสบตาอมทุกข์ของน้องก็ไม่กล้าจะอัดหมัดหนักๆ เข้าหน้าเย็นชาของพัดยศ

“คุณยศมาซื้อของเหรอคะ” ทั้งๆ ที่รู้ว่าสามีมากับแฟนสาว เพราะเธอเคยเห็นเธอคนนั้นสองสามครั้งแล้ว แต่ก็แสร้งยิ้มถามอีกฝ่ายเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกอะไรที่เห็นพัดยศมากับเพณิตา

“พากี้มาซื้อกระเป๋าครับ คุณหอมล่ะ มาซื้อกระเป๋าเหมือนกันเหรอครับ” พัดยศยังคงขีดเส้นระหว่างเธอและเขาเสมอ

“พี่หินพามาดูหนังค่ะ และซื้อของด้วย” เธอบอกสามีพร้อมมองตามสายตาของเขาที่มองไปทางแฟนสาวของเขาที่กำลังเดินเลือกซื้อกระเป๋าอยู่แล้วพูดต่อ “พี่หินนี่ก็ใกล้ได้เวลาดูหนังแล้วนะคะ เราไปกันเถอะ” เธอเกาะแขนพี่ชายและดึงกระตุกให้เดินออกจากร้านกระเป๋า

“ไอ้ยศ กูรู้ว่ามึงไม่ได้อยากแต่งงานกับน้องสาวกู แต่มึงก็แต่งงานกับหอมแล้ว กรุณามีความรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นด้วย มึงไม่ใช่แค่สามีตีทะเบียน แต่มึง...อย่าให้กูพูดเลยว่ายังไง มึงก็รู้ดีว่าทำไมมึงถึงต้องแต่งงานกับยัยหอม และผู้หญิงคนนั้นน่ะ มึงคิดเหรอว่าหล่อนจริงใจกับมึง คิดเหรอว่าหล่อนรักมึงจริง ที่หล่อนรักมึงตอนนี้เพราะมึงมีเงินเท่านั้นแหละไอ้ยศ ถึงวันนี้กูอยากต่อยหน้ามึงมากแค่ไหนก็ตาม แต่กูจะอดทนไว้เพราะยัยหอมห้ามไว้” หัสดินพูดก่อนจะเดินตามแรงกระตุกดึงของน้องสาวออกไปจากร้าน

“ไปนะคะคุณยศ” มะลิลาบอกสามีเสียงเบาแล้วควงแขนพี่ชายเดินออกจากร้าน

พัดยศมองตามร่างเล็กของภรรยาที่เดินออกไปจากร้านกระเป๋ากับพี่ชายแล้วหันไปมองทางแฟนสาวตัวเองพร้อมคิดถึงคำพูดของหัสดินไปด้วย แปลก...ทำไมเขาถึงรู้สึกสงสารเจ็บหน่วงในอกเมื่อได้เห็นดวงตาที่เศร้าหมองอมทุกข์ของมะลิลา และใบหน้าที่ซูบผอมนั่นอีก เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ แล้วก็ต้องรีบสลัดความรู้สึกหน่วงในอกทิ้งเมื่อเพณิตาเรียกให้ไปช่วยดูกระเป๋า

“จะกลับไหมหอม” พอเดินออกมาจากร้านกระเป๋า หัสดินก็ถามน้องสาว

“กลับทำไมคะ เรายังไม่ได้ดูหนังกันเลย” มะลิลาเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มหม่นๆ ให้พี่ชาย

“หอมเป็นน้องสาวพี่นะ พี่รู้ว่าตอนนี้หอมรู้สึกยังไงกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ และผู้หญิงคนนั้น...” หัสดินยังพูดไม่จบ

“พี่หินกับพ่อเลิกเห็นหอมเป็นเด็กสักทีเถอะค่ะ หอมโตแล้วนะคะ เรียนจบมหา’ลัยแล้ว ให้หอมได้คิดและตัดสินใจเองได้ไหมคะ แล้วหอมก็ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น หอมรู้ค่ะว่าคุณยศไม่ได้รักหอมและไม่ชอบหอม และหอมก็พร้อมจะหย่าให้เขา แต่ขอเวลาอีกหน่อย เพราะเพิ่งแต่งงานกัน ยังไงหอมก็จะคืนอิสระให้เขาค่ะ หอมไม่อยากอยู่แบบนี้ เข้าใจหอมนะคะ หอม...” แล้วเธอก็หยุดพูดไปเสียดื้อๆ

“พี่กับพ่อรู้ว่าหอมโต แต่พี่กับพ่อก็ยังห่วง ห่วงเพราะรู้ว่าหอมรักไอ้ยศมัน พ่อกับพี่รู้มาตลอดว่าเราแอบชอบไอ้ยศมัน”

“หอมกำลังพยายามตัดใจค่ะ และหอมก็คิดว่าดีเหมือนกันที่เขาแยกไปอยู่ข้างนอกแบบนี้ มันทำให้หอมรู้จุดยืนของตัวเองว่าไม่ว่าวันนี้หรืออนาคต คุณยศก็ไม่มีวันมองหอมเป็นคนรักได้ เพราะหอมไม่ใช่สำหรับเขาตั้งแต่แรกแล้ว” เธอบอกพี่ชายอย่างเข้มแข็งทั้งๆ ที่ความจริงแล้วตัวเองนั้นอยากจะร้องไห้ออกมา แต่มะลิลาก็ไม่อยากทำให้พี่ชายเป็นห่วงจึงได้แต่กลืนก้อนสะอื้นเก็บไว้ในอก

หัสดินรู้ดีว่าน้องสาวตัวเองนั้นกำลังเจ็บปวด เมื่อมะลิลาพูดออกมาแบบนี้แล้วเขาก็ไม่พูดอะไรต่อ เดินจับจูงมือน้องสาวพาไปยังทางโรงหนังเพื่อดูหนังที่ซื้อจองตั๋วไว้ก่อนหน้านี้