มือบางที่กำลังปักดอกกุหลาบใส่แจกันตรงหน้าชะงักงัน เมื่อที่ปากประตูห้องรับแขกปรากฏร่างสมบูรณ์แบบของผู้ชายที่หล่อนไม่เคยลืมเลือนไปจากหัวใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“คุณแมทธิว...”
เจ้าของชื่อแสยะยิ้มเดือดดาล ขณะเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าหล่อน ท่าทางคุกคามความอำมหิตของเขาฉีกทึ้งทุกความเข้มแข็งที่พยายามสร้างขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองเอาไว้ลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี
“ยังจำฉันได้อยู่อีกหรือ”
สองมือใหญ่เท้าลงบนโต๊ะตรงหน้าหล่อน พร้อมๆ กับใบหน้าหล่อลากไส้ที่ก้มต่ำลงมาหา สายตาคมกริบของเขาประสานเข้ากับดวงตาของหล่อนอย่างจงใจหาเรื่อง แม้จะอยากหลบตา หันหน้าหนี แต่ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างบังคับให้หล่อนทำอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ไม่ได้ และไอ้อะไรบางอย่างนั้นก็คือความเผด็จการเอาแต่ใจของแมทธิวนั่นเอง
“คุณ... แมทธิวหมายถึง... อะไรคะ”
คนตัวโตแค่นยิ้ม ความโกรธของเขาในยามนี้แทบจะทลายโลกได้ทั้งใบอยู่แล้ว มีอย่างที่ไหน เขาให้แม่ดอกม
