ลุ่มหลง : EP2

1186 คำ

มหาวิทยาลัย ฉันมารวมกลุ่มกันที่ซุ้มข้างตึกวิศวะ พวกเพื่อนผู้ชายมันสุมหัวกันที่นี่ พวกฉันก็ชอบมานั่งอยู่ด้วย อาหารตาเยอะดี… เห็นแล้วสดชื่น!!! “มึงไปเอารูปพวกนี้มาจากไหนวะ” ไอ้ปืนถาม ฉันบันทึกรูปไว้ในเครื่องแล้วเปิดให้พวกมันดู ไม่ได้เปิดจากไลน์ “ไม่ต้องรู้ก็ได้ป้ะ ประเด็นคือมันมีกิ๊กเนี่ย” “แล้วบอกไม่ได้เหรอวะว่าเอามาจากไหน” มาร์ชถาม สีหน้าของพี่ชายกรุ้มกริ่มเสียเหลือเกิน ตัวเองก็รู้ว่าเอามาจากใครยังจะแกล้งอีกนะ “มึงมีพิรุธ!” ฟองผลักไหล่ฉันแล้วทำสีหน้าแพรวพราวราวกับรู้แล้วว่าฉันได้รับรูปพวกนี้มาจากใคร “คิดเหมือนกูปะนุ่น” กลอยหันไปถามนุ่น ซึ่งคนถูกถามก็ยกยิ้มแล้วค่อยตอบ “ไม่รู้สิ ไม่อยากคิดไปเอง” “…ใครว้า” ปลาเคาะนิ้วเข้าที่แก้มตัวเองก่อนจะเอ่ยออกมา ฉันลูบหน้าตัวเองเพราะคิดว่าเลี่ยงไม่ได้แล้วละ ปิดอย่างไรพวกมันก็รู้ “พี่ลม?” ไอ้ไฟเงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมาถาม มันทำเหมือนไม่ได้สนใจอะไร แต่มันก็ฟังตลอด “ฮ่า ๆ มึงก็ถามซะตรงเลย” ไอ้ภีมหัวเราะ “ว่าไงล่ะคร้าบคุณมีน พี่ลมเป็นคนส่งรูปให้คุณใช่ไหม” ไอ้กราฟเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดไปทางกวนฝ่าเท้า “ตอบ!!!” พวกมันเกือบทุกคนประสานเสียงกัน ขาดอยู่คนเดียวที่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมานั่นก็คือไอ้ไฟ “อื้อ” พอใจยัง? ฉันเอี้ยวหน้าหลบแล้วเกาท้ายทอยตัวเองแกรก ๆ “แปลกว่ะ” “แปลกยังไง” “อะไรที่มึงว่าแปลก” นุ่นและปลาตั้งคำถามกับฟอง อยู่ ๆ มันก็พูดขึ้นมาว่าแปลกแล้วไม่ขยายความต่อว่าแปลกยังไง “รอมันพูดนี่คือกูงีบได้หนึ่งตื่นอะ” ปืนกลอกตาไปมา “พวกมึงมันใจร้อน รอกูเรียบเรียงความคิดแป๊บดิวะ” คนเปิดประเด็นมุ่ยหน้า ก่อนจะพูดต่อ “กูงงว่าทำไมพี่ลมถึงมีรูปสองคนนี้ได้” “แค่นี้?” “อื้อ” ฟองพยักหน้าให้มาร์ช “แล้วเรียบเรียงความคิดไรวะนานจัง” ภีมทำท่าจะเอาหนังสือฟาดเข้าให้ แต่แล้วก็ต้องลดมือลงเพราะฟองมันจ้องหน้าเขม็งราวกับท้าทาย หากภีมทำไรฟองเอาคืนแน่นอน “กูก็สงสัยเหมือนมึง” ฉันตบบ่าฟองเบา ๆ ไม่ได้จะเข้าข้างเพื่อนนะ “แล้วรูปคือในมอทั้งนั้น แต่พวกเราอยู่ในมอกันแท้ ๆ ยังไม่เคยเจอเลย” กลอยออกความเห็น รูปที่อยู่ข้างนอกก็แค่ 3รูปเอง “ใครถ่ายให้เขาวะ” “เด็กพี่ลมอยู่ในมอ” ไอ้ไฟเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อให้คำตอบกับไอ้กราฟ ได้ยินคำตอบของไอ้ไฟแล้วหัวใจพลันสั่นไหวแปลก ๆ ฉันทำหน้าเมินเฉยราวกับไม่มีสิ่งใดผิดปกติ เพราะเพื่อนหันมามองหน้าฉันราวกับมีคำถาม แต่พอพวกมันเห็นว่าฉันไม่ได้สนใจอะไรกับสิ่งที่ได้ยิน สายตาจึงละจากใบหน้าฉันแล้วสนใจกับรูปคู่รักหวานชื่นที่อยู่ในหน้าจอสมาร์ตโฟนต่อ “ไปป้ะ” “ไปไหน อะไรของมึงอีกอะ” มาร์ชถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาเกาท้ายทอยตัวเองแรง ๆ ราวกับเหนื่อยใจกับฟองเหลือเกิน “ไปตึกแพทย์?” ฉันเลิกคิ้วขึ้นถาม “ถูกกกก” ฟองตาเป็นประกาย “รู้ใจกูจริง ๆ เลยเพื่อนร้าก” “ไปเลยปะล่ะ” “ใจเย็นก่อน กูต้องเรียน” ฉันห้ามไอ้ปืนที่ลุกพรวดจะไปตอนนี้เลย เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก็ต้องเข้าเรียนแล้ว “แยกย้าย” ไอ้ไฟเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วลุกเดินเข้าตึกไป ทำเอาพวกเราต้องมองตากันปริบ ๆ “มันคิดจะไปก็ไป” นุ่นเอ่ยเสียงเรียบ เอาจริงพวกเราก็เป็นเพื่อนกันมาโคตรนาน แต่ก็ไม่ชินกับนิสัยของแต่ละคนสักเท่าไหร่ สุดท้ายแล้วพวกเราก็แยกย้ายกันอย่างที่ไอ้ไฟว่า พวกผู้ชายก็เข้าตึกคณะไป พวกฉันเดินไปที่ตึกบริหาร “มึงโอเคป้ะ” ปลาถาม เธอคงเห็นว่าฉันนั่งเหม่อในขณะที่อาจารย์กำลังสอน “ไม่อะ” ยอมรับตามตรง แต่ที่ว่าไม่โอเคนี่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจว่ามันเกิดจากใครกันแน่… “แล้วจะเอาไง” “เลิกดิ” ไม่ต้องคิดไรมากมายเลยกับความสัมพันธ์แบบนี้ ปลาตบบ่าฉันเบา ๆ แล้วจดเลกเชอร์ต่อ ส่วนตัวฉันน่ะเรียนไม่รู้เรื่องแต่แรกแล้ว ไว้ค่อยขอจากเพื่อนไปลอกตาม ฉันไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลยสักนิด แม้จะไม่ใช่เด็กเรียนแต่ก็ไม่อยากให้การเรียนเสียเพราะเรื่องแบบนี้ ในช่วงเวลาพักพวกเราพากันไปทางตึกคณะแพทย์ ดูเหมือนว่าเราจะเป็นสิ่งแปลกปลอมของพวกเขา เอาแต่มองจนเกร็งไปหมด “เมื่อยฉิบหาย” ฟองไม่สนสายตาคนอื่น เธอเดินเข้าไปหาที่นั่งทันที หากพวกเราไม่ตามไปก็จะกลายเป็นจุดเด่น จึงไปนั่งตามฟอง “มึงไม่เขินบ้างเหรอวะ” นุ่นถามฟอง “ไม่อะ กูมั่นใจว่ากูสวย ที่มองกันก็เพราะกูสวย!” ระดับเสียงของฟองดังพอที่จะได้ยินไปในระยะหนึ่ง ทำเอาบางคนหลุดหัวเราะ บางคนก็ก้มหน้าลงเพราะสายตาจิกกัดของคนพูด “มึงอย่ามั่นมากอีดอก กูอาย” กลอยเกาแก้มตัวเองเบา ๆ ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกลอย ยิ่งฟองทำเหมือนไม่แคร์สายตาใครยิ่งทำให้บางคนหมั่นไส้มากขึ้น สายตาที่มองมานั้นไม่เป็นมิตรเลยสักนิด “ไปกินที่เดิมเหอะ” ปลาหมายถึงโรงอาหารส่วนกลางที่พวกเราไปฝากท้องไว้ประจำ ใกล้ตึกคณะและมีอาหารให้เลือกแบบหลากหลาย “บ้า!!!” ฟองและนุ่นประสานเสียง “กูก็รู้สึกแปลก ๆ ที่คนมองนะ แต่จะให้เดินกลับไปตอนนี้ กูไม่ไหว” นุ่นพูดต่อ ซึ่งฟองก็พยักหน้าเห็นด้วย ตึกคณะแพทย์ คณะพยาบาลอยู่ใกล้กัน และสองตึกนี้ก็อยู่ไกลโรงอาหารส่วนกลางมากทีเดียว “จะกินไร เดี๋ยวกูไปซื้อให้เอง พวกมึงนั่งรอนี่แหละ” ฟองผุดขึ้นยืนแล้วมองไปยังร้านค้า 4ร้านที่เป็นล็อกเรียงกัน “มีร้านข้าวมันไก่ ข้าวขาหมู ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านตามสั่ง และร้านลูกชิ้น” “น้ำล่ะ” ฉันถาม “ร้านน้ำอยู่ตรงนั้นค่ะ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นมา คนพูดชี้ไปที่ด้านข้างตึก “พี่เต้…” “นึกยังไงถึงมากินที่นี่คะ พี่เคยชวนแล้วมีนบอกขี้เกียจเดินนี่” นักศึกษาแพทย์นั่งลงข้างฉัน ส่วนพวกเพื่อนเขาก็นั่งใกล้ ๆ กัน “อยากมากินกับพี่เต้มั้งคะ” จะให้บอกว่ามาจับผิดก็ไม่ใช่ป้ะ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more