นางยกมือปาดน้ำฝนออกจากใบหน้าเห็นว่าชายเสื้อของนางเลอะหมึกสีดำพลันนึกขึ้นได้ภาพวาดของพี่หญิงใหญ่คงเปียกน้ำแล้ว นางดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาจากอกเสื้อ
หมึกที่โดนน้ำไหลเยิ้มเข้าหากันองค์หญิงสิบสามพลันหดหู่รู้สึกเสียดายยิ่ง เจ้าฝนบ้าเหตุใดมาตกในเวลานี้กัน นางจึงจำใจทิ้งกระดาษเปื่อยยุ่ยนั้นลงบนพื้น ค่อยวาดใหม่ให้หยางเอ้อหลางอีกใบก็ได้
“ท่านแม่ทัพอนุญาตให้ข้าพบแล้วใช่หรือไม่”
องค์หญิงสิบสามถามทหารผู้นั้นเสียงดังแข่งกับเสียงสายฝนที่ตกแรงจนเสียงดังกลบเสียงของนาง
"องค์หญิงผู้น้อยขอนำม้าของท่านไปด้านในฝนตกหนักเช่นนี้อาจทำให้มันป่วยได้"
แม้เขาจะเห็นใจองค์หญิงสิบสามแต่เมื่อไม่มีคำสั่งแม่ทัพเขาไม่กล้าตัดสินใจส่งเดช สตรีผู้นี้ยิ่งถูกสายฝนทำให้อาภรณ์เปียกเช่นนี้ยิ่งเห็นว่านางตัวเล็กบอบบางนัก
เพราะเช่นนี้เขาจึงไม่กลัวท่านแม่ทัพจะลงโทษที่ไม่สามารถทำให้นางกลับวังไปได้ เขาจึงได้ส่งทหารอีกคนไปเรียนท่าน
