ใบหน้าหล่อเหลาของคนผู้หนึ่งพลันลอยเข้ามาใกล้เกือบจนประชิด องค์หญิงสิบสามผงะออกด้วยตกใจ เมื่อมองอย่างชัดเจนจึงเห็นว่าคิ้วของเขาขมวดเป็นปมใบหน้าหล่อเหลาดุดันจนน่ากลัว แต่กระนั้นนางก็มองว่าหยางเอ้อหลางงดงามนัก
"องค์หญิงเหตุใดยังไม่เสด็จกลับ" เขาเอ่ยถามเย็นชา
"ข้ารอพบท่านด้วยเรื่องอันใด เป็นท่านที่รู้ดี"
"ลุกขึ้นมาเถิด บ้ดนี้ผู้คนไม่รู้ว่าท่านเป็นองค์หญิงแล้วสภาพคล้ายขอทานผู้หนึ่ง" เขามีน้ำใจช่วยดึงนางขึ้นมาจากหินโสโครกที่นางกำลังนั่งทับอยู่
"นี่ท่านกล้าถึงเพียงนี้ ข้าหาใช่ขอท่าน" นางโมโหยิ่ง
องค์หญิงสิบสามน้ำตาไหลในใจ เจ้าคนบ้านี่เหตุใดจึงวาจาร้ายกาจเช่นนี้ เขายื่นมือออกมาให้นางจับ องค์หญิงสิบสามไม่จับมือเขา กลับสะบัดใบหน้าหนีแล้วพยายามยันกายของตนเองลุกขึ้นว่องไว หือ แต่ไม่ว่องไวแล้วนางหนาวจนสั่นไปหมด เมื่อไม่ว่องไวดั่งที่คิดนางจึงค่อยๆ ยืนช้าๆ อย่างคิดว่ามั่นคงที่สุด ข่มร่างกายให้สงบนิ่
