“ข้าวสบายดี ข้าวน่าจะเป็นฝ่ายถามคิมห์ก่อนมากกว่านะจ๊ะ เป็นยังไงบ้างจ้ะ วันนี้ยังเจ็บหน้าอกไหม”
ใช่สิ ประโยคนั้นต้องให้เธอถามเขาก่อน แต่มันเป็นความเคยชินที่ต้องการรับรู้สารทุกข์สุกดิบของหญิงสาวตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะเจ็บป่วยขนาดไหนก็ตามที เขาลอบระบายลมหายใจช้าๆ เพื่อไม่ให้เกิดเสียงสอดแทรกเข้าไปในโทรศัพท์
“นิดหน่อยจ้ะ แต่ผมออกจากโรงพยาบาลแล้วนะข้าว”
“เหรอจ๊ะ พักผ่อนให้มากๆ นะคิมห์ ข้าวเป็นห่วงนะคะ”
เสียงปลายทางที่แสดงความห่วงใยมากับคำพูดและน้ำเสียง เหมือนน้ำทิพย์ชโลมใจเขาให้สดชื่นขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะแห้งเหือดเหมือนน้ำราดลงไปบนทะเลทรายยามอากาศพุ่งขึ้นสูงสุด แม้จะเป็นน้ำทิพย์ก็เหือดหายไปกับความร้อนของอุณหภูมิเสียทันทีกับประโยคต่อมาของหญิงสาวที่เขารัก เพราะมีเสียงซึ่งไม่อยากได้ยินสอดแทรกเข้ามาด้วย
“ดูแลตัวเองนะคะ.../นี่คุณเร็วๆ เข้า กับข้าวเย็นชืดหมดแล้ว”
เขาไม่อยากถามว่าเธออยู่กับใครเพราะ
