CHAPTER 8
Lom’s part
ผมยืดตัวบิดขี้เกียจแล้วเดินออกไปอุ่นอาหารที่ลงไปซื้อมาไว้ให้หลังจากได้รู้ว่ามีนทำงานกลุ่มอยู่ที่มหา’ลัย ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าเธอแวะกินมาก่อนหรือเปล่า หากกินมาแล้วก็ไม่เป็นไร กินเองได้ แต่หากว่าเธอยังไม่ได้กินมาก็ต้องเสียเวลาลงไปซื้ออีก
มีนออกมาพร้อมกับที่เสียงไมโครเวฟดัง ผมเปิดและนำข้าวที่เอาเข้าไปอุ่นไว้ออกมา
“กินข้าวมาหรือยัง” เอ่ยถามเพื่อที่จะได้ตักแบ่งได้ถูก
“ยัง” มีนตอบพลางขยี้เส้นผมที่ยังมีความเปียกชื้นอยู่ “พี่ซื้อมาเหรอ”
“เปล่า พี่เดินเคาะห้องอื่นขอข้าวเขามากิน”
“…” มีนเงียบจึงหันไปมอง คนตัวเล็กกลอกตาไปมาให้กับผม เธอหมุนตัวหันหลังให้เพื่อที่จะเดินไปที่โต๊ะอาหาร แขนแกร่งถูกส่งออกไปกอดเอวเธอไว้เพียงข้างเดียว เนื่องจากมืออีกข้างมีช้อนตักข้าวแบ่งอยู่
“เมื่อไหร่จะยอมเป็นเด็กดี”
“มีนว่าการที่มีนไม่ไล่พี่ลมออกจากห้องไป ยอมมีอะไรกับพี่ ก็ถือว่าเป็นเด็กดีแล้วนะ
