“ท่านอวี่” หญิงสาวที่รออย่างกระสับกระส่ายอยู่แถว ๆ ทางเดิน รีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม “ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม”
อวี่กงไม่ได้ตอบคำถาม แต่เพ่งมองหญิงสาวอย่างพิจารณามากขึ้นกว่าแต่ก่อน แววตาของนางสะท้อนความกังวลอย่างเปิดเผย น้ำเสียงของนางบ่งบอกความห่วงใยอย่างชัดเจน เขาไม่รู้สึกถึงความเสแสร้งจากนางเลยแม้แต่นิด
“เจ้าเป็นห่วงข้าจริง ๆ เหรอ”
หญิงสาวอึ้งกับคำถามไปเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเขา ถ้าเป็นเธอก็คงจะไม่พอใจเหมือนกัน
“อย่าเข้าใจข้าผิด ข้าไม่ได้ฟ้องท่านชายนะ” นางถอนหายใจหนักอก รู้สึกยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งแก้ตัว “ท่านชายฉลาดมาก ข้าเหมือนเป็นคนโง่ไปเลยเมื่อคุยกับท่าน”
“ข้ารู้นิสัยท่านชายดี และข้าก็รู้ว่าเจ้าไม่ได้ฟ้อง ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“ข้านึกว่าท่านโกรธข้าเสียอีก”
“ต่อให้เจ้าฟ้องข้าก็ไม่โกรธหรอก เพราะข้าผิดเองที่ปากเสีย เอาเรื่องของเจ้านายมาพูดลับหลัง” เขาส่งยิ้มบาง ๆ ให้นาง “ขอบใจ
