คนคั่นเวลา

ตอนที่2 การกลับมา

“ไปคุยงานมาเรียบร้อยดีไหมคะ” น้ำค้างเดินเข้าไปหาเขมันต์พร้อมชุดนอนและแสร้งถามออกไปด้วยความอยากรู้ ทั้งที่จริงๆแล้วเธอกำลังหลอกถามเผื่อว่าเขาจะหลุดอะไรออกมา

“อืม” แต่อาจเพราะเขมันต์เป็นคนพูดน้อย พูดแค่พอให้อีกฝ่ายเข้าใจ เลยทำให้น้ำค้างไม่ได้อะไรมากไปกว่าคำสั้นๆจากเขา

“ว่าแต่ลูกค้าคนไหนหรอคะ ไม่เห็นนัดผ่านฉันเลย” น้ำค้างถามขึ้นอีกครั้งราวกับไม่ได้สงสัยอะไร เพราะปกติลูกค้าส่วนใหญ่จะนัดเขมันต์ผ่านเธอ ต่อให้จะมีหลายๆครั้งจะตรงกับเขมันต์เองก็ตาม แต่ยังไงเขาก็ต้องถามตารางว่างจากเธอ

“.....” เขมันต์ไม่ได้ตอบอะไรและมองน้ำค้างนิ่งจนทำให้น้ำค้างรู้ตัวว่าเธอคงจะถามมากเกินไป และเขาเองก็คงรู้แล้วว่าเธอกำลังสงสัย

“ไปพักเถอะค่ะ ดึกแล้ว” เมื่อรู้ว่าพูดมากไปไม่เป็นผลดีต่อเธอ สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงถอดใจและตัดบทเพียงแค่นี้

เมื่อน้ำค้างเดินขึ้นไปล้มตัวนอนลงเตียงพร้อมกับหันหลังให้เขมันต์อย่างใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง มันทำให้ร่างสูงที่เดินตามขึ้นมายื่นมือไปลูบไล้ร่างบางของหญิงสาวขึ้นอย่างรู้ทัน

และแม้ว่าเขมันต์จะเป็นคนพูดน้อยนิ่งขรึม แต่มันก็แค่บุคลิกภายนอกของเขาเท่านั้น เพราะเมื่อไหร่ที่เป็นเรื่องบนเตียงของเขา อีกด้านหนึ่งของเขาก็จะเปิดเผยออกมาราวกับคนละคน และมันก็เป็นสิ่งที่น้ำค้างปฏิเสธเขาไม่เคยได้

...

“อ๊ะ อ๊า!” เสียงร้องครางของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมกับร่างกายที่อ่อนเพลียเพราะใช้แรงไปไม่น้อยพร้อมกับร่างสูงที่ล้มตัวลงนอนข้างๆเธอก่อนที่หญิงสาวจะขยับตัวเข้ามาซุกในอ้อมกอดเขาอย่างทุกครั้ง เพียงแต่...

“เธออยากกลับไปอยู่คอนโดของเธอคืนไหม” คำถามนิ่งๆตามสไตล์ของเขมันต์เอ่ยขึ้น และมันก็ปลุกสติของน้ำค้างที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดกลับมาอีกครั้ง

“ทำไมคะ” คำถามนี้เหมือนจะเป็นคำถาม แต่การที่อยู่ๆถามออกมามันก็เป็นคำตอบให้เธอได้อย่างดีอีกด้วย

ตั้งแต่เธอมาอยู่กับเขา เขาไม่เคยพูดเรื่องให้เธอกลับไปอยู่คอนโดตัวเองคืนเลยสักครั้ง แค่เธอจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนตอนกลางคืนบ้างเขายังไม่ให้เคยให้เธอไปไหนด้วยซ้ำ และคำถามนี้ของเขาในตอนนี้มันก็คงกำลังหมายถึง เขาต้องการให้เธอไปจากที่นี่

“คนรักฉันกลับมาแล้ว” และเขมันต์ก็พูดความจริงออกไปอย่างไม่อยากปิดบังอีกต่อไป เพราะเขายื้อเรื่องนี้มาสักพักแล้วตั้งแต่คนรักของเขากลับมา และตอนนี้เขาก็ต้องทำให้ทุกอย่างกลับเข้าที่เข้าทางมันเหมือนเดิม

“.....” เสียงหวีดในหูดังขึ้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของเขา ประโยคที่เธอเคยเฝ้าขอต่อฟ้าและพระเจ้า ว่าขอให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ต้องกลับมา

แต่ตอนนี้...

“จำได้ไหมว่าเราตกลงกันว่ายังไง” แล้วเขมันต์ก็ทวนถามน้ำค้างออกมาหลังจากเห็นเธอเงียบนิ่งไป เพราะเขารู้ดีว่าเธอทำผิดสัญญามานานแล้ว แต่เขาก็เลือกจะปล่อยผ่านมันไปโดยไม่ว่าหรือห้ามความรู้สึกของเธอ แต่เธอก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เขาเคยบอกไปให้ได้

“ฉันขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ” น้ำค้างที่พยายามเรียกสติตัวเองกลับมาแม้ว่าหัวใจของเธอจะกำลังบีบรัดแค่ไหนก็ตาม

“.....”

“เกือบสองปีที่เราอยู่ด้วยกัน มันมีแค่การแลกเปลี่ยนจริงๆ โดยไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยอย่างนั้นหรอคะ” นั่นก็หมายถึงความรู้สึกของเขา ความรู้สึกที่มันเหมือนเดิมตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้เลยอย่างนั้นหรอ

“เธอน่าจะรู้คำตอบดี” เพราะถ้ามันมีอะไรเปลี่ยนไปจริงๆ วันนี้เขาคงไม่พูดเรื่องนี้กับเธอ

“แล้วช่วงหลังๆที่คุณออกไปข้างนอกบ่อยๆ กลับห้องดึกๆ เพราะ...คนรักของคุณงั้นใช่ไหมคะ” เสียงติดสั่นอย่างพยายามฝืนเอ่ยถามออกมาด้วยความอยากรู้ อยากรู้ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจตัวเองที่สุดแล้ว

“อืม” ตอนแรกเขายังไม่อยากบอกเธอจึงเลือกโกหกเธอออกไป แต่เขาคงโกหกตลอดไปไม่ได้ และที่สำคัญก่อนหน้านี้เขมันต์ทันเห็นน้ำค้างสำรวจเสื้อของเขา เสื้อที่มีรอยลิปสติกอยู่

“คุณ ไม่น่าจะต้องโกหกฉันเลยนี่คะ” ไม่เลย เธอต้องขอบคุณเขามากกว่าที่โกหกเธอ โกหกให้เธอได้อยู่ข้างๆเขาต่ออีกนิด

“ฉันไม่ได้อยากโกหก แต่แค่อยากให้เธอเตรียมใจ”

“.....” น้ำค้างถึงกับนิ่งงันไปอีกครั้งเมื่อได้ยินคำตอบจากเขมันต์ที่เธออยากให้เขายอมรับว่าตั้งใจโกหกเธอ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นมันก็พอทำให้เธอคิดได้บ้างว่าเขาก็แคร์ความรู้สึกของเธอจนไม่กล้าพอที่จะบอก เพียงแต่สุดท้ายแล้ว...

เขารู้อยู่แล้วว่าการกระทำนี้ของเขามันต้องทำให้เธอสงสัย เธอเป็นเลขาของเขา เธอย่อมรู้ดีว่าเขามีงานที่ไหนนัดกับใคร แม้จะไม่รู้ทั้งหมดแต่ก็เกือบทั้งหมด และการที่เขาออกไปทุกคืนติดกันเป็นอาทิตย์แบบนี้มันก็ทำให้เธอสงสัยอยู่แล้ว ที่ลูกค้าทั้งอาทิตย์จะไม่มีใครติดต่อผ่านเธอสักคน และเพราะสงสัยไงเธอถึงต้องแอบตามเขาไปแบบนั้น เพราะเขารู้ทุกอย่างแล้วสินะ

“ฉันให้เวลาเธอเก็บของสองวัน แล้วก็อย่าให้เหลืออะไรทิ้งไว้สักชิ้น”