บทที่ 18 รักมากก็เจ็บมาก
1022 คำ
มะปรางนั่งทำแผลให้ตัวเอง หลังจากที่กวินกลับไปได้ไม่นานนัก น้ำตาของเธอไหลพรากออกมาไม่ขาดสาย เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ แม้เธอจะรู้ดีว่าทุกอย่างมันเป็นเพียงแค่แผนการของเตชิน แต่หัวใจของเธอตอนนี้มันเจ็บปวดมาก เจ็บจนไม่อยากจะเข้าใจอะไรทั้งนั้น แววตาของเขาที่มองมานั้นมันแสนเย็นชาจนเธอใจหาย
“อึก!”
แกร๊ก!
เสียงไม่ชอบมาพากลทำให้มะปรางรีบยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวก ๆ ก่อนจะมองหาอาวุธสำหรับป้องกันตัว จึงได้ไม้เบสบอลที่พอดีมือมาถือไว้
ปึง!
เสียงประตูบ้านถูกปิดลง เพราะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยือน มะปรางแอบไปหลบอยู่ตรงมุมบ้านพลางยกไม้เบสบอลรอจังหวะที่พอเหมาะ เสียงเดินที่ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าใครบางคนกำลังเดินเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น
กึก!
มะปรางกำลังจะยกไม้เบสบอลฟาดเข้าที่กลางศีรษะ แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าแขกไม่ได้รับเชิญคนนั้นคือเตชิน
“เฮีย...”
“เฮียเองครับ” เตชินพูดพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือศีรษะตามสัญชาตญาณ ก่อนที่มะปรางจะทำท่าเอาไม้เบสบอลฟาดหัว แต่เขาก็ไหวตัวทันได้อย่างหวุดหวิด
“ทะ...ทำอะไรของหนูเนี่ย มะปราง”
“อ๊ะ นี่ปล่อยหนูนะ”
เตชินรวบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะดึงไม้เบสบอลเจ้ากรรมออกจากมือของเธอ มะปรางพยายามบ่ายเบี่ยงตัวเองออกจากอ้อมแขนแกร่ง เมื่อเตชินกึ่งอุ้มกึ่งลากเธอมายังโซฟาตัวยาว
“อ๊าส์”
ชายหนุ่มแผดร้องเสียงดังลั่นเมื่อถูกเด็กสาวฝังเขี้ยวฟันแหลมคมเข้าที่ท่อนแขนแกร่งอย่างแรง เป็นจังหวะเดียวกับที่ตัวเขานั้นล้มลงบนโซฟาตัวยาวพอดี มะปรางจึงจัดการทุบตีเขาด้วยความโกรธเคือง โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บกับการกระทำของเธอแค่ไหน
“จะมาจัดการกับหนูหลังจากที่ทำงานเสร็จเหรอ ฝันไปเถอะ”
“มะปราง...โอ๊ย! ทำไมรุนแรงแบบนี้”
“คืนนี้ไม่หนูก็เฮียต้องมีคนตายไปข้างหนึ่ง!”
“โอ๊ย! หนูตีเฮียทำไม เฮียเจ็บนะ”
“ก็ตั้งใจตีให้เจ็บ”
“มะปรางเฮียเจ็บ” เตชินรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างมากอบกำไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนที่เธอจะสลัดมือออกแล้วทำท่าจะลุกหนี แต่เขาก็ลุกขึ้นมาฉุดรั้งเอวคอดของเธอเอาไว้ได้ทัน ส่งผลให้เธอเสียหลักล้มลงมานั่งบนตักของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ปล่อยหนู...อึก!” มะปรางหันหน้าหนีชายหนุ่ม เพราะเห็นหน้าเขาแล้วน้ำตาของเธอมันจะไหล
“ปล่อยได้ไง หนูเจ็บตรงไหนให้เฮียดูก่อน...” เตชินสำรวจร่างกายของมะปรางอย่างละเอียดยิบ เธอมีรอยเขียวช้ำบริเวณแขนทั้งสองข้าง ซี่งเกิดจากเชือกที่มัดแน่นเกินไป
“อึก!”
“ไม่เจ็บนะครับเด็กดีของเฮีย”
เตชินบรรจงปัดเป่ารอยช้ำนั้นเบา ๆ ก่อนจะแนบริมฝีปากจูบลงบนไหล่มนอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่าเขาเป็นห่วงเธอมาก เธอก็อยากจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาดัง ๆ ให้เขารับรู้ว่าเธอเจ็บปวดที่หัวใจดวงน้อย แต่ก็นั่นแหละสุดท้ายแล้วเธอจะกลั้นมันเอาไว้ไม่อยู่
“ฮือฮื๊อ หนูเจ็บ อึก!” เธอดึงมือของเขามากุมที่อกข้างซ้ายซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกับหัวใจของเธอ “หนูเจ็บตรงนี้ ฮือฮื๊อ”
เตชินมองคนร้องห่มร้องไห้ด้วยความสงสารจับใจ เขาไม่เคยเห็นเธอฟูมฟายหนักขนาดนี้มาก่อน การกระทำของเขาคงทำให้เธอเจ็บปวดมากจริง ๆ แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่การกระทำหลอก ๆ ก็เถอะ แต่ความรู้สึกของเธอมันคือเรื่องจริง
“ทำยังไงถึงหายเจ็บ” เขาแนบแก้มสากบนอกข้างซ้ายของเธออย่างอ่อนโยน มะปรางโอบรัดลำคอชายหนุ่มไว้หลวม ๆ ก่อนที่จะแนบใบหน้าลงบนศีรษะของเขาเช่นกัน
“...” เธอหลับตาลงพลางสะอื้นให้เงียบ ๆ เพราะกลัวว่าเสียงร้องของตัวเองจะส่งผลให้อีกฝ่ายเจ็บปวด
“เฮียขอโทษนะ ที่ทำให้หนูเจ็บ”
เตชินเกยหน้ามองหน้าคนตัวเล็กบนตัก ซึ่งเธอก็ก้มมองเขากลับมาเช่นกัน ความรู้สึกที่มันก่อตัวมาโดยตลอดเกิดเป็นแรงดึงดูดระหว่างกันและกัน มะปรางก้มลงไปจูบแนบชิดปากหยักได้รูปด้วยความปรารถนา โดยที่เตชินก็อ้าปากรับจูบของเธอด้วยความเต็มใจ
มือเจ้ากรรมมันเริ่มอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง เขาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังของเธอ ก่อนจะค่อย ๆ สอดมือเข้าไปใต้เสื้อเพื่อปลดตะขอบราเซียร์ออก มะปรางไม่ได้ขัดขืน เธอเคลิบเคลิ้มไปกับบทจูบสุดเร่าร้อนของเขา กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ร่างกายของเธอก็ถูกดันให้นอนราบไปกับโซฟาตัวยาวเรียบร้อยแล้ว
“เฮีย...” สองมือน้อยดันแผงอกแกร่งเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายขึ้นคร่อมบนร่างของเธอ ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอกลัวตัวเองจะเผลอตัวเผลอใจ
“ให้เฮียปลอบหนูนะ” เตชินโน้มหน้าไปจูบมะปรางอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มละเลงจูบไปทั่วใบหน้าและลำคอของเธอ มะปรางหลับตาปริ่ม เธอไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้ อาจจะเป็นเพราะว่าเธอนั้นปรารถนาเขามาโดยตลอด
ชายหนุ่มช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว เขาและเธอจูบคลอเคลียกันไปจนถึงห้องนอน แม้มะปรางจะยังเจ็บปวดกับการกระทำของเตชิน แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในค่ำคืนนี้ ทั้งหมดมันเกิดจากความรักของเขาและเธอ
- ผู้เขียน
