ฟาร์มอรรถนนท์อำเภอปากช่อง จังหวัดนครราชสีมา
รัฐคนสนิทของอาติณณ์ที่เพิ่งวางสายจากเจ้านายหนุ่มเดินอมยิ้มเข้าในบ้านพักของตนเอง ซึ่งอยู่ไม่ไกลบ้านปีกไม้ของอาติณณ์สักเท่าไหร่ แต่แยกห่างจากเรือนพักคนงานหลังบ้านปีกไม้ซึ่งนางสร้อยแม่บ้านและเนื้อนวลเด็กสาวที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่พัก
“ยิ้มอะไรพี่” นงเยาว์ภรรยาสาวอายุน้อยของรัฐที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมายเรียบร้อยแล้ว ถามอย่างสงสัย เมื่อเห็นสามีตนเองวางสายแล้วเดินยิ้มเข้ามาใกล้
“ไม่มีอะไร ตั้งโต๊ะให้ที พี่จะกินก่อนเข้าไปดูที่โรงงาน” รัฐบอกเมื่อทิ้งตัวลงนั่งบนชุดนั่งเล่นที่ทำด้วยไม้ไผ่ตรงชานหน้าบ้าน
“ยังไม่เที่ยงเลย หนูยังไม่ได้ไปเอาปิ่นโต” นงเยาว์บอก พร้อมเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงผนังในบ้าน
“รู้แล้วว่ายังไม่เที่ยง แต่พี่ไม่อยากขับรถกลับไปกลับมา เลยจะกินเสียให้เรียบร้อย”
“งั้นเดี๋ยวหนูไปดูให้นะ บางทีน้าสร้อยอาจทำกับข้าวแล้ว” นงเยาว์อาสา รัฐ
