วิรงรองกอดอกมองบุตรชายกำลังเดินเข้าบ้านในช่วงเวลาสี่ทุ่ม ชายหนุ่มชะงักเท้าช้อนสายตามองมารดาเห็นสีหน้าไม่พอใจส่งมา คงเป็นเรื่องมนตราอีกแน่ เขาเองไม่อยากให้แม่ลำบากใจแต่มนตราไม่ผิดอะไร ให้เลิกราตอนนี้คงยาก ใช่ว่าเขารักแต่เพราะความดีต่างหากที่ทำให้คบหาจนคิดถึงขั้นแต่งงานด้วย
“แม่มีอะไรหรือเปล่าครับ”ชายหนุ่มถามขณะถอดรองเท้าออก
“มี ถ้าไม่มีแม่ไม่รอแกหรอก”
ทิวากรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เวลาผ่านหลายปีแม่ไม่เคยอ่อนลงเลย เพราะเขาทำผิดเรื่องเรนิกาเอาไว้มาก วิรงรองเดินนำบุตรชายมายังห้องรับแขกยกขาขึ้นไขว่
“วันนี้แม่ไปเยี่ยมพาวินีมา”
“ครับ คุณอาสบายดีใช่ไหม”
“ใช่ สบายดีมาก ดูมีความสุขเชียวล่ะ เพราะลูกสาวกลับมาอยู่ด้วยแล้ว”วิรงรองบอกแล้วแสร้งยิ้ม
ชายหนุ่มชะงักแววตาไหววูบ เรนกลับมาแล้วงั้นหรือ นานแค่ไหนกันนะที่เขาไม่เคยหลงลืมชื่อนี้เลย นานแค่ไหนไม่ได้พบหน้ากัน
“เรนกลับมาแล้วเหรอครับ”คนตัวใหญ่ถามเส
