แค่เพียงพีรัชโผล่หน้าเข้ามาในห้อง อินทุอรก็ยิ้มหน้าบาน ก่อนจะหุบยิ้มถลาลงจากเตียงไปหาคู่หมั้นหนุ่ม
“ว้าย! พี่พี หน้าไปโดนอะไรมาคะ” สองมือเธอประคองใบหน้าคู่หมั้นหนุ่ม ถามอย่างร้อนใจ ช่องจมูกของพีรัชยังมีเลือดเกรอะกรัง พีรัชปัดมือเธอออกอย่างขัดเคือง แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างขัดใจ อินทุอรเดินตามไปติดๆ และยังเฝ้าวนเวียนถาม
“ใครทำคะ พี่ติณณ์ล่ะ ก็พี่ติณณ์บอกจะไปตามพี่พีแล้วพี่ติณณ์ไปไหน หรือว่า...” อินทุอรฉุกคิดถึงพี่ชายเลือดร้อนของตน แล้วถามรัวเร็ว
“ฝีมือพี่ติณณ์ใช่ไหม ต้องพี่ติณณ์แน่ๆ”
พีรัชเลือกที่จะเงียบไม่พูดอะไร ปล่อยให้อินทุอรคิดและเข้าใจเอาเอง ส่วนคมกริชที่ยืนเอาจานอาหารของอินทุอรไปเก็บได้แต่ฟังนิ่งเช่นกัน แต่เขาไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือของอาติณณ์ที่เพิ่งออกไปไม่นานนัก พีรัชน่าจะได้ร่องรอยนั้นมาจากที่อื่นมากกว่า
“คมกริช” เสียงอินทุอรทำให้ชายหนุ่มหลุดจากความคิดของตนเอง
“ไป
