“เจ้าไม่เชื่อข้าเหรอ” นางช่างเป็นคนที่แสดงออกได้ชัดเจนนัก ไม่ต้องเสียเวลาเดาให้ยุ่งยากเลย
“ต้องบอกว่าเชื่อไม่ลงจะดีกว่าเจ้าค่ะนายท่าน”
“ข้าชอบเจ้าคือความจริงที่สุดที่ข้าสามารถพูดได้เต็มปาก” เขายืนยันหนักแน่น
“ที่ข้าไม่เชื่อคือความรู้สึกรักเดียวใจเดียวของท่านต่างหาก”
คิ้วเข้มค่อย ๆ ย่นเข้าหากันเมื่อฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ “นาง..” คำว่านางกำนัลถูกกลืนลงคอและนึกชื่อของนางอย่างรวดเร็ว “เจ้าหมายถึงกวงเถียนเถียนใช่ไหม”
“ข้าดีใจที่ในที่สุดท่านชายก็นึกถึงคู่หมั้นได้แล้ว” แม้จะเจ็บแปลบ ๆ แต่เธอก็ตอบได้ฉะฉาน
“อวี่กงบอกเจ้าอย่างนั้นเหรอ”
ดวงตากลมโตเหลือบมองดวงตาสีดำนิลที่หรี่มอง ใจของเธอหวิวไหวขึ้นมาดื้อๆ รู้สึกเหมือนถูกมองอย่างตัดพ้อ.. แต่นางไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ใบหน้านวลเชิดขึ้นเล็กน้อย ตอกย้ำกับตัวเองว่าอย่าใจอ่อนเด็ดขาด
“อวี่กง!”
หญิงสาวตกใจกับการตะเบ็งเรียกเสียงดังลั่นทุ่งของเขา เขากำลังโกรธ
