ดวงใจของมาโปรด / ดวงใจอนันต์

ดวงใจของมาโปรด - ไร่ส้ม 3

“อ้าว! นายอยากแก่ก็แก่ไปคนเดียวสิ ส่วนฉันไม่ใช่โว้ย!”

อนันต์หัวเราะเสียงดัง รู้สึกสะใจที่ได้เอาคืนเพื่อนตัวเองบ้าง ใครจะไปรู้ว่าพระอิฐพระปูนอย่างมาโปรดจะหวั่นไหวกับสาวน้อยตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ยิ่งเห็นท่าทางตื่นตกใจเรียกให้เขาไปดูอาการเด็กสาวที่อุ้มมาเมื่อคืน เขายิ่งอยากหัวเราะออกมาดัง ๆ โอกาสงาม ๆ ที่จะได้เอาคืนไอ้เพื่อนขี้เก๊กแบบนี้ใช่ว่าหาง่าย ๆ เสียเมื่อไหร่

ในที่สุดก็มีคนทำให้หัวใจของพ่อเลี้ยงมาโปรดหวั่นไหวแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะเป็นสาวน้อยหน้าใสที่อายุห่างกันเกือบรอบ ไม่คิดเลยว่าเจ้านี่จะมีรสนิยมกินเด็ก

ไพลินหัวเราะคิกคัก แต่สุดท้ายเธอก็สรุปในใจว่าจะเรียกเขาว่า ‘หมออนันต์’

ไม่รู้สิ เธอคิดว่าคำว่า ‘อา’ มันใช้สำหรับเรียกมาโปรดคนเดียวเท่านั้น

“ขอบคุณที่ช่วยดูแลเพลินค่ะ” เธอยกมือไหว้อย่างมีมารยาทแต่ทำเอาหมออนันต์ยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน จากนั้นก็ยกมือเกาหัวแกรก ๆ สงสัยว่าตัวเองอายุเยอะจนเด็กสาวยกมือไหว้แล้วเหรอวะ

“ทำไมนายพาน้องเขามาตากแดดตากลมแบบนี้เล่า เดี๋ยวไข้กลับหรอก” อนันต์ส่ายหน้าไปมา “เพิ่งจะดีขึ้นอย่าโดนแดดโดนลมเลยครับ กลับขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า มา...เรากลับพร้อมกันนะครับ พี่ก็จะกลับขึ้นที่พักเหมือนกัน”

เห็นหน้าตาบูดบึ้งของเพื่อนแล้วอยากแกล้ง แถมยังเรียกแทนตัวว่าพี่อย่างสนิทสนม ยั่วคนที่มีสถานะเป็นแค่อา

“เฮ้ย!”

มาโปรดโวยวาย รีบปัดมืออนันต์ที่เอื้อมออกไปจะจับไพลินทำท่าจะจูงมือเดินกลับขึ้นเรือน เขารีบก้าวยาว ๆ เอาตัวไปแทรกระหว่างคนสองคนอย่างไม่สนใจมารยาท

“อะไรของนายวะไอ้พ่อเลี้ยง!” อนันต์แสร้งทำหน้าขึงขังใส่ ยกเหตุผลมาอ้าง “จะไปดูสวนดูไร่ก็ไปสิ จะลากเอาคนป่วยไปตากแดดทำไม!”

ไม่ดงไม่ดูแล้วโว้ย!

เพื่อนก็เพื่อนเถอะ มาโปรดตอนนี้ภายในกรุ่นมาก ไม่สบอารมณ์อย่างแรงที่เห็นเด็กสาวที่ตนพึงใจถูกจีบซึ่ง ๆ หน้า แม้จะรู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีกำลังแกล้งอยู่ก็ตาม เขารอโอกาสนี้มานาน ไม่อยากให้ผู้ชายหน้าไหนทั้งสิ้นมาข้องแวะสบช่องทำคะแนน เพราะตั้งแต่ได้รับรู้ปัญหาของหญิงสาว เขาให้คำมั่นกับตัวเองว่า จะไม่มีวันยอมปลอยไพลินให้หลุดมืออีกเป็นอันขาด

“เดี๋ยวฉันพาเพลินกลับเอง” เสียงเข้มห้วนย้ำชัด

อนันต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังจนน่าหมั่นไส้ ปล่อยมือที่ยกค้างไว้กลางอากาศลง ยิ่งเห็นเพื่อนซี้ออกอาการแบบนี้เขายิ่งรู้สึกสนุกนัก

ไพลินมองทั้งสองคนสลับกันไปมา คนหนึ่งฉีกยิ้มยียวน คนหนึ่งทำใบหน้าถมึงทึงราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ดูก็รู้ว่าพวกเขาสนิทกันมากจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าอาโปรดโมโหอะไรขนาดนี้ เพราะสำหรับเธอแล้ว อาโปรดเป็นคนใจดีที่สุด เขาดีกับเธอมาก มากเสียจนตอนนั้นเด็ก ๆ เคยนึกอยากให้อาโปรดเป็นพ่อของเธอเลยด้วยซ้ำ

มาโปรดประคองไพลินกลับเข้าที่พัก ทุกกิริยาล้วนใส่ใจและทะนุถนอมอ่อนโยน มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เขายอมทิ้งงานในไร่ และเธอคือเหตุสำคัญของหัวใจ

ลับหลังพ่อเลี่ยงหนุ่ม คนงานในไร่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานต่างพร้อมใจกันหยุดมือ มองตามเจ้านายของตัวเองกับสาวน้อยหน้าหวานด้วยความสงสัยและต่างกระซิบคาดเดากันต่าง ๆ นานา

ไพลินกะพริบตา การกระทำของมาโปรดทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองลอยได้ เธอลืมไปแล้วว่าการถูกเอาใจใส่นั้นมีความรู้สึกเช่นไร นอกจากคุณตากับคุณยายแล้ว เธอไม่ค่อยมีใครใส่ใจถึงขนาดนี้ ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่น้อยเต็มที เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันทีไรเป็นอันต้องทะเลาะกันตลอดจนหย่าร้างกันไป เธอเห็นแม่เป็นทุกข์มาตลอด แม้กระทั้งแต่งงานใหม่ก็ยังเป็นทุกข์ และนั่นก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่แม่อยากให้เธอไปอยู่หอ อยู่ไกลบ้าน และไกลสามีใหม่ของแม่

ไพลินมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทำตัวเซ็กซี่ยั่วยวนใคร แต่ไม่รู้ทำไม เธอมักมีแต่เรื่องพวกนี้เข้ามาในชีวิตเสมอ เพียงแค่เธอไม่อยากให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ จึงได้แต่เก็บงำไว้ และเมื่ออยู่กับเมธา เขาให้เกียรติเธอ ดีกับเธอ ไม่ทำตัวรุ่มร่าม จึงทำให้เธอสบายใจและคิดว่าเขาเป็นคนที่ใช่ คนที่จะใช้ชีวิตด้วยกัน

แต่สุดท้ายก็ล้มไม่เป็นท่า หรือเธอจะไม่เหมาะที่จะแต่งงาน หรือชีวิตเธอจะเป็นเหมือนแม่นะ นึกถึงแม่ที่เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญก็ทำให้เผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

ไม่! เธอจะไม่เหมือนแม่! เธอจะต้องมีชีวิตที่มีความสุขและไม่ต้องทุกข์ใจแม้กระทั้งลมหายใจสุดท้าย

“ไม่สบายหรือเปล่าเพลิน” เสียงทุ้มลึกของมาโปรดดังมาจากข้างกาย เธอมัวแต่จมอยู่กับความคิดของตัวเองจึงไม่รู้ตัวว่าได้เข้ามาในบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่

เธอลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตนเองกำลังทำอะไรอยู่ หญิงสาวส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว หวังว่าจะสลัดความเจ็บปวด มีเรื่องที่เจ็บช้ำมามากพอแล้ว มันพัดพาเอาความภาคภูมิใจในตัวเอง รวมถึงความหวังของเธอทิ้งไปจนหมดสิ้น

นี่...เป็นความรู้สึกอ่อนแอแปลก ๆ ทั้งที่เธอเป็นคนเข้มแข็ง รับมือทุกเรื่องได้ดีเสมอมา

มาโปรดรู้ดีว่าท่าทางเหม่อลอยเมื่อครู่คืออะไร เขาโน้มหน้าลงใช้หน้าผากของตนแตะกับหน้าผากมนของไพลิน เขาทำเหมือนที่เธอเคยเป็นเด็ก หลอกเด็กน้อยว่านี่คือการถ่ายทอดพลังจากเขาไปสู่ตัวเธอ

“ผู้ชายคนนั้นไม่มีค่าให้เพลินของอาโปรดต้องเสียน้ำตาหรอกนะ”

น้ำเสียงของเขาทุ้มนุ่มและบางเบาเหมือนด้ายเส้นบาง ๆ ที่ถักทอเข้ามาในความรู้สึกของเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนและความอ่อนโยนของเขาส่งผ่านมาถึงหัวใจเธอ

ไพลินหลับตานิ่ง

คิดถึงตอนเด็ก ๆ ที่อาโปรดทำแบบนี้อยู่บ่อย ๆ เธอมักคิดว่าตัวเองเป็นลูกที่พ่อแม่ไม่รัก เกิดจากความไม่ตั้งใจของคนทั้งสอง เวลาที่เธอมาอยู่ที่ไร่กับเขาคือความสุขเดียวที่เธอมี แต่ตอนเด็ก ๆ คุณตามักพูดอะไรที่เธอไม่เข้าใจ แต่มารู้เอาตอนโตคือคุณตาไม่อยากให้เธอสนิทสนมกับมาโปรดมากนัก

‘มาโปรดเขาไม่เหมือนเรา ฐานะเราต่างกันนะหลาน คนอื่นจะมองว่าเราไปจับคนรวย’

หมออนันต์ที่เดินตามเข้ามาทีหลัง เห็นภาพสองคนสนิทสนมกันมากขนาดนี้ ใจหนึ่งอยากออกปากหยอกล้อ แต่เกรงว่าจะถูกเจ้าของบ้านไล่ตะเพิด จึงเดินเลี่ยงไปทางห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน แต่กระนั้นก็อดลอบมองทั้งสองคนไม่ได้ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาไม่เคยได้ยินไอ้มาโปรดพูดถึงผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด ไม่ยักรู้ว่าแอบไปเลี้ยงต้อยไว้ตอนไหน รสนิยมชอบกินเด็กก็ไม่บอก

หึ ๆ ร้ายไม่เบานะ พ่อเลี้ยงมาโปรด