ช่วงหกโมงเย็นแขกรับประทานอาหารพร้อมกับเจ้าของบ้าน เรนิกาคอยป้อนข้าวดูแลลูกชาย การกระทำเหล่านั้นอยู่ในสายตาของทิวากร มื้ออาหารจบลงแขกเลยขอเดินทางกลับบ้าน เรนิกาอุ้มลูกมาส่งวิรงรองและเขาตรงหน้าบ้าน
“ชุณห์ยายกลับก่อนนะลูก”เธอบอกหลานตัวน้อยแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
“ครับคุณยาย”
“อากลับแล้วจ้ะหนูเรน ไว้อาจะมาเยี่ยมใหม่นะ”
“ค่ะ”
ทิวากรสาวเท้าตามมารดาไม่วายหันกลับมามองเธออีกครั้ง เด็กชายโบกมือให้กับพ่อซึ่งเขาไม่เคยได้เรียก เขาโบกตอบแล้วทำหน้าที่สารถีเคลื่อนรถออกจากตัวบ้าน เรนิกาโอบกอดบุตรชายตัวน้อยแนบอก ไม่มีใครพรากลูกจากเธอ จะไม่มีวันให้เขาได้รู้ว่าตนเองเป็นพ่อของชุณห์
รถเลี้ยวจอดตัวบ้านทิวากรเปิดประตูพยุงมารดาลงจากรถ สองคนแม่ลูกสาวเท้าเข้าด้านในด้วยกัน วิรงรองพูดคุยเรื่องของชุณห์ไม่หยุด คนฟังเลยเผลอยิ้มเพราะเอ็นดูเด็กคนนั้นเช่นกัน แม่ลูกหัวเราะกันครู่หนึ่งกลับต้องหยุดชะงักเมื่อมนตราสาวเท้าเข้
